Сонсиз эгатларга тизилганларим,
Қисмати кетмон-ла ёзилганларим.
1990
«Халқ қолмабди. Закий, сезгир бир халқдан…»
(“Таназзул” драматик достони учун)
Халқ қолмабди. Закий, сезгир бир халқдан,
Шиддати шамширдай кескир бир халқдан,
Ҳар бир калимаси асотир халқдан,
Қадим аждодлари баҳодир халқдан.
Бир муте хоҳишлар қолмишдир букун,
Фоҳишлар, нолишлар қолмишдир букун.
“Халойиқ!” деганда тўфон кўтарган,
Азим елкалари осмон кўтарган,
Бухоро кўтарган, Қўқон кўтарган,
Жаҳолат тахтларин осон тўнтарган,
Халқдан қул, қароллар қолмишдир букун,
Жигари яролар қолмишдир букун.
Ҳақ, имон сўзидан оёққа қалққан,
Жисмидан эътиқод исёни балққан,
Дунёни ўзига қаратган халқдан
Пирлари тафсирлар яратган халқдан
Бир зумра гумроҳлар қолмишдир букун,
Ювилмас гуноҳлар қолмишдир букун.
Кеча бир эзилган мўминни кўрдим,
Мўмин на, озғин чўп, ўтинни кўрдим,
Чўккан кўзларида юртимни кўрдим,
Юртимнинг ўнгармас мунгини кўрдим,
Ундан ғам-ғуссалар қолмишдир букун,
Шундай хор жуссалар қолмишдир букун.
Бутун зот қолмабди, қолмиш таналар,
Яхлит миллат қани, бари чалалар,
Қайга бошламоқда бу говкаллалар?!
Галалар, халқ эмас булар, галалар!
Қоринлар, бўйинлар қолмишдир букун,
Сиёсий ўйинлар қолмишдир букун.
Қавмининг камолу фазлин унутган,
Русумин унутган, расмин унутган,
Ул гўзал руҳоний фаслин унутган,
Насл ҳам насабин, аслин унутган,
Хасталар, касаллар қолмишдир букун,
Таъми шўр масаллар қолмишдир букун.
Пахтангни терибсан, бошлайвер тўйлар,
Думбул ҳофизларинг бунча соз куйлар!
Битмаса битмабди чалдивор уйлар,
Далалардан чиқар сигирлар, қўйлар,
Мунғайиб пайкаллар қолмишдир букун,
Тошкўзли ҳайкаллар қолмишдир букун.
1990
НУҚТА
Айдар Османга
Ватан, гулшанларинг томуғда қолди,
Соғинч дарду ғамга оғушта қолди,
Ким яланг, кимлардир ковушда қолди,
Ким сўнди, ким ҳазин товушда қолди,
Охир кўксим ичра бир нуқта қолди.
Сўлдирса шул нуқта сўлдиргай мени.
Ул менинг гоҳ мунглуғ қароғимдадир,
Мунглуғ қароғ ичра сўроғимдадир,
Гоҳ эса тош янглиғ томоғимдадир.
Туғродай руҳимда – байроғимдадир,
Ичимда, лек менинг фироғимдадир,
Тўлдирса шул нуқта тўлдиргай мени.
Манимдир ул, маним, инграб ўткардим,
Салкам эллик йилни мунграб ўткардим,
Қардош, сен билмайсан, ҳўнграб ўткардим,
Йўталмоқ бўлсам гар ўйлаб йўталдим,
Оғир ботмасин деб сенга йўталим,
Кулдирса шул нуқта кулдиргай мени.
Сиёсат элларни ҳамон нўхталар,
Лек мени бир таскин, ишонч қутқарар:
Бу миллат ўзлигин ҳали уҳдалар,
Болалар туғилар – тугик муштчалар –
Идроклари ичра қизғиш нуқталар.
Бўлдирса шул нуқта бўлдиргай мени.
Ўтмишим барбоду ҳозирим йўқдир,
Шу ёлғиз бошимда нозирим чўхдир,
Мустафо боламдай ботирим кўпдир,
Эҳтимол ёнғинга дўнгувчи чўғдир,
Балки тузум менга атаган ўқдир,
Ўлдирса шун нуқта ўлдиргай мени.
1990
