Հայ ժողովրդի պատմությունից

Հայկական էթնոսի ձևավորում

Հայ ժողովուրդը ձևավորվել է հնդեվրոպացիների՝ Հարավային Ուրալի տափաստաններից գաղթականների կողմից Հայկական լեռնաշխարհում բնակեցված հնագույն ցեղերի ձուլման երկարատեւ գործընթացի արդյունքում։ Ստեղծվող հայ ժողովրդի հիմնական բաղկացուցիչներն են եղել՝ Հայասները (որոնք տվել են հայերի ինքնանունը՝ «Հայ»), Արմենները (Արմիններ), ուրարտացիները, խեթերը և այլն։ Ըստ հին հայկական լեգենդների՝ հայերն ունեցել են երկու նախահայր՝ Հայկ (Հայկ) և Արամ, դրանք ծառայել են որպես առասպելական վկայություն այն բանի, որ հայ ժողովուրդը ձևավորվել է երկու հիմնական տարրերի՝ Հայասերի և Արմենների (Արմինների) միաձուլման արդյունքում։ ) Այս լեգենդներն արտացոլում են մ.թ.ա 9-8-րդ դարերում Հայաս և Արմեն ցեղերի կյանքի և ազատագրական պայքարի դրվագներ Ասորեստանի արշավանքի դեմ։ Սրանք լեգենդներն են «Գաջեթի և Բելայի», «Արա Գեղեցիկի և Շամիրամի» մասին։ Հայասները հին հնդեվրոպացիներ են, իսկ հայերը (արմինները) հին արամեա-սեմական ցեղերի ներկայացուցիչներ են։ Ձևավորվել է արմենոիդ մարդաբանական տիպ՝ տարածված Կովկասի, Փոքր Ասիայի, Սիրիայի բնակչության շրջանում, որը հանդիպում է նաև հրեաների մոտ։

Հայաստանը և հարևան պետությունները, 2-րդ դ. մ.թ.ա. – 4-րդ դարի վերջ։ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆ Մեծ Սովետական Հանրագիտարան, հատոր 3, էջ 16: 57

Աշխարհում պարզունակ մարդու հնագույն վայրը, որը թվագրվում է պալեոլիթի խեցի և աքեուլյան ժամանակաշրջաններից, գտնվում է ժամանակակից Հայաստանի տարածքում, սա Սատանի-Դար բլուրն է («Սատանայի նվերը, Սատանան եբրայերենից». հակառակորդ, թշնամի») Արագածի հարավ-արևմտյան լանջին, պարզունակ օբսիդիանի և բազալտե գործիքներ. Դրանցից՝ զիգզագաձեւ աշխատանքային եզրով զանգվածային կացիններ, քարե փաթիլներ, գործիքներ։

Հայկական լեռնաշխարհի բնակիչների մեջ առաջացել է աշխարհի հնագույն պետություններից մեկը՝ տնտեսությամբ և մշակույթով սերտորեն կապված Արևմտյան Ասիայի այլ ժողովուրդների հետ, որտեղ բարբարոս ժողովուրդներով շրջապատված ամենահին պետությունները ձևավորվել են երկրի վրա բոլորից առաջ։ Այս առաջին պետությունը եղել է Ուրարտուն։ Որոշ ժամանակ անց Հյուսիսային Սևծովյան տարածաշրջանում առաջացել են հին հույների բնակավայրեր։ 1-ին հազարամյակի սկզբին մ.թ.ա. ե. ձևավորվեց Ուրարտու պետությունը, որը ողջ հազարամյակի ընթացքում գերիշխող դիրք էր գրավում Արևմտյան Ասիայի մյուս պետությունների մեջ։ Նրա քաղաքական և մշակութային ազդեցության տակ էին Կովկասի և Փոքր Ասիայի բազմաթիվ ժողովուրդներ։

Հայ ցեղերի միությունը դեռ 6-րդ դարում։ մ.թ.ա. գրավել է կազմալուծված Ուրարտուի և Հայաս երկրի տարածքը և դաշնակցային հարաբերությունների մեջ է եղել մարերի ու պարսիկների հետ։ Բայց պարսից արքա Դարեհ I Հիստասպեսը, որը բռնել էր ագրեսիվ քաղաքականության ուղին, կարողացավ կոտրել հայերի դիմադրությունը և Հայաստանը միացնել պարսկական միապետությանը որպես երկու կուսակալություններ (սատրապություններ)՝ տասներեքերորդ և տասնութերորդ (521-518 թթ. մ.թ.ա.):

