Vaqifə 40 dua
Müəllif kollektivi
Çağdaş ədəbiyyat #1
“Allah, məni yarı öldür, yarı saxla anlamağa!”
Vaqif, adamın özünə özündən başqa özü kimi kim ağlaya bilər ki?! Ancaq sən istisnasan! Vaqif!
Ölümün 40-cı günü nağılların 40-cı otağının sirri kimidi. Ondan o yana sirr içində sirdi hər şey, Vaqif.
Ölümün 40-cı günü 40 qələmdaşın, 40 dua ilə gəlib hüzuruna. Qoy bu dualar Tanrının hüzurunda ruhuna yardımçı olsun!
Vaqif! Sən Azərbaycan ədəbiyyatının tarixində tək və ilk şairsən ki, xalqın yaddaşında şair kimi yox, şeir kimi qalacaqsan.
VAQİFƏ
QIRX DUA
Yaddaşlarda şeir kimi qalmaq
Füzulidə şeir dua, Nəsimidə etiraz – üsyan, Caviddə sevda və dünyada nə varsa, hamısının sintetik analizi, yəni fəlsəfədir. Daha doğrusu şeir insanın Allah, ölüm, zaman və əbədiyyətlə qarşılaşma anından doğan heyrətinin ifadəsidir.
Bu da şeir haqqında tam və mükəmməl tərif deyil…
Günah bəndə ilə Allah arasındakı məsafənin ölçüsü olduğu kimi, şeir də Allah və bəndə arasındakı uçurumların üstündəki uçub-dağılmış körpüdü.
Bütün şairlər zaman-zaman uçrum üstündəki bu körpünü yenidən yapmaq istərlər. Və hər şeir buna yeni bir cəhddir. Canatmalardan ibarətdir, bu dünyada hər şey…
Bütün şairlər içlərindəki şeytanın oyuncağı, içlərindəki uçurumun qurbanıdırlar. Və onlar içlərindəki şeytanı yox etmək üçün özlərini də yox etmək zorundadırlar.
Bütün qəhrəmanlar əfsanələşmək, bütün şairlər əbədiləşmək istər. Əfsanələşmək də, əbədiləşmək də ölümdən və ölüm qorxusundan doğan illüziyadan başqa bir şey deyil. Bunu qəhrəmanlar anlamaz, şairlər anlar, anlar ancaq qəbul etməz. Şairlik də əslində elə budu – bu illüziyanı anlamaq və onu qəbul etməmək.
Mən həmişə düşünmüşəm ki, bütün heykəllər şairlərin daşa dönmüş misraları, bütün şəlalələr şairlərin uçan suda səslənən nəğmələridi. Ondan başqa heç nə.
Uzun illər bundan əvvəl yazmışdım ki, şairlik bütün həyatın boyu özünəbənzər bir adam axtarmaqdı və sonunda da onu tapmamaqdı.
Kim nə deyir, desin, “Tövrat” Musanın, “İncil” İsanın, “Quran” Məhəmmədin, şeir də şairin tənhalığıdı.
… Vaqif Səmədoğlu mənə həmişə səhrada tək başına yüyürən İsanı xatırladıb. Vaqif tək başına bir şairdi.
Biz dua oxuduq, dua,
Dərdli-sevincli bir udum.
Hamı mələklərin xorunda,
Vagif təkbaşına oxudu.
“Millət, dövlət zirvəsindən insana enmək vaxtıdır”, – deyən Vaqif!
Bəndələr arasında unudulmaq əzabından qorxub, səssizcə “Mən burdayam, ilahi” pıçıldayan Vaqif!
“Allah, məni yarı öldür, yarı saxla anlamağa!”…
Vaqif, adamın özünə özündən başqa özü kimi kim ağlaya bilər ki?!
Ancaq sən istisnasan! Vaqif!
Ölümün 40-cı günü nağılların 40-cı otağının sirri kimidi. Ondan o yana sirr içində sirdi hər şey, Vaqif.
Ölümün 40-cı günü 40 qələmdaşın, 40 dua ilə gəlib hüzuruna. Qoy bu dualar Tanrının hüzurunda ruhuna yardımçı olsun!
Vaqif! Sən Azərbaycan ədəbiyyatının tarixində tək və ilk şairsən ki, xalqın yaddaşında şair kimi yox, şeir kimi qalacaqsan.
Məzarın nurla dolsun, Vaqif!
P.S. Sonda bu kitabın ideya müəllifinə, qələm yoldaşımız gözəl yazıçı, şair, alim Şəmil Sadiq əfəndiyə təşəkkürümü bildirirəm. Tanrı yardımçın olsun.
Rüstəm Behrudi
Vaqif ölümdən yazsa da, həyatı çox sevirdi.
O, bizə kişi kimi yaşamağı,
ölümü kişi kimi qarşılamağı öyrətdi.
Anar
Fikrət Qoca
Vaqif Səmədoğluna
Otuz ildən çoxdur
tanışlığımız…
Dalaşdığımız
özümüzlə,
barışdığımız yoxdur.
Danışdığımız
Danışmadığımızdan çoxdur.
Yaxşı gündə, pis gündə
qazancımız bir cüt
