Geen enkele man zou haar ‘niet mooi’ noemen, en ze had ze altijd voor het uitkiezen. Ze betaalden dan ook graag voor het voorrecht. Het gaf haar een gevoel van macht en een gevoel van eigenwaarde, hoewel ze zich realiseerde dat ze nog slechts een jaar of vijf van het goede leven kon genieten. Ze had een opmerkelijk leven geleid voor een Thaise vrouw.
Ze had honderden mannen ontmoet uit bijna elk land in de wereld en de meeste van hen waren vriendelijk en genereus en, helaas, getrouwd. Geen van hen had haar ooit meegenomen naar zijn thuisland, maar ze had in de beste hotels verbleven en gegeten in de beste restaurants, voor ongeveer een decennium. De meeste van haar relaties waren geen one-night-stands, zoals de meeste mensen dachten.
One-night-stands wilde ze niet. Haar strategie, die in de loop der jaren was verbeterd, was om eerst iets over de man te weten te komen. Ze wilde de volgende dingen altijd weten: hoe lang hij nog in Thailand verbleef, waar hij vandaan kwam, hoe oud hij was en of hij getrouwd was. Hoe langer hij in Thailand zou verblijven, hoe beter ze een relatie met hem kon opbouwen en hoe meer kans ze had om hem verliefd op haar te laten worden.
Het land van herkomst was belangrijk, omdat ze een voorkeur gaf aan mannen die in een land woonden waar zij zelf ook graag wilde wonen. Ze gaf de voorkeur aan Groot-Brittannië, maar ook Amerika, Canada, Frankrijk of Duitsland zouden goed zijn. Ook de leeftijd was belangrijk, omdat het van invloed kon zijn op zijn visumstatus in Thailand, en het was duidelijk essentieel om te weten of hij getrouwd was of niet.
Haar gemiddelde relatie, gebruik makend van de kennis die uit deze vier vragen was verkregen, duurde twee tot drie weken. Zeer, zeer zelden had iemand haar verlaten vóór zijn vlucht naar huis. Soms was ze een maand of langer bij dezelfde man geweest. Sommige mannen hadden haar zelfs meegenomen naar andere Thaise steden als metgezel en tolk. Ze was al vele malen naar Chiang Mai, Phitsanulok, Ko Samui en Phuket gevlogen op andermans kosten.
Soms kwamen mannen terug en vroegen om haar, omdat ze elkaar op vorige vakanties hadden ontmoet. Anderen schreven sporadisch of stuurden e-mails - niet dat haar geschreven Engels goed genoeg was, maar sommigen van de oudere vrouwen specialiseerden zich in het vertalen en voorlezen van deze brieven aan de meisjes en het opstellen van geschikte romantische antwoorden. Lek deed dat zelden; het leek een beetje te veel op bedelen en het was oneerlijk.
Er waren ook een paar enge tijden geweest, maar te weinig om te noemen. Niet veel mannen, zo leek het, zouden helemaal naar Pattaya vliegen om problemen te veroorzaken en het risico te lopen tien jaar of meer door te brengen in het ‘Bangkok Hilton’, een leven dat te vergelijken viel met scènes uit de film ‘Midnight Express’. Ze was nooit gesneden of
verkracht zoals sommige andere meisjes. Sommige meisjes waren zelfs vermoord teruggevonden en er waren geruchten dat sommige meisjes tegen hun wil waren meegenomen naar buitenlandse slavenbordelen.
Ze hoopte dat het al een maar geruchten waren. Gelukkig was zij zelf nooit verstrikt geraakt in de donkere kant van de seksindustrie. Ze wilde niet eens aan kinderprostitutie of pedofilie denken, maar ze had altijd beide ogen open gehouden voor dit soort misbruik. Ze zou niet aarzelen om aangifte te doen bij de politie.
Ze had zelfs een mooi bedrag kunnen sparen voor haar noodplan, voor als de onvermijdelijke pensioen dag zou aanbreken en ze terug zou gaan naar haar dorp, tenzij ze een rijke, al eenstaande buitenlander ontmoette natuurlijk, die haar en haar dochter wilde meenemen naar zijn eigen land. Dat was het doel, dat was de ultieme droom en ze probeerde die al tien jaar te verwezenlijken. Het noodplan was om een klein winkeltje in het dorp te openen en met een vriendelijke boer te trouwen. Waarschijnlijk zou ze in dit scenario genoegen moeten nemen met een oudere man, waar ze voor zou zorgen, als hij aardig was tegen haar dochter.