5-րդ – 4-րդ դարերի վերջում։ մ.թ.ա ե. Հույն պատմիչ Քսենոփոնը հայերին նկարագրում է որպես բնակեցված գյուղատնտեսական բնակչություն, որի կազմակերպման հիմնական ձևը գյուղական համայնքն էր։ Հայ ցեղային ազնվականությունը մասնակցել է պարսկական Աքեմենյան դինաստիայի պետական ապարատին։

Նույնիսկ 19-րդ դարի կեսերին. Սևանա լճի ափին գտնվող ժայռի վրա հայտնաբերվել է առաջին ուրարտական արձանագրությունը՝ արված 8-րդ դարում ապրած Ռուսա I թագավորի պատվերով։ մ.թ.ա ե. Ավելի ուշ Երևանի մոտ հայտնաբերվել է ափսեի մի հատված՝ արձանագրությամբ, որը պարունակում էր ուրարտական վերջին թագավորներից մեկի անունը։ Հետագա որոնումները հանգեցրին այս վայրում քաղաքի հայտնաբերմանը: Հայտնաբերվել է ուրարտական Թեյշեբաինի ամրացված քաղաքը, որը կառուցել է Ռուսա II ցարը մոտ VII դարի կեսերին։ մ.թ.ա ե. Հնագիտական պեղումները բացահայտել են այս քաղաքի տնտեսական և քաղաքական կյանքի պատկերը։ Դրա կենտրոնում գտնվում էր հսկայական, կոպիտ մշակված քարերից և կավե բլոկներից կառուցված ամրոց։ Նրա շուրջը միանման քարե տներով կառուցված քաղաքային բլոկներ էին։ Միջնաբերդում հայտնաբերվել են ուրարտական կառավարչի պալատի ավերակները։ Պալատը շենքերի հսկայական համալիր էր, որը կառուցված էր հում (չթխված) աղյուսներից; այն գտնվում է բլրի լանջին գտնվող եզրերի մեջ և բաղկացած է հարյուրից ավելի սենյակներից: Բնականաբար, լավագույնս պահպանվել է շենքի ստորին հատվածը՝ պալատական խորդանոցները։ Դրանցում հայտնաբերվել են ուրարտական արվեստի ակնառու գործեր։ Սրանք Արգիշտի և Սարդուրի թագավորների բրոնզե վահաններն են՝ դեկորատիվ կերպով զարդարված առյուծների և ցուլերի պատկերներով, մետաղական սաղավարտներով, ձիավորների հարթաքանդակներով և կառքերին ամրացված ձիերով (առաջին կառքը ստեղծվել է հարավային հնագույն Վար քաղաքներում։ Ուրալ): Սաղավարտներից մեկի վրա գրված է՝ «Արգիշտիի որդի Սարդուրը հանուն նրա կյանք է տվել տեր Խալդ աստծուն»։ Սաղավարտը վեհ ու գեղեցիկ է։ Այն պատկերում է սուրբ ծառերի մի շարք, որոնց կողերին կանգնած են աստվածներ՝ եղջյուրավոր սաղավարտներով, իսկ նրանց հետևում բանակ՝ ձիավորներ և մարտակառքեր։ Բերդի պահեստներից մեկում հայտնաբերվել են մակագրություններով բազմաթիվ բրոնզե ամաններ։ Պալատում հայտնաբերված իրերի մեջ կային բազմաթիվ դեկորացիաներ, որոնք բերված էին Ասորեստանից և Եգիպտոսից։ Ի թիվս այլ իրերի՝ հայտնաբերվել են զգալի քանակությամբ կավե տախտակներ՝ սեպագիր տեքստերով։ Սա թույլ է տալիս ենթադրել, որ ամրոցում պահվել է սեպագիր արխիվը։ Հավանաբար, երկրի հյուսիսային մասի վարչական կենտրոնը գտնվում էր Կարմիր բլուր բլրի վրա, մի ամրոց, որում ապրում էր նահանգապետը և տեղակայված էր զինվորական կայազորը։

