современная зарубежная литература

детская проза

дом, дача

природа и животные

Un rayo de sol se burló y se deslizó a través de los pisos grises de varias plantas y se precipitó en la ventana del quinto piso del Sr. Pensatore e iluminó la oficina del abogado. Después de unos momentos el rayo, después de haber calentado la oficina y el agua en la pecera de la mesita frente a la ventana, salió en busca de otras ventanas. Antes de que otro rayo de sol llegara a la oficina, se escuchó un juego de llaves que abrían la puerta de la oficina vacía y el abogado entró en la habitación, cerrando la puerta detrás de él. Fue a encender la luz pero antes de apretar el botón miró a la ventana y se dio cuenta de que no necesitaba más luz de la que entraba por la ventana.
– Bueno, pececitos, ¡parece que es hora de una visita! dijo el abogado y fue a abrir la puerta.
– ¡Esperemos que este cliente no sea acusado de pesca ilegal y acabe aterrorizando a los bebés con sus historias! le susurró Bravado a Artles.
– “¡No seas tan pesimista! Y de todos modos, nuestros hijos son demasiado jóvenes para entender a los humanos”.
Todos los peces miraron hacia la puerta, preguntándose curiosamente quién aparecería.
– “¡Hola! Bueno, buenas tardes, supongo…” dijo una voz aguda que venía de una mujer delgada con falda gris y chaqueta negra de pie en la puerta.
– ¡Hola…”! dijo el Sr. Pensatore incómodo al darse cuenta de que la mujer todavía llevaba gafas de sol y le temblaba la barbilla mientras contenía las lágrimas.
– ”¿Podría molestarle con el asunto de mi divorcio?”
– ¡Oh…! – dijo el abogado todavía distraído por las gafas de sol -, por supuesto, por favor, pase a mi oficina. Cuando entró en la oficina, el Sr. Pensatore cerró la puerta tras ella. 
– Mi nombre es Ticker Lont y soy diseñadora. Mi marido decidió dejarme, así que me preguntaba si podrías encargarte de mi divorcio.
– Entiendo. Por favor, siéntese. El abogado hizo un gesto hacia el sillón que estaba más alejado de la pecera, pero ella lo ignoró y se sentó donde él estaba sentado antes. Como no podía sentarse junto a su precioso pececito, se sentó en su escritorio. Se acercó a una caja para buscar un trozo de papel libre, y tomó su pluma para anotar cualquier información importante sobre el caso de la mujer.
– Entonces, Sra. Lont, ¿dijo que era diseñadora? preguntó el señor Pensatore mientras intentaba mirar en secreto la pecera para ver si había eclosionado el último huevo.
– Sí, diseño marionetas de circo. Tengo un taller en el pueblo donde crecí, no lejos de aquí. Planeo volver allí cuando terminemos. Verá, Sr. Pensatore, sólo vine a la ciudad por mi marido, pero ahora que me ha dejado no tengo motivos para quedarme. Debería entender que… Hizo una pausa: ”¿Qué?''. La Sra. Lont había sorprendido al abogado, que miraba a la pecera y también miró automáticamente.
– Oh… Qué pecera tan bonita… ¡Y qué peces tan hermosos! dijo la Sra. Lont mientras se quitaba las gafas de sol. ¡Acabas de convertirte en padre!
– Lamento estar distraído… Estos peces han sido mi compañía durante tres años y hoy es un día increíble para ellos”.
– Oh no, por favor, no se disculpe. Debería disculparme con los peces por no haberlos notado cuando entré. ¡Son tan impresionantes que no merecen ser ignorados por nadie! ”He estado tan triste desde que mi marido me dejó que no me doy cuenta de mucho a mi alrededor”. La Sra. Lont miró al abogado y él frunció el ceño al ver sus ojos rojos y llorosos.
– ”¿Tiene peces, Sra. Lont?” Le pidió que se olvidara del divorcio.
– ¡Sí! En el pueblo tengo un pequeño lago cerca de mi casa y mientras vivía allí solía pescar en el mar y llevarlos al lago. ¡Pero en algún momento el lago se llenó tanto que tuve que dejar de traer nuevos peces porque no tuve tiempo de alimentarlos a todos!
En la pecera…
– Mira Bravado, una sonrisa ha enjugado las lágrimas de la dama. ”¡Debe haber amado mucho a sus peces!” dijo Artles mirando a la Sra. Lont.
– Tal vez si ella hubiera amado a su esposo como ella amaba a sus peces, él no la habría dejado”, dijo Bravado, orgulloso de pensar en un comentario tan inteligente.
No olvides que algunos peces… Quiero decir… ¡Los humanos… Son egoístas! Artles se había apresurado a regañarlo, pero ella había confundido sus palabras, por lo que su comentario quedó sin respuesta.
En la oficina…
– Así que dígame, ¿cómo terminó diseñando marionetas? preguntó el Sr. Pensatore: ”Dudo que haya conocido antes a un diseñador de marionetas”.

