– Nə üçün siz yeməkdən imtina etmisiniz?
– Aclıq ağlın fəaliyyətini gücləndirir. Əziz dostum, sizə məlumdur ki, həzm prosesində beyin mədənin işləməsi üçün tələb olunan miqdarda qan itirir. Mənsə indi hər bir şeyi bütöv beyinlə həll etmək imkanındayam. Qalanları əlavə təsirdən başqa bir şey deyil. Çünki mən hər şeydən əvvəl yalnız beynimlə hesablaşmalıyam.
– Holms, siz ancaq hansısa təhlükənin mövcudluğundan danışırsınız?
– Hə, istənilən halda cox güman ki, o, sizin yaddaşınızı qatilin adı və ünvanı ilə doldurmağa mane olmayacaq. Siz bu məlumatları sədaqətli Holmsdan vida salamı kimi Skotland-Yarda xəbər verə bilərsiniz. Onun adı Silviusdur, qraf Neqretto Silvius. Qeyd edin: Nord-Vest, Mursayd-Qardens, 136. Yazdınızmı?
Vatsonun səmimi üzü əsəbi halda dartılmağa başladı. O, Holmsun heç bir təhlükə qarşısında dayanmayacağını və yəqin ki, onun şişirtməkdən çox, qiymətləndirməməyə inandırılmış olduğunu lap yaxşı bilirdi. Vatson vaxtını hədər yerə itirməyə adət etməmişdi, buna görə də qərarla ayağa qalxdı.
– Holms, mənim köməyimdən istifadə edə bilərsiniz, bu günlərdə mən tamamilə boşam.
– Vatson, mənəvi cəhətdən siz heç də yaxşıya doğru dəyişilməmisiniz. Köhnə qüsurunuzun üstünə bir də yalan danışmaq əlavə olunub. Bütün görünüşünüz işlə daha çox yüklənmiş bir həkim olduğunuzu və xəstələrdən təngə gəldiyinizi göstərir.
– Onların içərisində az-maz ciddi olanı da yoxdur. Məgər siz həmin adamı həbs edə bilməzsiniz?
– Vatson, əlbəttə edə bilərəm, o, elə bu səbəbə görə belə narahatlıq keçirir.
– Bəs nə baş verib?
– İş orasındadır ki, mən almazın harda olduğunu bilmirəm.
– Hə, Billi almazların tacı olduğunu demişdi.
– Əlbəttə, iri, sarı Mazarini qaşıdır. O, deyəsən, qurduğum tələyə düşüb, lakin mən hələ də qaşı əldə etməmişəm. Mənim üçün onları həbs etməyin bir xeyri varmı? Əlbəttə ki, onlar tutulub barmaqlıqlar arasına atılsaydı, sözsüz ki, dünyanın gedişatı düzəlmiş olardı. Amma mənim məqsədim başqadır. Həmin qaşı necə olursa-olsun əldə etməliyəm.
– Deməli, qraf Silvius həmin tora düşmüş şikarlardan ən böyüyüdür?
– Hə, elədir ki var. Bu, yırtıcı balıq kimi hamını diri-diri udmağa hazırdır. O biri isə boksçu Sem Mertondur. Sem heç də pis adam deyil, lakin qraf ondan da öz məqsədi üçün istifadə edir. O, heç də yırtıcı deyil, qanmaz və ağılsızlıqdan əziyyət çəkən böyükbaşlı, kiçik bir çay balığına bənzəyir. O da qurduğum tələyə düşdüyündən çapalayır.
– Bəs qraf Silvius haradadır?
– Mən bütün günü onun düz burnunun ucunda olmuşam. Siz ki məni qarı cildində görmüsünüz. Bu dəfəki bənzətməm kimi uğurlusu heç olmamışdı. Hətta qraf “İcazənizlə xanım, yardım edim” sözləri ilə mənə iltifat göstərib çətirimi yerdən qaldırmışdı. O, yarı italyan və əsli cənublu oduğuna görə yaxşı əhval-ruhiyyəli vaxtlarında son dərəcə iltifatlı olmağı bacarır, əks təqdirdə, məlun olaraq qalır. Görürsünüzmü, Vatson, həyatda necə də maraqlı şeylər baş verir!
– Amma belə olsaydı o, faciə ilə nəticələnərdi.
– Dediklərinizlə razıyam. Mən onun ardınca Maynorisə qədər qədim Ştraubenz emalatxanalarına tərəf getdim. Orada onun üçün sıxılmış hava ilə işləyən tüfəng düzəldilmişdi, çox gözəl bir şeydir və səhv etmirəmsə, indi o, qarşıdakı pəncərədən bura tuşlanmış olmalıdır. Siz müqəvvanı görmüsünüzmü? Hə, Billi sizə göstərmişdi. İstənilən anda bu müqqəvvanın gözəl başı gülləyə tuş gələ bilər. Billi, nə olub?
Billi içində balaca bir kart olan sinni ilə içəri daxil oldu. Holms onu nəzərdən keçirdi: qaşlarını bir anlığa yuxarı qaldırdı, dodaqlarında istehzalı təbəssüm yarandı.
