Садри олам топди орому қарор
.
Қилча бел берди чумолига, камар,
Ул Сулаймон бирла бўлди ҳамсамар.
Берди хилъат унга, аббосий туни,
Бебадал «Тосин»га эш этди уни
.
Бор эди Исода нина, кўрди Ул,
Шул сабаб тўртинчи кўкда турди ул
.
Лолалардин тоғни алвон айлади,
Гумбази кўкни тутундин шайлади.
Лахта-лахта қон этиб тупроқни тиғ,
Олди қонлардин кейин лаълу ақиқ.
20 Йўлларида токи ул ою қуёш
Сажда этгайлар қўйиб тупроққа бош.
Юзларида нур – нишони саждадир,
Сажда гар йўқ эрса, талъат қайдадир?
Сочди кундузларга шодликдин зиё,
Этди андуҳ бирла тунларни қаро.
Тўтига тақди чу маржони зари,
Этди Ҳудҳудни хабарчи раҳбари.
Кўйида гардун қуши силкиб қанот,
Бош урар дарбозасига бот-бот.
25 Чархи гардун айланур андин тутош,
Тун кетиб, кундуз етиб, келгай маош.
Дуд била кўпикни олам айлагай,
Бир нафасдин лойни одам айлагай.
Гоҳи тўрга ўтказар кўппакни ул,
Гоҳ мушук боис очар мақсадга йўл.
Итни шерри мардга қурбат ҳам этар,
Шерри мардни итга нисбат ҳам этар.
Гоҳи бир девга сулаймонликни ҳам,
Гоҳ чумолига сухандонликни ҳам.
30 Аждаҳо айлар асони гоҳи ул,
Гоҳи тандир остидин тўфон келур.
Қишда оламга кумуш этгай нисор,
Кузда япроқларни айлар зарнигор.
Кўкни ул тойчоққа ўхшаб сакратар,
Унга ул зарин ҳилолни наъл этар
.
Кўкни кўк аҳлига дастурхон қилур,
Хон уза равшан қуёшни нон қилур.
Қоятошдин теваю нор келтирар,
Зар ҳўкиздин нолаю зор келтирар
.
35 Руҳни пок сувратда кўрсатмиш, ажаб,
Барча ишга бир ҳовуч тупроқ сабаб.
Нафси саркаш бошини индирди ул,
Танга жон, жонга имон сингдирди ул.
