danıb Azərbaycan ərazimizi.
Yaşayaq, yaşadaq gərək tarixi,
tapmaca deyil ki! –
tarix yozulmaz.
Qanıyla yazıbdı Babək tarixi,
qan yuyula bilər, qan yerdə qalmaz.
Sahildən sahilə yan alır qayıq,
onu hər əsən yel yolundan əyməz.
Biz od qonşusuyduq, gor qonşusuyduq.
od da müqədddəsi, gor da müqəddəs.
Qonşu – biz görmüşük qohumluq eylər,
bir imdada çatar ,ya qulluq eylər.
Qonşu qonşusuna xəyanət etməz,
sən öz torpağını mənə ver! – deməz.
Ara qarışdırır ortada kimsə,
kimdi tanıyırıq, o guya bilmir.
Bayquş radiolar verib səs-səsə,
bülbül bağçamızda oxuya bilmir.
Tarix avam deyil, torpaq səbirsiz,
soyutma tərini yad köləsində.
Bizə düşmən çıxıb dost dediyimiz,
tarixin gör hansı mərhələsində.
MƏN SƏNİ SEVDİM Kİ
Mən səni sevəndə yaz havasıydı.
Neyləyim taleyin gözü tökülsün.
Həyatım – əlində quş yuvasıydı,
quran özün oldun, uçuran özün.
Mən səni sevdim ki, yoldaş olasan,
Həyatın ən ağır dar yollarında,
Demədim axırda bir daş olasan,
qədim qəbristanda, yol kənarında.
Mən səni sevdim ki, sevin, qaç, oyna.
Yenə seçilməsin ətrin bahardan.
Demədim təzədən gizlənpaç oyna,
axşam yuxuma gir, səhər qaç ordan.
Yadıma nə düşür! – sənin ad günün,
biz qoca deyirdik, dünya təzəymiş.
İli yox, həyatda insan ömrünün
anı da tarixi bir hadisəymiş.
HEYİF O KƏSƏ Kİ
Dünən bir nəfərlə söhbətim olub,
təzə dil açmışdı o qaradinməz.
Soruşma nəçiydi, özü kim olub,
burda heç adını çəkməyə dəyməz.
Dalınca danışıb ağız büzürdü,
sənin səhvlərini sapa düzürdü.
Tərəziyə qoyub çəkirdi səni,
yer kimi şumlayıb əkirdi səni.
Guya bir budağı tutub əyirdi,
amma yüz ağacı silkələyirdi.
Coşurdu xəlvətdə millət adından,
həyatı, varlığı millətə böhtan.
Belə ayaq açdı bir vaxt xəyanət,
belə ləkələndi əsil oğullar.
Belə danos yazdı Müşfiqə namərd,
belə güllələndi iyirmialtılar.
Xain bacarsaydı işi qurardı,
suda toz gəzərdi, günəşdə ləkə.
Cavidi təzədən o, tutdurardı,
sonra da ağlardı – qızıyla birgə.
Bir məqam axtarır o dar ayaqda,
haqsızın sözünü kəsin haqq üçün.
Böhtan deyiləndə qulaq asmaq da
gizli xəyanətdi bu torpaq üçün.
Vicdan səsimizi quru səs bilib,
rahat ömür sürür əhmədi-biqəm.
Mən adi bir daşı müqəddəs bilib
səcdə eləyənin səcdəsindəyəm.
Onun hər sifəti mənə bəllidir,
gəmisi sahildən sahilə düşüb.
Bədbəxt o kəsə ki, ikidillidir.
heyf o kəsə ki, – pis dilə düşüb.
ROMA
Roma – paytaxtların paytaxtı olub,
meydan oxuyubdu dünyaya Senat.
Romanın qədimdə bir vaxtı olub, –
burda çiçəklənib sönən bu həyat.
Daş atlar üstündə daş sərkərdələr,
sinələr zirehli, atlar yəhərsiz.
Əbədi lal qalıb «əbədi şəhər»,
binalar köhnədir, meydanlar səssiz.