сказки

зарубежные детские книги

зарубежная классика

литература 19 века

детская классика

Conversación De Peces

Un rayon de soleil se fraya un chemin à travers les étages gris et se précipita dans la fenêtre du cinquième étage de M. Pensatore et illumina le bureau de l'avocat. Après quelques instants, la raie, après avoir réchauffé le bureau et l'eau du vivier sur la petite table devant la fenêtre, partit à la recherche des autres fenêtres. Avant qu'un autre rayon de soleil n'atteigne le bureau, on pouvait entendre un jeu de clés déverrouiller la porte du bureau vide et l'avocat est entré dans la pièce et a fermé la porte derrière lui. Il alla allumer la lumière, mais avant d'appuyer sur le bouton, il regarda la fenêtre et se rendit compte qu'il n'avait pas besoin de plus de lumière que ce qui passait à travers la fenêtre. Une mouette observant ce jeu a dit à son ami : -”Regardez au bord de la falaise !” Son ami se retourna et vit un homme laisser tomber un aquarium sur le bord. L'aquarium atterrit dans l'eau et s'élança de haut en bas jusqu'au lever du soleil. Pouce par pouce, il s'enfonça lentement dans la mer. Pour se venger, il avait emporté l'aquarium et l'avait jeté à la mer. C'était M. Pensatore, qui était maintenant à son bureau en train d'annoncer à son poisson que Toy était devenu un vrai marin. Un mime des fonds marins. Alors attention, mon cher lecteur, si jamais vous nagez et que vous voyez un poisson vous faire signe à travers vos lunettes, vous devriez savoir que sa soif de bonheur est aussi grande que la mer ! 