Մեծաքանակ հնագիտական նյութերը բացահայտեցին այս կենտրոնի մեկ այլ նպատակ՝ քաղաքը ոչ միայն վարչական և ռազմական, այլև տնտեսական կենտրոն էր։ Ցորենի, գարու, կորեկի և մրգի մեծ պաշարներ պահվում էին հսկայական մառաններում, հատակին հատուկ կառուցված հսկայական անոթներում։ Նկուղներից մեկում հայտնաբերվել են անոթներ՝ ներսում հատուկ ծղոտե ֆիլտրերով, որոնք, ըստ երեւույթին, ծառայել են գարեջուր պատրաստելու համար։ Գինին պահվում էր առանձին մառանում։ Գինու համար կավե անոթները տպավորիչ են իրենց վիթխարի չափերով, որոնցից մի քանիսը ունեին մինչև 1500 լիտր տարողություն։ Պեղումների ընթացքում հայտնաբերվել են նաեւ գյուղատնտեսական գործիքներ, որոնց օգնությամբ արտադրվել են այս բոլոր ապրանքները։ Նկուղներում հայտնաբերվել են երկաթե մանգաղներ և մանգաղներ, կոպիտ ցորենի սրճաղացներ՝ կազմված երկու քարերից, որոնք փոխարինել են ջրաղացաքարերին, հսկա ցորենի շաղախներ և գյուղատնտեսական այլ գործիքներ։ Ակնհայտորեն, հսկայական առարկայական տարածքից բերդի նկուղներ էին հոսում հսկայական պարենային պաշարներ։

Բերդի շրջակայքում պեղվել են հասարակ համայնքի անդամների կացարանները, որոնք պատկերացում են տալիս նրանց առօրյայի մասին։ Տները կառուցվել են բլոկներով։ Առանձին կացարան բաղկացած էր երկու կամ երեք սենյակներից։ Դրանցից մեկը կիսով չափ ծածկված էր տանիքով, որը հենված էր սյուներով։ Մյուս կեսը նման էր խուլ բակի, որի մեջ օջախը փորված էր գետնի մեջ։ Կարելի էր պարզել, որ այդ տների բնակիչները չունեին սննդի սեփական մշտական պահեստներ, տների մոտ անասուններ չէին պահում։ Ուրարտական տներում կահույք գրեթե չի եղել, ինչը բնորոշ է ոչ միայն Ուրարտուին, այլև Հին Արևելքի բոլոր երկրներին։ Կենցաղային սպասքը հիմնականում կավե անոթներ էին, որոնց մեջ պահվում էին սնունդ և մանր իրեր։ Յուրաքանչյուր տան մեջ կար ոսկորից և փայտից պատրաստված արհեստներ՝ գդալներ, շերեփներ, տուփեր։ Սնունդը պատրաստվում էր գարուց, կորեկից, հատիկաընդեղենից և բուսական յուղից։ Ենթադրվում է, որ արհեստավորները, ռազմիկները և ստրուկները, ովքեր չէին ղեկավարում իրենց տնային տնտեսությունները, ապրում էին միջնաբերդից դուրս գտնվող կացարաններում:

Անդրկովկասում հայտնի են նաև ուրարտական այլ ամրոցներ։ Լճի ափին պահպանվել են ուրարտական երկու ամրոցների մնացորդներ։ Սևան. Դրանցից մեկը գտնվում է Նոր Բայազեր քաղաքի մոտ՝ բարձր ժայռի վրա, մյուսը՝ լճի հարավային ափին։ Արաքսի աջ ափին՝ Արմավիրի բլրի վրա, գտնվում էր հնագույն մայրաքաղաքներից մեկը՝ Արգիշտիխինիլի քաղաքը։ Այս քաղաքի ավերակներում հայտնաբերվել են բազմաթիվ սեպագիր արձանագրություններ, որոնք պատմում են բերդերի, տաճարների կառուցման, ոռոգման ջրանցքների կառուցման մասին։ Ջրանցքների կառուցումը մեծ նշանակություն ունեցավ՝ հաշվի առնելով, որ չոր Հայկական բարձրավանդակում գյուղատնտեսությունը հիմնված էր արհեստական ոռոգման վրա։ Սակայն այս հատկանիշն ընդհանուր առմամբ բնորոշ է հին արևելյան գյուղատնտեսությանը, որը Հին Արևելքի բոլոր երկրներում զարգացել է կա՛մ ողողված ափամերձ հողերում, կա՛մ արհեստականորեն ոռոգվող հողերում։

Արգիշտի թագավորի օրոք մ.թ.ա. 783թ. ե. Հիմնադրվել է Էրեբունին (Երևան)՝ աշխարհի ամենահին քաղաքը։ Երևանի ամենահին շենքերի մնացորդները հայտնաբերվել են ժամանակակից քաղաքի ծայրամասում։ Գտնվել է սեպագիր արձանագրություն՝ «Խալդ Աստված մեծությամբ, Արգիշտին, Մենուայի որդի, կառուցեց այս հզոր ամրոցը, ավարտեց, կոչվեց Էրեբունի քաղաք՝ Բիայնա (Ուրարտու) երկրի հզորության և թշնամի երկրներին վախեցնելու համար»։

