– Bəs bu həyat sizi niyə usandırmır? Mister Stamp deyirdi ki, artıq neçə ildir belə bir həyat sürürsünüz. Bu doğrudurmu?
– Tamamilə doğrudur.
– Necə yaşadığınızı mənə söyləmədiniz. Eviniz varmı?
– Mənim daxmama ev demək mübaliğə olardı.
– Buradan çoxmu uzaqdadır?
– Bir mildən çox olmaz… Orada süd qardaşım Felimlə birlikdə yaşayırıq. Bir mil oraya, bir mil geriyə – cəmi iki mil…
– Bu, uzaq deyil, iyirmi dəqiqə bizə kifayət edər.
Luiza mustangerin Alamodakı komasına gəldi. Komada kitab, kağız, yazı ləvazimatı və koma sahibinin mədəni adam olduğunu göstərən digər xırda-xuruş şeylər gördükdə xoş təəccüb hissi onu bürüdü. Felimin gülməli danışığı onun kefini daha da açdı. Təklif olunan yeməklərdən imtina etmədi. Nəhayət, şən və kefi kök halda qalxdı. Mustanger bu müddət ərzində ciddi nəzakət dairəsindən kənara çıxmamışdı.
Qısqanclıq onları izləyir
Atlılar çöldə vəhşi ilxını, xal-xal mustanqı və mustangeri gözdən itirdikdən sonra bir-birini də itirməyə başladılar. Çox keçmədi, onlar tək-tək, ikibir-üçbir düzənliyə səpələndilər. Yalnız bir atlı izi düz tutub gedirdi. Bu, kapitan Kassi Kolhaun idi.
İzlər onu talaya gətirib çıxardı. Bu yerdə ona başqa bir atlı yaxınlaşdı. Bu, Zeb Stamp idi. Qoca ovçu yaxınlaşıb soruşdu:
– Mister Kolhaun, gənc ledi haqqında bir şey bilirsinizmi? Yox, siz heç bir şey bilmirsiniz. – O, Kolha-unun üzünə baxaraq belə bir nəticəyə gəlmişdi.
– Mən başa düşmürəm, onlar atlarını hansı tərəfə sürmüşlər? Bu izlərdən belə qənaətə gəlmək olur ki, onlar burada dayanıblarmış.
– Bəli, bəli, siz haqlısınız. Onlar burada atlarını saxlayıblarmış. Özü də bir-birinə çox yaxın dayanıblarmış.
Qoca ovçu təfsilata varmayaraq atını izlə sürdü. Kolhaun onun dalınca getdi. Yalnız yarğanın qaşına çatdıqda dərin qorxu ifadəsi Zebin üzündən çəkildi.
– Buraya baxın!
– Bir ayğır öldürülmüşdür! Bu nə deməkdir?
– Bu o deməkdir ki, onu mustanger öldürmüşdür. Beləliklə, qalan vəhşi atları elə qorxudub ki, onlar atlıları təqib etməkdən əl çəkmişlər.
– Siz Luiza ilə mustangerin bu yarğanın üzərindən atıldıqlarını ehtimal edirsiniz? Axı bu, mümkün olan iş deyil?
– Əlbəttə, atılmışlar. Məgər siz uçurumun o tayında və bu tayında at ayaqlarının izlərini görmürsünüz?
Ağır fikirlərə dalmış Kolhaun qoca ovçunu orada qoyub atını kef məclisi olan yerə çapırdı. Yolda o, uzaqdan görünən iki atlını dərhal tanıdı. Atlarını yavaş sürürdülər. Nəsə danışırdılar. Bircə onların nə danışdıqlarını eşidə bilsəydi! Kolhaun atlılara lap yaxınlaşdı. Luizanın arabir sevinclə mustangerə baxdığını gördükcə gözləri dəhşətli bir kinlə parıldayırdı.
Məclisdəki adamlar onları sevinclə qarşıladılar.