книги для дошкольников

рассказы для детей

литературные сказки

сказочные истории

Entretien Avec Un Poisson

Il raggio di sole del Serbatoio A s'intrufolò e si fece largo tra i grigi piani a più livelli e si precipitò nella finestra del quinto piano del signor Pensatore e illuminò l'ufficio dell'avvocato. Dopo qualche istante il raggio, dopo aver riscaldato l'ufficio e l'acqua nella vasca dei pesci sul tavolino davanti alla finestra, si mise alla ricerca di altre finestre. Prima che un altro raggio di sole potesse raggiungere l'ufficio, si sentì un mazzo di chiavi scuotersi per aprire la porta dell'ufficio vuoto e l'avvocato entrò nella stanza, chiudendo la porta dietro di sé. Andò ad accendere la luce ma prima di premere il pulsante guardò la finestra e si rese conto che non aveva bisogno di più luce di quello che stava entrando dalla finestra.
”Bene, pesciolino, sembra che sia giunta l'ora di un visitatore!” disse l'avvocato e andò ad aprire la porta. ”Speriamo che questo cliente non sia accusato di pesca illegale e che finisca per terrorizzare i bambini con le loro storie!” sussurrò Bravado a Artles. 'Non essere così pessimista! E comunque i nostri bambini sono troppo piccoli per capire gli umani.” Tutti i pesci guardarono verso la porta, chiedendosi curiosamente chi sarebbe apparso. 'Ciao! Bene, buon pomeriggio, suppongo…” disse una voce acuta provenire da una donna snella con una gonna grigia e una giacca nera in piedi davanti alla porta. ”Ciao…” disse imbarazzato il signor Pensatore mentre notò che la donna indossava ancora gli occhiali da sole e il suo mento tremava mentre tratteneva le lacrime. ”Potrei disturbarti per quanto riguarda il mio divorzio?” ”Oh…” disse l'avvocato ancora distratto dagli occhiali da sole, ”Certo, per favore, entra nel mio ufficio. Mentre entrava in ufficio, il signor Pensatore chiuse la porta dietro di lei. ”Mi chiamo Ticker Lont e sono un designer. Mio marito ha deciso di lasciarmi così mi chiesi se potessi sopportare il mio divorzio. ” ”Capisco. Per favore, siediti.” L'avvocato fece un cenno verso la poltrona più lontana dalla vasca dei pesci, ma lei lo ignorò e si sedette dove si era seduto prima. Non riuscendo a sedersi accanto al suo prezioso pesciolino, si sedette alla sua scrivania. Raggiunse una scatola per prendere un altro pezzo di carta e prese la penna per annotare qualsiasi informazione importante sul caso della donna. ”Allora, signora Lont, hai detto che sei un designer?” chiese la signora Pensatore mentre cercava segretamente di dare un'occhiata alla vasca dei pesci per vedere se l'ultimo uovo si fosse schiuso. ”Sì, disegno pupazzi da circo. Ho un laboratorio nel villaggio in cui sono cresciuto, non lontano da qui. Sto pensando di tornarci dopo che avremo finito. Vedi il signor Pensatore, sono venuto in città solo per mio marito, ma ora mi ha lasciato senza motivo per restare. Dovresti capire…” fece una pausa ”Cosa?” La signora Lont aveva catturato l'avvocato guardando il pesce e automaticamente aveva guardato anche lui. ”Oh… che bell'acquario… e che bel pesce!” disse la signora Lont mentre si toglieva gli occhiali da sole. ”Sei appena diventato padre!” ”Mi dispiace per essere distratto… Questi pesci sono stati la mia compagnia per tre anni e oggi è un giorno fantastico per loro.” ”Oh no, per favore non scusarti. Dovrei scusarmi con il pesce per non averli notati quando sono entrato. Sono così impressionanti che non meritano di essere ignorati da nessuno! Sono stato così triste da quando mio marito mi ha lasciato che non ho notato molto intorno a me.” La signora Lont guardò l'avvocato e si accigliò quando vide i suoi occhi rossi e lacrimosi. ”Hai del pesce, signora Lont?” le chiese di togliersi dalla testa il divorzio. ”Sì! Nel villaggio ho un piccolo lago vicino a casa mia e mentre vivevo lì ero solito pescare nel mare e portarli al lago. Ma ad un certo punto il lago si è riempito così tanto che ho dovuto smettere di portare nuovo pesce perché non avevo il tempo di dar loro da mangiare tutti! Nel serbatoio…” Guarda Bravado, un sorriso ha spazzato via le lacrime della signora. Deve aver amato molto il suo pesce!” disse Artles guardando la signora Lont. ”Forse se avesse amato suo marito come amava il suo pesce, lui non l'avrebbe lasciata,” disse Bravado, orgoglioso di pensare a un commento così intelligente. ”Non dimenticare che alcuni pesci… voglio dire… gli umani… sono egoisti!” Artles si era affrettato a dissuaderlo, ma lei aveva mescolato le sue parole così il suo commento rimase senza risposta. In ufficio… ”Allora dimmi, come sei finita a disegnare pupazzi?” chiese il signor Pensatore, ”dubito di avere mai incontrato un burattinaio prima d'ora.”