Աքեմենյան Պարսկաստանի անկումից հետո հայկական հողերը մասամբ նվաճվեցին Ալեքսանդր Մակեդոնացու կողմից։ Բայց նրա մահից անմիջապես հետո հայկական թագավորությունները կազմավորվեցին մ.թ.ա. 321թ. Փոքր Հայաստանում, իսկ Այրարատում (Արարատյան դաշտավայր) (Ք.ա. 316 թ.), հռչակել են իրենց անկախությունը։ Հայաստանի հարավարևմտյան (Սոֆենա) և հարավային մասերը որպես վասալ շրջաններ մտան Սելևկյան պետության կազմի մեջ։ Մոտ 220 մ.թ.ա ե. Հարավային Հայաստանի հողերը միաձուլվեցին Այրարատին, և Արգիշտիխինիլի քաղաքը դարձավ արդյունքում առաջացած Մեծ Հայքի կենտրոնը, որի բարգավաճումը պայմանավորված էր Աորսեների և Սիրակիի միջով Բոսփորի թագավորության և ծովի հետ իրականացվող առևտրի շնորհիվ։ u200bԱզով.

Մագնեսիայում հռոմեացիների հետ ճակատամարտում Սելևկյանների պարտությունից հետո (Ք.ա. 190 թ.) Մեծ Հայքի և Սոփենեի կառավարիչները՝ Արտաշեսն ու Զարեհը (Արտաքսիա և Զարիադ) ապստամբեցին և հռչակեցին Մեծ Հայքի և Սոֆենեի անկախությունը (Ք.ա. 189 թ.)։ ե..). Նրանք դարձան Արտաշեսյանների և Շախունիների տոհմերի հիմնադիրները։ 1-ին դարում զարգացած արտաքին քաղաքական իրավիճակը. մ.թ.ա ե. Մերձավոր Արևելքում, և ամենակարևորը, երկրի տնտեսական զարգացումը նպաստեց Մեծ Հայքի առաջխաղացմանը հելլենիստական աշխարհի ամենահզոր տերությունների շարքը։ Արտաշես Ա-ի (մ.թ.ա. 189-161) թոռ Տիգրան II-ը (Ք.ա. 95-56), գահակալության առաջին շրջանում գետից ընդլայնել է հայկական պետության տարածքը։ Քուռը և Կասպից ծովը դեպի գետ. Հորդանանի և Միջերկրական ծովի մ. և Կիլիկյան Տավրոսից մինչև Հնդկական լեռները։ Տիգրան II-ի գահակալության երկրորդ շրջանը (մ.թ.ա. 70-56 թթ.) նշանավորվեց Հռոմի հետ պաշտպանական պատերազմով, որն իր ընդլայնումը տարածեց դեպի Արևելք և ձգտեց իր իշխանությանը ենթարկել Հայաստանը և ողջ Անդրկովկասը։ Լուկուլլոսի գլխավորած հռոմեական լեգեոնները, որոնք երազում էին ավերել «Հայկական Կարթագենը»՝ Արտաշատի մայրաքաղաքը, Արարատի հարավային մոտեցման վրա բացարձակ պարտություն կրեցին Տիգրան Բ-ի բանակից և ժողովրդական աշխարհազորից։ Բայց Պոմպեոսի կողմից Տիգրան II-ի դաշնակից Միտրիդատ VI Եփատորին կրած պարտությունից հետո հայոց արքան, հետագա պայքարը շարունակելու հնարավորությունների բացակայության պատճառով, ավելի խելամիտ համարեց հաշտության պայմանագիր կնքել Հռոմի հետ (մ.թ.ա. 65թ.) գնով։ Սիրիայի և Փոքր Ասիայի հողերը լքելու մասին. այս քայլով նրան հաջողվել է պաշտպանել պետության հիմնական տարածքը։ Արտաշեսյանների դարաշրջանի Հայաստանը (Ք.ա. 189-1) հզոր պետություն էր այսպես կոչված. Հելլենիստական տիպ. Հիմնական արտադրողները եղել են՝ «արքայական հողում» կոմունալ գյուղացիները՝ շինականները, իսկ մասնավոր հողի վրա՝ ստրուկները՝ մշակները։ Թագավորը, ազնվականությունն ու քահանաներն ունեին իրենց հսկայական կալվածքները՝ դասակերտներն ու ագարակները, որտեղ շահագործվում էր գյուղական համայնքից մազապուրծ եղած ստրուկ-մշակների ու հողագործների աշխատանքը։ Արևելքում կային ամենահարուստ տաճարները՝ հսկայական հողատարածքներով և բազմաթիվ ստրուկներով:

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.