neyləsin, xəbəri yoxdur özündən.
Onun xidmətindən mənə deyirlər,
bu kökdə xidmət də düşür gözümdən.
Deyirlər filan vaxt səsi səs olub,
oxu həyatını filan əsərdən.
MK katibiymiş, filankəs olub,
sonra zaman salıb onu nəzərdən.
Nə söz eşidərmiş, nə qəlb duyarmış
millətin oğluymuş, ləqəbi «ata».
Özgəsi yazarmış o oxuyarmış,
kürsüdən, sürəkli alqışlar altda.
Gərək qapı açıb o görüşəydi,
gərək ayılaydı xalqdan qaçanda.
Millətin başına bir daş düşəydi,
Ona oğlum deyə ağız açanda!
Siyasi Büronun zəmanətilə,
Guya, xalq adından seçilirdilər.
Axırda millətə xəyanətilə
Böyük vəzifədə kiçilirdilər.
Rəhmimiz gəlirsə, yazıqdı insan,
Baxma etinasız bu sözə, həkim.
O öz sağlığında köçüb dünyadan,
Sən vaxtla gəlibsən üz-üzə həkim.
AĞIR KÖÇ
Nigar xanımın xatirəsinə
Üst-üstə qoyublar iki mərməri,
biri sinən,
biri sinədaşındı.
Gör harda görüşdük Gəncə gözəli,
üstün daş, ətrafın dəmir hasardı.
– Mənim gəncliyimdi dediyin gəlin,
gözümün ilk ovu –
o da məzardı.
Sən yatan yataqda yer salmışdılar,
danırdım, qorxurdum dərdindən hürkər.
Onu görüb səni tanımışdılar,
orda… Moskvada, cərrah həkimlər.
Burda heykəltəraş gör necə duyub,
iki qəbir üstə eyni büst qoyub.
Biri sənsən, biri sənə oxşayan,
daş deyil, həyatdı daşda yaşayan.
Burda neçə yerdən sızlayır yaram,
deyirəm ey insan! – necə hayıfsan.
Sənə xalq şairi, mən minnətdaram, –
burda da xalqından ayrılmayıbsan.
Yerə basdırılıb sözün gövhəri,
bu şeh – o gövhərdi, o göz yaşındı.
Üst-üstə qoyublar iki mərməri,
biri sinən, biri sinədaşındı.
İnsan dərk eləmir öz tutduğunu,
gizlənpaç oynayır uşaqlığından.
Torpağa əliylə basdırdığını
həyatda gözüylə axtarır insan.
Çətin əl götürür bu adətindən,
ürək də inaddı, toxunma ağlar.
Gözləyə-gözləyə qalıbdı bəzən,
axtara-axtara yoxa çıxanlar.
Qaldıq yüz sualın bir cavabıyla,
həyatın özündə həyata həsrət.
Növbəyə dururuq yaş hesabıyla,
onu da hər dəfə pozur təbiət.
«Bir yol ürək dolusu…»
Bir yol ürək dolusu
mən də sevinc istədim,
bütöv sevinim dedim.
– Neynirsən o sevinci? –
sual verdi bir qadın.
– Tam olsa, sevinc itər,
duymazsan heç həyatı.
Səadət tamda deyil,
bəlkə bu –
yarıdadı?!
Fəlsəfi fikir idi,
qanunları dəyişməz.
Bütöv sevinc verirdi
yarı-yarı gülən kəs.
YAZ BELƏ
Belə gözəl, belə zərif, belə saf
səni harda bəsləyiblər qız, belə?