исторические приключения

исторические детективы

мошенничество

авантюрные детективы

исторические романы

Parlare Di Pesce

Het aquarium – vissengesprekken
Een zonnestraaltje drong geniepig tussen de grijze flatgebouwen, viel door Mr. Pensatores raam op de vijfde verdieping en lichtte het kantoor van de advocaat helemaal op. Een klein beetje later, als het kantoor en het water in het aquarium op het tafeltje voor het raam waren opgewarmd, vertrok het zonnestraaltje op zoek naar andere ramen. Nog voor een ander zonnestraaltje het kantoor kon bereiken, was er een gerammel met sleutels hoorbaar, de deur van het lege kantoor werd geopend en de advocaat stapte naar binnen en sloot de deur achter zich. Hij wilde het licht aansteken, maar voor hij op het knopje duwde, keek hij naar het raam en realiseerde zich dat hij niet meer licht nodig had dan wat door het raam binnenviel.
”Zo, mijn kleine visjes, tijd voor een bezoeker!” zei de advocaat en opende de deur.
”Laten we hopen dat deze bezoeker niet verdacht wordt van illegaal vissen en mijn schatjes de stuipen op het lijf jaagt met haar verhalen” fluisterde Bravado tegen Artles.
”Wees toch niet zo pessimistisch! Trouwens, onze kinderen zijn te jong om mensen te verstaan.”
Alle vissen keken naar de deur, nieuwsgierig naar wie zou binnenkomen.
”Hallo! Goeiemiddag dan maar…” zei de hoge stem van een slanke vrouw in een grijze rok en een zwart jasje die in het deurgat stond. 
”Hallo…” zei Mr Pensatore ongemakkelijk toen hij merkte dat de vrouw haar zonnebril nog op had en dat haar kin beefde terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen.
”Mag ik je lastig vallen met mijn echtscheiding?”
”Oh…” zei de advocaat, nog steeds afgeleid door de zonnebril, ”Natuurlijk, kom toch binnen. Terwijl ze het kantoor binnenstapte, sloot Mr Pensatore de deur achter haar. 
”Mijn naam is Ticker Lont en ik ben een ontwerper. Mijn man heeft besloten mij te verlaten en dus vroeg ik me af of u mijn echtscheiding kon regelen.”
”Ik begrijp het. Ga toch zitten.” De advocaat wees naar de fauteuil die het verst van het aquarium af stond, maar ze negeerde hem en ging zitten waar hij net nog zat. Aangezien hij niet naast zijn dierbare visjes kon zitten, nam hij plaats aan zijn bureau. Hij haalde een nieuw vel papier uit een doos en nam zijn pen om alle belangrijke informatie te noteren over de zaak van de vrouw.
”Zo, Mrs Lont, u zei dat u een ontwerper bent?” vroeg Mr Pensatore terwijl hij probeerde onopgemerkt te kijken naar het aquarium om te zien of het laatste ei al was uitgekomen.
”Ja, ik ontwerp circuspoppen. Ik heb een atelier in het dorp waar ik ben opgegroeid, niet ver hier vandaan. Ik ben van plan daarheen terug te keren als we hier klaar zijn. Ik ben namelijk alleen voor mijn man naar de stad gekomen, Mr Pensatore, maar nu hij me verlaten heeft, heb ik geen reden meer om hier te blijven. U moet begrijpen dat…” ze aarzelde. ”Wat?” Mrs Lont had gemerkt dat de advocaat naar het aquarium keek en automatisch keek ze nu ook.
”Oh… wat een mooi aquarium… en wat een mooie vissen!” zei Mrs Lont terwijl ze haar zonnebril afzette. ”Je bent net vader geworden!”
”Sorry dat ik wat afgeleid ben… Deze vissen houden mij al drie jaar gezelschap en vandaag is een erg belangrijke dag voor hen.”
”Oh, nee, u hoeft zich niet te verontschuldigen. Ik zou mijn verontschuldigingen moeten aanbieden aan de vissen omdat ik ze niet had opgemerkt toen ik binnenkwam. Ze zijn zo indrukwekkend dat ze het niet verdienen dat iemand ze negeert! Ik ben zo verdrietig sinds mijn man me verliet dat ik op niet veel let om me heen.” Mrs Lont keek de advocaat aan en hij keek onderzoekend naar haar rode, betraande ogen.
”Hebt u zelf vissen, Mrs Lont?” vroeg hij om haar even van haar scheiding af te leiden.
”Ja! In het dorp is er een kleine vijver bij mijn huis en toen ik daar nog woonde, ging ik vaak vis vangen in de zee die ik dan in de vijver uitzette. Op een bepaald moment raakte de vijver echter zo vol dat ik moest stoppen er nieuwe vissen in te stoppen want ik had geen tijd om ze allemaal eten te geven!
In het aquarium…
”Kijk, Bravado, de mevrouw glimlacht nu in plaats van te huilen. Ze moet erg veel van haar vissen houden!” zei Artles terwijl ze Mrs Lont aankeek.
”Als ze even veel van haar man had gehouden als van haar vissen, dan had hij haar misschien niet verlaten,” zei Bravado, trots dat hij zo'n slim idee had.
”Vergeet niet dat sommige vissen… ik bedoel… mensen… egoïstisch zijn!” Artles had zich gehaast om hem een standje te geven, maar ze raakte even niet uit haar woorden en dus kwam er geen reactie op haar opmerking.
In het kantoor…
”Vertel eens, hoe ben je beginnen poppen ontwerpen?” vroeg Mr Pensatore, ”Ik denk dat ik nooit eerder een poppenontwerper heb ontmoet.”

Panagiota Prokopi