– O, şəxsən təşrif buyurmağı qərara alıb. Bax, burası heç ağlıma gəlməmişdi. Vatson, gərək onu əlimizdən buraxmayaq. Bu adam hər şeyə qadirdir. Siz yəqin ki, qrafın iri heyvanların məşhur ovçusu olduğunu eşitməmiş olmazsınız. Əgər məni qabaqcadan ovlamaq ona nəsib olarsa, bu, yəqin ki, qrafın idman karyerasının parlaq və dəyərli sonluğu olacaq. Şübhəsiz, o, elə bu saat ona çatıb tutacağımı hiss etməyə başlayıb.
– Polisin dalınca kimisə göndərin.
– Yəqin ki, mən elə də edəcəyəm, ancaq indi yox. Vatson, küçədə başqa adamın olub-olmadığına yaxşıca nəzər yetirin.
Vatson pərdənin arasından çölə baxdı.
– Bir yekəpər adam qapının yanında durub.
– Bu, elə Sem Mertondur, təslimiyyəti çox da uzaqda olmayan Sem. Billi, bəs bu cənab harda qaldı?
– Qəbul otağındadır, cənab.
– Mən zəng edəndə onu içəri buraxın.
– Oldu, cənab Holms.
– Əgər məni otaqda görməsəniz belə, onu otağa buraxın.
– Baş üstə, cənab.
Vatson qapının örtülməsini gözləyib həyəcanla həmsöhbətinə müraciət etdi:
– Qulaq asın, Holms, bu, mümkün olan şey deyil. O, yaramazın biridir və heç bir maneə qarşısında dayanmaz. Bəlkə, elə sizi öldürmək üçün bura gəlib?
– Əgər doğrudan da belədisə, burda təəccüblü bir şey görmürəm.
– Bu halda mən sizi yalnız qoymaq istəmirəm.
– Sizin burada olmağınız maneəçilik törədə bilər.
– Ona maneəçilik törədəcək?
– Yox, yo,x əzizim Vatson, mənə.
– Necə olur-olsun, mən sizi o adamla təkbətək qoymaq istəmirəm!
– Xeyr, Vaton, siz bunu edə bilərsiniz, hətta daha doğrusu, etməyə məcbursunuz. Siz heç vaxt oyundan kənarda qalmamısınız və ümidvaram, bu dəfə də onu sona çatdıracaqsınız. Bu adam bura öz məqsədinə görə gəlsə də, yəqin ki, mənim istəklərimə görə burda qalmalı olacaq. Skotland-Yarda gedib bu kiçik məktubumu cinayət axtarışı şöbəsindəki Yogelə verin və polislə birgə geri qayıdın, çünki həmin vaxtda qrafı həbs etmək lazım gələcək, – deyə Holms qeyd kitabçasını çıxarıb oraya nəsə yazdı.
– Mən məmnuniyyətlə sizə kömək edərəm.
– Ümidvaram, siz qayıdana qədər mən qaşın yerini öyrənə biləcəm.
Holms zəng etdi.
– Deyəsən, bizim yataq otağından keçməyimiz daha yaxşı olar. İkinci çıxışın olması son dərəcə əlverişli məsələdir. Böyük şikarıma nəzər yetirmək üçün məni görməməsinə üstünlük verərdim, çünki bu vəziyyətə uyğun olan bəzi şeyləri də əlavə olaraq fikrimdə tutmuşam.
Beləliklə, bir neçə dəqiqədən sonra Billi Silviusu otağa buraxdı – otaqda heç kim yox idi.
Məşhur nişançı, idmançı, qəşəng geyimli, cox iri gövdəli, qarabuğdayı insan idi. Uzun qarmaqşəkilli burnu nazik sərt ağzının üzərinə əyilmiş, yanlarını qara bığları tutmuşdu. Onun qəşəng geyimi, parlaq qalstuku, işıldayan sancağı və parıldayan üzüyü çox kəskin şəkildə nəzərə çarpırdı. Qapını ardınca örtərkən bir az sərtləşdi, eyni zamanda, hər bir addımında tələyə düşəcəyindən qorxaraq ətrafına nəzər salmağa başladı. Pəncərənin yanında rahat şəkildə başı aşağı salınmış, xələt yaxalığı kreslonun söykənəcəyində olan manekeni görəndə qəfildən diksindi. Əvvəlcə üzünü heyrət bürüdü. Otaqda kiminsə olmadığına inanmaqdan ötrü bir daha ətrafa diqqətlə göz gəzdirdi. Sonra ağır əl ağacını qaldırıb barmağının ucunda, dinməzcə kresloda oturmuş şəxsə yaxınlaşdı. Onun üzərinə atılıb son həmləni endirmək üçün çöməlmişdi ki, birdən yataq otağının aralanmış qapısından girən Holmsun sakit və istehzalı səsi onu dayandırdı:
– Qraf, ehtiyatlı olun, onu qırarsınız!
Qatil geri çəkildi, onun əyilmiş sifəti heyrət içindəydi. O, yenə də aşağı salınmış ağacını qaldıraraq qəzəbini sanki xəyaldan həqiqi olana yönəltmək arzusundaydı, lakin Holmsun sərt baxışı və istehzalı gülüşündə şübhəli bir şeyin olmasından çəkinib fikrindən vaz keçdi.
– Çox gözəldir! Tavernya fransız sənətkarlarının əl işidir. Tanışınız Ştraubenzenin düzəltdiyi sıxılmış hava ilə işləyən tüfəng kimi, o da böyük məharətlə mumdan fiqurlar düzəltməklə məşğuldur.
– Sıxılmış hava ilə işləyən tüfəng? Başa düşə bilmirəm, cənab, siz bununla nə demək istəyirsiniz?