Su ilə qarışıq viski
İnc qalası yaxınlığında salınmış kiçik şəhərdəki mehmanxana buranın ən görkəmli binası idi. Mehmanxananın adı "Xoş gəlmişsiniz" idi. Qadınlar istisna olmaqla gəzintidə iştirak etmiş qonaqların, demək olar, hamısı axşamı barda başa vurmağı qərara aldı. İçəri daxil olanlar birbaşa piştaxtaya tərəf gedib sevdiyi içkini tələb edir, sonra öz tanışlarına qoşulurdular.
Artıq oxucuya tanış olan üç zabit – kapitan Sloumen, draqun Henkok və atıcı Krossmen bir dəstədə idi. Mayor da onların arasında idi. Söhbətin mövzusu günün hadisəsi idi.
– Kolhaun qayıdarkən siz onun sifətinə diqqət yetirdinizmi? – deyə Sloumen soruşdu. – Bulud kimi tutulmuşdu.
– Bəli, onun üz-gözündən zəhrimar yağırdı, – deyə mayor cavab verdi.
– Doğrudanmı, Kolhaun qızı Moris-mustangerə qısqanır?
Henkok içəri girən mustangeri görüb mayorun sözünü kəsdi:
– Budur, özü də gəldi. Qoy özü bizə söyləsin. O, sadə bir oğlandır və biz ondan hər şeyi öyrənərik.
Moris dinməzcə piştaxtaya yaxınlaşıb:
– Rica edirəm, bir stəkan su ilə qarışıq viski verin, – deyə təvazökarlıqla meyxana sahibinə müraciət etdi.
Meyxana sahibi mustangerə viski süzdüyü zaman o dönüb zabitlərə salam verdi. Mustanger zabitlərin çoxu ilə tanış idi.
Bu zaman Kassi Kolhaun da gəlib çıxdı. O özünə xas təkəbbürlə zabitlərə və mülki şəxslərə salam verdi. Kapitan sərxoş olmasa da, hər halda, çox nəşəli idi. Onun gözləri qəribə tərzdə parlayırdı.
– Gəlin içək! – deyə Kolhaun adamlara müraciət etdi.
– İçək, içək! – deyə bir neçə səs cavab verdi.
Bütün dəstə piştaxtaya yaxınlaşdı və hər kəs içki sifariş verdi.
Təsadüfən, ya qəsdən Kolhaun Morislə yanaşı düşdü. Kolhaun stəkanını götürüb:
– Sağlıq! – deyə qışqırdı.
– Deyin, deyin! – bir neçə səs ona dəstək verdi.
– Amerika amerikalılar üçün! Qoy hər cür yadelli gəlmələr, xüsusilə məlun irlandiyalılar buradan rədd olsun!
Kolhaun sağlığı deyib geri çəkiləndə dirsəyi mustangerə toxundu və viski Morisin köynəyinə töküldü.
Bunun təsadüf olduğuna heç kəs inanmadı. Hamı təhqir olunmuş adamın onun üzərinə atılacağını gözləyirdi. Lakin o, stəkanı yerə qoydu, yaylığını çıxarıb köynəyini silməyə başladı. Morisin hərəkətlərində bir təmkin vardı. Lakin bunu qorxu adlandırmaq olmazdı.
– Mən irlandiyalıyam, – dedi.
Bu sadə cavab, əslində, bir çağırış idi.
Kapitan ona sarı dönüb əllərini oynadaraq həqarətlə dedi:
– Sizmi? – Mustangeri başdan-ayağa süzüb əlavə etdi: – Ola bilməz. Sizin geyiminizə baxıb meksikalı olduğunuzu deyərdim.
– Mister Kolhaun, sizin mənim geyimimlə nə işiniz var? Ancaq köynəyimi viskiyə buladığınız üçün icazə verin mən də sizin köynəyinizin kraxmalını viski ilə yuyum.
Mustanger bunu deyib öz stəkanını götürdü və kapitan çevrilməyə macal tapmamış stəkanın dibindəki viskini onun üzünə atdı.
Səslər tez kəsildi. Gərgin bir an idi. Əhvalat duellə qurtarmalı idi.