Als ze in haar dorp was gebleven, zou ze nu ongeveer twaalf jaar getrouwd zijn geweest met een boer van haar eigen leeftijd en drie of vier kinderen hebben. Niet dat zo’n leven slecht zou zijn geweest, maar ze had moeten vertrekken en nu zei ze tegen zichzelf dat ze blij was dat ze niet vastgeketend was aan de routines van een huis en een boerderij, terwijl ze de wereld aan haar voorbij zag gaan op een televisiescherm.
Ze had vrienden die direct na hun schooltijd voor het huwelijksleven hadden gekozen, en ze had het gevoel dat de meesten van hen jaloers waren op haar speelmeisjes levensstijl, haar rekken vol met mooie kleding en haar verhalen en foto’s van prachtige locaties met rijke, gul e buitenlanders, die er niet twee keer over na hoefden te denken om zo veel uit te geven aan een enkele maaltijd, een fles wijn of een cadeautje, waar de meesten boeren een maand voor moesten werken.
Haar dorpsvrienden en -familie hadden respect voor wat ze had gedaan, ondanks de manier waarop ze ervoor had gekozen om het te doen. Ze werden niet gehinderd door de westerse moraal. Vaak waren het juist de vrouwen van die mannen die naar Thailand kwamen om meisjes zoals zij te ontmoeten, die haar veroordeelden of ‘medelijden met haar hadden’. Ze had geen tijd voor hen of hoe ze dachten.
Zouden zij haar levensstijl financieren en voor haar moeder en dochter zorgen als ze niet deed wat ze deed? Als wat ze deed zo verkeerd was, zou ze daar op een dag zelf voor betalen in Karma. Daar had ze geen probleem mee; zolang haar oudere moeder en bijna tienerdochter maar in orde waren. ‘Doe goed, krijg goed. Doe fout, krijg fout’ was haar motto, en het motto van de monniken. En wat goed genoeg was voor de monniken was ook goed genoeg voor haar.
In haar dromerige toestand was ze Ali vergeten, en nu bevond ze zich naast hem, met zijn arm die zich om haar middel wikkelde en haar zachtjes het restaurant binnen duwde.
‘Ach ja,’ dacht ze, ‘het is een gratis lunch’ en Lek, zoals de meeste Thaise vrouwen, was erg terughoudend om een maaltijd af te slaan.
Ze zaten in het met airconditioning gekoelde gedeelte aan de linkerzijde van het restaurant, en Lek bestelde loempia’s en viskoekjes om te beginnen, gevolgd door een grote Rode Snapper, die bereidt werd in een visgerecht direct aan tafel, en gekookte Jasmijn rijst.
Lek demonstreerde haar gastronomische expertise en tafelmanieren door een perfecte combinatie van sauzen te bestellen voor het voorgerecht, Ali te helpen bij het ontgraten van de vis en door te adviseren in het koken van de vis, terwijl ze tegelijkertijd haar eigen voedsel at.
Ze aten een goede maaltijd, maar spraken nauwelijks, wat evenzeer te wijten was aan de slechte beheersing van de Engelse taal, de spanning tussen hen en hun kater. Toen ze
vijfenveertig minuten later hun eigen weg gingen, waren beiden blij dat de relatie op een vriendelijke manier was geëindigd.
Lek zag Ali rechts afslaan, vermoedelijk om terug te gaan naar zijn hotel bij Soi 9. Ze zwaaide naar hem en waagde zich toen de drukke Second Road op, waar ze kriskraste tussen de tiental en motortaxi’s en Baht bussen die bij de stoplichten stonden te wachten.
Ze ging rechtsaf de Pattaya Klang op en liep de tweehonderd meter oostwaarts, ondertussen kijkend in de etalages, tot de volgende afslag rechts, Soi Buakhao. Ze berekende dat ze genoeg voorzorgsmaatregelen had genomen om Ali van zich af te schudden, als hij al had besloten haar te volgen. Ze hield niet van mannen die wisten waar ze woonde.
