Nə ki, insan, gözəlim, gərçi pərizadə ola.
Görməyənlər səni fəxr eyləməsin aləmdə,
Məncə onlar buna layiqdü ki, rö’yadə ola.
Yaşadır daima, Mail, səni bu şe’rlərin,
Kaş yarın kimi şe’rin də dəxi sadə ola.
«Hərdən məni yar badi-səbadən xəbər alsa…»
Hərdən məni yar badi-səbadən xəbər alsa,
Qorxmam sora gər üstümü yüz min xətər alsa.
Cananıma can vermək üçün uf demərəm mən,
Axşam verəcəkdir, onu gərçi səhər alsa.
Bir busə alam yardən, ol qədr sevinnəm,
Sanki birisi kəndi verib, bir şəhər alsa.
Əğyarə bica könlünü vermiş yenə ol yar,
Vardır yeri ondan geriyə birtəhər alsa.
Mən ki, o üzü görmüşəm əğyardə, ey dil,
Ondan onu müşküldü əgər yüz nəfər alsa.
Səntək, gözəlim, bir də gözəl bəsləyə bilməz,
Yüz ildə əgər baği-gülüstan bəhər alsa.
Bihudə qəzəllər yazanın yox sayı, Mail,
Gəlsin yanıma hər kəs əgərçi gühər alsa.
«Yumşalır, vallah, fəğanımdan əgərçi daş ola…»
Yumşalır, vallah, fəğanımdan əgərçi daş ola,
Daş ürəkli yar üçün az qaldı könlüm daş ola.
Sirdaşım Məcnunə zülm etdin, mənə rəhm eylə, gəl,
Söylədi fərq eyləməz, Məcnun sənə qardaş ola.
Bir kəsin ki, həmdəmi səhradə olsun vəhşilər,
Söylə, heç layiqmidir, ondan sənə yoldaş ola?
Canımı qurban dedim, gülzarə gəlsə dilbərim,
Bir belə qurban qəbulu gülşən içrə, kaş ola.
Şe’rə gəlməz, yarımın tə’rifi müşküldür, bilin,
Çəkməgə ta əksini acizdü yüz nəqqaş ola.
Şəm’i-ruyin görməyə biganələrdə hal yox,
Gün çıxan dəmdə görən olmuşmu bir xəffaş ola?
Mail, ol dildarə mümkünmü yaxın düşsün yetən?
Yarıma meyl eyləyən kəsdə gərək yüz baş ola.
«Neylərəm bu canı mən, aləmdə o yar olmasa…»
Neylərəm bu canı mən, aləmdə o yar olmasa,
Ya ki, yarım neyləyər gər aşiqi-zar olmasa.
Yüz qəmi-hicranə dözmək xoş gəlir canan üçün,
Yox cahanın ləzzəti, yari-vəfadar olmasa.
Dün səri-kuyindən əğyarı qovubdur dilbərim,
Neyləyək, nöqsanıdır, gər bu ona ar olmasa.
Tə’nələr çəkdim xəlayiqdən səninçün, zövq ilə,
Nə könüldür o könül, dərd ilə bimar olmasa.
Vəslini etsəm tələb cananımın, eyb etməyin,
Kim verər öz kuyini aşiq tələbkar olmasa?
Dişlədim lə’li-ləbin, öpdüm əlavə gül üzün,
Aşiqin nöqsanı olmazdı, tamahkar olmasa.
Maili cananının zülmü qəzəlxan eyləmiş,
Gəlməz ilhamə əgər yari cəfakar olmasa.
«Kimsə irad tuta, eşqidə Fərhadımıza…»
Kimsə irad tuta, eşqidə Fərhadımıza,
Bu elə bir ləkədir hamımızın adımıza.
Hamının məqsədi birdir nə qədər aşiq var,
Belə gündə çağıraq bir-birini dadımıza.
Eşidə Davud əgər naləmizi fəxr eylər,
Əhsənüllah deyər o bizim ustadımıza.
Birinə məqsədimiz olmayıb əsla pislik,
Nə də bir kimsə çıxarmaz bu sözü adımıza.
Bizi azadə ikən ovladı mahir ovçu
Ki, o gündən də əsirik dəxi səyyadımıza.
Eşqdəndir nə qədər ahü fəğan etsək biz,
Kimsə nöqsan tuta bilmir odu fəryadımıza.
Bizə bu fəxr yetər gərçi ölürkən, Mail,
Verə bilsək bu təmiz eşqi biz övladımıza.
«Hər kəs o qönçəvəşin bülbüli-şeydası ola…»
