Җаным бизде,
Күңелем суынды.
Ярый әле, янда – якын дуслар,
Шулар җылысына сыендым.
Кирәкмәсәм,
Көн дә күрмәс идең,
Турыбыздан үтеп
Йөрмәс идең,
Йөрәгеңне яньчеп,
йомарлап…
Сөя торып —
Хисне буарга…
Күрә торып —
Күзне йомарга…
Ах, кыендыр яшәү
Андыйларга,
Куркып йөргәч,
Иркен суларга…
Төкер дә кит инде
шуларга!
Ак мендәрем
Ак мендәрем,
Бар белгәнең
Йокла да йокла, дию.
Күрмәгән син, ишетмәгән —
Бар бит дөньяда сөю…
Ачык күзем,
Син берүзең.
Мин сиңа иптәш инде…
Төннәрендә күкрәгеңә,
Белмим, күпме яшь иңде…
Бәлки, мин дә
Мәхәббәтнең
Мөнбәренә менәрмен,
Менәрмен дә
мендәремә
Бу хикмәтнең серләрен
Гомер буе чәчми-түкми
Сөйләрмен дә сөйләрмен…
Тимәгез лә җанга…
Тимәгез лә җанга вак сүз белән,
Миңа тургайларның сайравын,
Җырлый-җырлый болын-тугайларда
Печәнченең чалгы кайравын
Ишетү мең-мең тапкыр кадерлерәк,
Кирәгерәк – ул җир авазы.
Беләсегез килсә, ул – шагыйрьнең
Үзенә бер суы-һавасы,
Үзенә бер шифа-дәвасы…
Хак сүзгә мин үпкә тотып йөрмим,
Күпкә түгел, кызып китсәм дә;
Кешеләргә сузам уң кулымны,
Таш сакламыйм куен кесәмдә…
Тимәгез тик җанга вак сүз белән,
Болай да бит вакыт тарлыгы…
Мин тыңлыйсым килә аксакалның
Дөньялыкта җыйган акылын.
Хуш, сихерле бакча
Хуш, сихерле бакча,
Исергәндә
Хуш исеннән чәчәкләреңнең
Белмәгәнмен икән
Кырда үскән
Кырыс, әче исен әремнең…
Туфрагыңа синең калды иңеп,
Эч серләрем, яшьлек эзләрем.
Ядкяр итеп зәңгәр гөлләреңнең
Төсен алып китә күзләрем.
Хуш, сихерле бакча,
Бөтенләйгә,
Кабат сиңа кереп йөрмәмен.
Кайтмам инде, бер кат сахраларда,
Далаларда тойгач җир ямен.
Еллар узгач, яннарыңнан синең
Бер үтәрмен әле әйләнеп.
Син калырсың яшьнәп,
яшьлегемнең
Яшел аты төсле бәйдәге…
Кайтып киләм
Кайтып киләм.
Юл читләре яшел келәм.
Йөгерә-йөгерә, бер кыз миңа
каршы килә.
Менә-менә кочагыма
атылып керә…
Юк, туктамады, узып китте,
