Мы сустрэлiсь з табой, каб навек разам быць,
Ты – напеy веснавы маёй сумнай душы,
Тваёй кветкi святло проста так не забыць,
І пачуцця мiж намi не бачна мяжы!
* *
*
Мяжа Пачуцця Мiж Намi
Прысвячаецца Мяжы Пачуцця
Хто бываy па-за ёй хоць аднойчы,
Той iсцiну ведае:
Паyсюдна разам з намi крочыць
Каханне з бедамi.
Я ведаю сваёй душы мяжу:
Я так баюся!
Я ад iльда твайго дрыжу,
Інакш – прымусiш…
*
За мяжой пачуцця засталося Каханне –
Усё, чаму я свiй лёс прысвяцiy…
Нечакана прыйшло гэта наша расстанне,
Пачуццё, быццам восенню лiсце, трымцiць.
За мяжой пачуцця засталося трымценне,
І нiчога не чуць, акрамя цiшынi.
Скiнь да долу сваё yсё адзенне
І няyпэyнена руку маю ты кранi,
Каб вярнуцца iзноy да балючага, роднага,
Разбурыць памiж намi пачуцця мяжу.
Я слухаць прагну ручая лагоднага –
Пра голас твой yжо з-за мяжы пiшу…
Ўзрасла мяжа мiж намi пачуцця,
Цяпер нянавiсць поyнiць вочы тыя,
Што каштавалi больш yсяго жыцця,
Што роднымi былi, былi святымi…
*
Я па-за ёю не бываy пакуль,
Бо дзесьцi ёсць яшчэ агеньчык пачуцця,
Бо апынуyшыся, не вернешся адтуль.
А лiсты мае y цiшыню ляцяць…
* *
*
Спадарыня Маёй Душы
Той, што стала мне адзiнай…
Ты – суседка майго пачуцця,
Ты – пралеска i подых Сусвету,
Ты – матуля Любовi Жыцця,
Позiрк ветру, Прынцэса паэта.
Нараджэнне зiмовага цуда –
Першы снег – мы сустрэлi з Табою.
Я малю Сарамлiвага Муду,
Каб пазбавiy кахання i болi.