Ze was zo gelukkig dat ze er van straalde. Ze had het gevoel dat iedereen kon zien hoe gelukkig ze was. Ze was in een lastige, potentieel gevaarlijke situatie beland, omdat ze niet naar haar instincten had geluisterd, maar ze had de slechte hand die ze had gekregen gespeeld, zoals in een echt pokerspel, en was er met evenveel geld uit gekomen als vele Thais in een maand verdienen, en ze had nog goed gegeten ook.
Lek wachtte op de kruising van Soi Buakhao en Pattaya Klang op een Baht bus om haar naar huis te brengen, maar ze veranderde van gedachten en besloot de hoek om te lopen naar de Thaise markt, tegenover het Naam Chai Restaurant, en een nieuwe rok te kopen om haar geluk te vieren. Het was een zeer warme middag in juni, maar de markt was levendig, zoals bijna altijd het geval was. Lek huppelde langs de fruitkraampjes aan de voorkant en kocht hier en daar wat fruit, pratend met de markthandelaren en medeklanten, op weg naar de kledingkramen aan de achterkant.
Ze bracht vijfenveertig minuten door met haar favoriete bezigheid, winkelen, voordat uiteindelijk haar oog viel op een mooie witte rok met haar Westerse sterrenbeeld geborduurd in pail etten op de dij aan de voorkant. De rok was zo’n 35 centimeter lang, precies de goede lengte om te kunnen pronken met haar mooie benen. Het sterrenbeeld op haar dij zou mannen uitlokken om nog verder omlaag te kijken, en omdat de rok wit was, zouden haar gebruinde benen er nog aantrekkelijker uitzien.
Ze was een Leeuw, geboren begin augustus en hoewel ze niet veel wist over de westerse astrologie, dacht ze dat ze een typische vrouwelijke Leeuw was. Ze had gelezen dat Leeuwen agressief en dominant waren, maar dat gold volgens haar al een voor de vrouwtjes. Het was immers de vrouwelijke leeuw die de prooi achtervolgde en doodde.
Mannelijke leeuwen sliepen vooral veel en eisten eerst te eten op.
De mannelijke leeuwen gingen alleen aan het werk als er een roofdier of rivaal op het toneel kwam, en dan vochten ze al een voor de egoïstische verdediging van hun nageslacht en hun vrouwen - ze verdedigden niet noodzakelijkerwijs hunzelf. Wat een grap!
Ze kocht ook een korte witte blouse, die bij elkaar gebonden werd bij de tail e, om de outfit af te maken. Toen sprong ze in een Baht taxi richting huis.
2 DE HUISGENOTEN
Lek gaf de chauffeur vijf Baht voor de rit, en sprong toen lichtvoetig de bus uit, alvorens de weg over te steken en naar het oude, maar onlangs gerenoveerde woonblok, waar haar appartement zich bevond, te lopen. Ze liep de drie trappen op en luisterde aan de deur. Er was geen geluid te horen, dus ze rommelde in haar tasje en haalde haar sleutel tevoorschijn.
Het was pas half twee, dus de meisjes sliepen waarschijnlijk nog steeds - ze stonden zelden op voor twee uur.
Ze liet zichzelf langzaam en stil binnen en deed de deur achter zich dicht. Lek kon het tweepersoonsbed met twee figuren onder de lakens zien en hoorde ze zachtjes snurken. Ze ging op handen en knieën zitten en kroop naar het voeteneind van het bed, waardoor ze
onder hun gezichtsveld bleef. Ze legde de sinaasappels die ze op de markt had gekocht naast haar vriendinnen neer. Eerst stopte het snurken en toen keken haar vrienden verbaasd op. Lek sprong op het bed en maakte zoveel mogelijk lawaai. Ze sprong op haar vriendinnen en trok de lakens van ze af.
Ze begonnen mee te springen, schreeuwend als verlegen schoolmeisjes. Toen knuffelden ze in een driehoek en stuiterden lachend op het bed. De drie meisjes kenden elkaar al hun hele leven. Ze waren opgegroeid in hetzelfde deel van hetzelfde dorp en waren naar dezelfde school en dezelfde Wat gegaan - zoals hun ouders al emaal een generatie eerder hadden gedaan. Ze waren ook al emaal ongeveer even oud, met nog geen jaar verschil, hoewel Lek technisch gezien de oudste was. Ze was ook de wijste en snelste leerling en Goong en Ayr erkenden dit door de hoge achting die ze voor haar hadden.
