лечи! Постојано го велам тоа.“
Обајцата ја погледнаа, кимнаа со главите, се насмевнаа и потоа се
погледнаа меѓу себе. Дејзи се надеваше на пофалба, но знаеше дека не
треба да ја очекува.
„Ти благодарам, Дејзи“, одговори Џон по неколкуминутно размислување.
„Мислам дека ти е точна анализата. Сепак, начелно ти е точна. Дали
забележа нешто во врска со Пако?“
„Беше исцрпен, ако мислиш на тоа.“
„Да...нозете му се осакатени. Тој е, како што велиш, исцрпен. Тереса, се
сеќаваш на Пако? Типот што ја води менувачницата во Лос Боличес?“ Таа
кимна и ѝ се насолзија очите.
„Како е прекрасниот човек, Џони? Добро ли е?“
„Да, мила, добро е. Дејзи цела недела се дружеше со него...“
„Баш си добра, Дејзи! Немој да го заборавиш чичко Пако.“
Дејзи беше збунета. Претходно не беше слушнала за ’чичко Пако‘ „Кој е
тој, тато?“
„Ќе ти кажам кој е, пиле. Тој работеше со Тони. Еден ден, еден човек се
обиде да ме нападне со оган од митралез, додека излегував од кола во
Фуенхирола. Мајка ти уште беше внатре, а Пако ми ја држеше вратата да
излезам. Тој ме турна внатре и прими пет куршуми во нозете.
„Пет куршуми наменети за мене, а можеби дури и за мајка ти. Јас, ние, му ги должиме животите на Пако. Тој потоа стана исцрпен, како што со
право велиш ти, па го ставивме да води мал бизнис за да има приход и
каква-таква почит.
„Ова го велам не како критика на твојата работа, која фактички е
прецизна, но Пако е доживотно вработен… Тој вади и мал профит, кој јас и
мајка ти го ставаме во фонд за него, за пензија, за кој тој не знае.“
Дејзи имаше чувство дека ја наместиле да не успее, но се утеши од
фактот дека чесно се потрудила да го анализира бизнисот во рамки на
сознанијата што ѝ беа доверени.
Ѝ беа потребни месеци за да ги анализира другите четиринаесет
бизниси, но немаше повеќе скриени стапици, иако еден од баровите го
водеше друг бивш вработен. Легитимната империја на Џон во Андалузија се
состоеше од три средно скапи хотели, дрогерија, четири ресторани, четири
барови, туристичка агенција, тур-оператор и менувачницата „Камбио“ на
Пако. Меѓутоа, таа најде неусогласености кај два од баровите и два од
хотелите.
Едно попладне, додека го минуваше делот од денот со Тони во
градината, побара совет од него, како што правеше цел живот. Тој ѝ беше
многу повеќе од чичко и човек од доверба; повеќе од вистинските.
„Чичко Тони, одамна си кај татко ми. Мислиш дека помагам за фирмата
или сакаат да ме откачат?“
„Малечко, никогаш не сум те излажал намерно, но треба да бидеш
свесна дека сум му лојален првенствено на татко ти. Ако тој ти вели дека
помагаш, кој сум јас да се објаснувам? Тој ја гледа големата слика… Јас сум
задолжен за обезбедување и за некои други работи. Мојот совет е дека
мораш да веруваш на одлуките на татко ти. Сепак, досега добро му оди,
така? Но, ако ти не се согласуваш, тогаш треба да си го следиш срцето. Жал
ми е што не можам повеќе да ти помогнам, но секогаш ќе ти бидам пријател
ако ти требам. Тоа можам да ти го ветам.“
„Знам, чичко Тони... Го знам тоа. Ти си ми потпора, отсекогаш си ми бил.“
