Ze stelden zich voor als John en Bob en schudden Lek de hand.
“Wat wil jullie met dames doen?” vroeg ze brutaal, maar zonder enige insinuatie.
“Umm, nou ja, we dachten eraan om iets te gaan eten en misschien later naar een club te gaan” zei Bob.
“Oh, geen probleem. Keuze aan jul ie. Porn and Or kennen Pattaya heel goed. Toon jul ie goed restaurant, goede club. Ze werken hier nu, je weet dat me moet betalen om ze vroeg te laten gaan? Niet veel geld. Vierhonderd Baht per stuk of ze verliezen geld. Begrijpen?
Wat dames wil en doen na hun werk is hun keuze. Je moet met ze praten wat wil en ze. Jij begrijpt dat?” zei Lek die de situatie glashelder probeerde te maken.
“Ja, ik denk dat ik het begrijp” zei Bob “Wat denk je, John?.”
“Ik ben het er mee eens,” antwoordde hij iets sneller dan zijn vriend.
“Ja, prima” zei hij tegen Lek en hij glimlachte naar elk van de meisjes, die beiden straalden van blijdschap. “Zeer gelukkig.” Porn legde haar arm om zijn middel en omhelsde hem.
“Oké, goed. Jul ie allemaal gelukkig! Jul ie knappe mannen. Wil en jullie nog drankje hier of nu rekening? Hier goedkoop drinken, maar duur in restaurant.”
Bob koos voor nog een biertje en bood de rest drankjes aan. Lek accepteerde en knikte naar Fa om de rekening in hun bekerglas te zetten.
Ze glimlachte vriendelijk, nam een slokje van het drankje en vroeg aan de mannen: “Waar jullie verblijven? Jul ie hier lange tijd?” terwijl ze haar col ega’s in de gaten hield.
“Oh, we verblijven bij ‘the Pig’ verderop in de straat. We zijn hier al drie dagen. Nog drie weken te gaan,” antwoordde Bob.
Lek had de informatie die ze wilde en ze verontschuldigde zich om terug te keren naar de Schotten. Ze hadden om de hoek gezeten, net buiten haar zicht, maar toen ze de hoek om liep zag ze dat ze niet meer op de plek waren waar ze hen had achtergelaten.
“Fa, waar zijn Ayr en Goong?” vroeg ze.
“O, ze zijn ongeveer 10 minuten geleden met die mannen vertrokken. Ze vertelden me dat je zei dat ik een barvondst moest schrijven voor 1.000 Baht, klopt dat? De mannen hebben nog twee rondes besteld, twee drankjes voor je ingelegd, de rekening betaald, en toen zeiden ze dat ze niet langer konden wachten, ze moesten gaan. Is dat goed? Heb ik iets verkeerd gedaan, grote zus? Oh, en Ayr zei dat ik je dit moest geven.”
Fa gaf Lek een papiertje, waarop de naam van een hotel en een kusje stond geschreven.
“Nee, nee, al es is in orde, zusje. Je hebt het goed gedaan. Ik ben gewoon een beetje moe, dat is al es. Ga Mott gezelschap houden en maak een halve fles whisky voor ons drieën open. Het lijkt erop dat iedereen ons verlaten heeft.”
Het was half één ’s nachts en de nieuwe wet verplichtte hen om één uur ‘s nachts te sluiten.
Niet dat deze wet op grote schaal werd nageleefd of afgedwongen.
De enige tegemoetkoming die de meeste bars aan de nieuwe wet hadden gegeven, was dat ze de lichten en de muziek uit deden na de officiële sluitingstijd.
Er waren geen klanten meer, dus Lek verhuisde naar de voorkant van de bar en zat met Mott en Fa, die haar een whisky en frisdrank met ijs hadden ingeschonken. De meisjes die na middernacht nog in de bar zaten, deelden vaak een fles whisky. Lek vertelde hen haar grap over de landmijnen en ze lachten al emaal. Er zou nu niet veel meer gebeuren, dus bood Lek de andere meisjes een vroege finish aan.
Terwijl ze dat deed, kwam de vrouw van de nachtwacht, Noi, aan.
Mott en Fa waren ongeveer 22 en 20 jaar oud en dachten dat het een goed idee zou zijn om hun geluk te wagen in Walking Street vannacht. Freelance, zoals ze dat noemden. Het was slechts vijf minuten rijden met de taxi. Toen ze de bar verlieten, zei Mott:
“Als we je leraar zien, moeten we hem dan zeggen dat je je huiswerk nog steeds niet hebt gedaan?”
Lek gooide een flessendop naar haar toe en ze renden lachend weg.
Lek en haar oude vriendin, Noi, waren nu al een - niet voor de eerste keer.
Noi’s taak was om voor de bar te zorgen nadat het gewone barpersoneel was vertrokken.
Ze sliep daar, maar als verdwaalde klanten op een bepaald moment van de nacht een drankje wilden drinken, bediende ze hen. De bar was ongeveer vijftien uur lang van haar -
van ongeveer één uur ‘s morgens tot vier uur ‘s middags. Noi kwam ook uit hetzelfde gebied als Lek, maar niet uit hetzelfde dorp, en ze praatten over hun familie thuis en haalden de laatste roddels in.