Ze noemden haar ‘grote zus’, en zij noemde hun ‘mijn lieve kleine zusjes’, en ze zorgden al emaal voor elkaar alsof ze de enige familie waren die ze ooit in de hele wereld hadden gehad. Er was maar één persoon toegestaan om die driehoek te breken, en er een vierkant van te maken, en dat was Mama San, de baas en eigenaresse van ‘Daddy’s Hobby’, de bar waar ze al e drie werkten, en die ook uit hun dorp kwam, maar Mama San was ouder, meer een moeder dan een vriendin.
Plotseling grepen Goong en Ayr Lek, gooiden haar op haar zij en begonnen haar bil enkoek te geven. Lek liet een onvrijwillige schreeuw uit en de meisjes stopten onmiddellijk, omdat ze voelden dat er iets mis was. Lek was altijd wel in voor een lol etje.
“Wat is er aan de hand, grote zus?” vroeg Goong: “Je bent toch geen softie geworden, op je oude dag?”
“Nee,” antwoordde Lek, “Ik kan jul ie nog steeds al ebei de baas!”
“Maar waarom krijg ik bil enkoek?” Vroeg ze, terwijl ze al vermoedde wat het antwoord was.
“Wat is onze eerste regel? Je moet ons altijd laten weten waar je bent.” zei Ayr.
“Oh, ja. Ummm, sorry daarvoor” zei Lek. “Ik had geen ontvangst op mijn telefoon. Ik heb wel geprobeerd om jul ie te laten weten waar ik was.”
“Onzin, grote zus! Waarom belde je niet vanuit de lobby van het hotel of verzon je een smoesje om vanuit een bar in de buurt te bellen, zoals je ons getraind hebt en erop aandringt te doen,” aldus Goong.
“Ja, nou, het spijt me heel erg. Het zal niet meer gebeuren,” antwoordde Lek.
“O, ik denk zeker dat het niet meer zal gebeuren,” zei Ayr, “Mama San liet ons tot vier uur ‘s morgens de straten voor je uitkammen en ze is boos op je. Misschien zou een tripje terug naar huis, voor een maand of wat, genoeg zijn om haar af te laten koelen. Hoe dan ook, dat is aan jou - je zult je verdiende loon krijgen als Mama San je ziet. Waarom schreeuwde je eigenlijk toen we je een klap op je kont gaven?”
“Ah, dat is een lang verhaal,” zei Lek, denkend zo snel als ze kon. “Gisteravond verliet ik de bar met een Arabier genaamd Ali, maar het klikte niet zo goed, dus we besloten om afscheid te nemen, al voor we bij zijn hotel aankwamen. Ik dacht eraan om terug te lopen naar de bar, maar het was al laat, dus belde ik een oude vriendin op die aan het werk was in een bar aan de Soi 8. Ze was aan het kletsen met twee knappe Engelsen en voor ik het wist, liepen we terug naar hun hotel. Nou, om een lang verhaal kort te maken ....,”
“Niet doen,” zei Ayr, “we wil en al es horen!”
“De mijne was een leraar en toen we bij zijn kamer, ik bedoel zijn klaslokaal, aankwamen, legde hij me over zijn knie, trok mijn broek naar beneden en liet me aan zijn ding zuigen terwijl hij me bil enkoek gaf omdat ik mijn Engelse huiswerk niet bij me had. Woaoy! Hij was kinky! Het was heerlijk!”
“Vertel ons meer over die leraar, jij geluksvogel. Was hij lang en knap? Had hij een grote spier...., ik bedoel grote spieren,” giechelde Goong.
“Doe niet zo onbeleefd;” zei Lek, “je weet dat we niet over onze mannelijke vrienden zouden moeten praten, maar gewoon tussen ons in, hè? Hij was spontaan, knap, gul en umm, groot. Heel energiek ook, dus misschien kan ik maar beter een beetje slapen voor ik later aan het werk ga. Waarom gaan jullie twee niet douchen terwijl ik even naar buiten ga om iets te eten te halen. Waar hebben jul ie zin in? Iets bijzonders?”