Lek had het te druk gehad om haar dochter te bellen en haar welterusten te zeggen, en naar haar dag te vragen. Ze was niet blij met zichzelf dat ze hier de tijd niet voor had genomen. Het was niet de eerste keer dat Soomsomai zonder de zegen van haar moeder naar bed was gegaan, maar het gebeurde niet vaak.
“Soomsomai begrijpt dat je moet werken, dat weet ik zeker. Ze is een slim kind,” troostte Noi haar. “Wat wil ze later worden, als ze klaar is met school? Heeft ze het daar ooit met je over gehad? Verpleegster, leraar, zoiets?”
“Nee, ze heeft het nog niet echt over een carrière gehad,” zei Lek, die de fles leegschonk in haar glas. “Ze is nog jong en heeft nog genoeg tijd. Het maakt mij niet uit wat ze gaat doen, zolang ze maar gelukkig is en niet in een bar gaat werken net als haar moeder. Ze houdt van het verzorgen van dieren. Ze zorgt voor mama’s kippen en verzorgt een paar varkens in de kudde van haar oom. Ze gaat er rechtstreeks van school naartoe om ze te voeren en met ze te praten. Misschien denkt ze er wel aan om dierenarts te worden.”
“Haar favoriete vak op school is informatica. Iemand heeft een paar computers aan de school gedoneerd en de kinderen leren daar nu over, maar je weet hoe het is. De klassen zijn te groot en de leerkrachten, met de beste wil van de wereld, weten niet echt veel van computers.”
“Sommige leraren spreken zelf bijna geen Engels, en hebben ook problemen met computers. Hoe hard ze het ook proberen, ze zijn niet echt geschikt om Engels en informatica te onderwijzen, wat ook gebaseerd is op de Engelse taal. De commando’s zijn al emaal in het Engels, nietwaar? Misschien moet ik zorgen dat ze privélessen krijgt, en koop ik een tweedehands computer voor haar om thuis te oefenen. Het zou haar een voorsprong geven, nietwaar? Hoeveel denk je dat ze kosten? Weet je iets van computers?”
“Sorry, dat zou ik niet weten....”
“Ik ook niet. Ik weet niet eens hoe je zo’n ding moet inschakelen. En het internet? Moet ze dat ook gebruiken?”
“Oh, het heeft geen zin om het mij te vragen, schat,” zei Noi. “Ik ben hetzelfde als jij. Ze hadden geen computers op school, toen ik klein was. Ik ken niemand die er een heeft. Mijn baby, Su, is nu 16 jaar en ze praat al een maar over baby’s en huizen. Ze zal dit jaar haar school afmaken en binnenkort getrouwd zijn, denk ik. Ze wil geen carrière. Ze is niet ambitieus. Ze komt graag één keer per jaar op bezoek voor een vakantie, maar ze houdt niet echt van de stad, zelfs niet van Pattaya.”
“Ze is gelukkig thuis in het dorp. Met Soomsomai komt het wel goed, maak je niet te veel zorgen. Waarom ga je niet lekker op tijd naar huis? Het lijkt erop dat je vanavond het bed voor jezelf hebt. Ga en profiteer ervan. Ik zal hier wat opruimen en dan mijn tijdschrift lezen, tenzij er een charmante prins langskomt om me gezelschap te houden. Wie weet heb ik zoveel geluk.”
Lek glimlachte naar haar vriendin en sprong van de bar.
“Mmm, ja, je hebt gelijk, dat weet ik, maar je weet hoe het is. Ik voel me zo schuldig dat ik zo ver weg werk en geen tijd kan doorbrengen met mijn baby. Ik heb haar niet kunnen zien opgroeien en dat maakt me soms heel verdrietig. Meestal heb ik er vrede mee, maar soms, soms kan ik het gewoon even niet aan. Soms wil ik gewoon huilen en huilen.... het al emaal opgeven en terug naar huis gaan, met mijn staart tussen mijn benen als een geslagen puppy.
Waarom doen we dit, Noi?”
“Stil maar, ik weet het. Zo voelen we ons al emaal wel eens, op onze slechte dagen. Je doet het beste wat je kan voor je familie, en meer kun je niet doen, toch? Niemand kan dat.
Ga nu naar huis en geniet van een goede nachtrust. Ik zie je morgenmiddag,” troostte Noi.
Ze gaven elkaar een lange knuffel, toen pakte Lek haar tas en rende over de smale weg naar een van de motortaxi’s, die daar dag en nacht stonden te wachten.
Lek kende de jongens goed. Ze hadden vaak onderdak gezocht in haar bar tijdens een storm of kwamen binnen voor een kopje koffie om hen door een rustige periode heen te helpen. Ze zorgden als grote broers voor de lokale meisjes - zij waren de lokale bescherming of maffia.
“Hallo, Nong,” zei ze. “Geef je me een lift naar huis? Ik ben doodmoe. Waar is de baas vanavond?”
“Hoi, Lek, al es goed met je, meisje? Zo mooi als altijd. Mooi genoeg om op te eten, als je begrijpt wat ik bedoel. Zag je me maar als meer dan een taxiservice naar huis. Ik heb meer
tussen mijn benen dan al een een motor, hoor. Een grapje. Tuurlijk, spring maar achterop.
Ik weet niet waar Bong is. Je kent hem. Hij is de baas en kan doen wat hij wil. Ik ben gewoon de arme ingehuurde hulp en ik doe wat me gezegd wordt,” antwoordde hij.
Lek sloeg hem speels op zijn schouder en sprong achterop, in de dames zit:
