Atropos

Xamanji tundi kokën.

“Mos rastësisht e dini nëse i kishte ndodhur ndonjë gjë kohët e fundit që mund të ketë influencuar në jetën e saj private?”

“Jo. Asgjë, me sa di unë.”

Një klient hyri brenda, kërkoi një paketë cigare dhe me të dalë, Xamanji u përshëndet me vajzën.

“Për momentin them se mjafton me kaq. Ju kërkoj që të rrini në dispozicion dhe, në rast se ju vjen në mend ndonjë gjë e veçantë që ju duket me rëndësi, na vini në dijeni.”

Vajza aprovoi duke tundur kokën, dhe ai i la numrin e telefonit të Komandës.

“Mund të më kërkosh mua. Jam inspektori Xamanji.”

“Dakord.”

Numri i fundit i kontaktit që kishte lënë e ëma e Luçia Mistronit ishte ai i Fulvio Kostelos, një nënpunës i zyrës postare në rrugën Emilia në lagjen Maxini.

Kur mbërriti aty inspektori Xamanji gjeti pak njerëz, kështu që mundi të pyeste pa problem se kush qe përgjegjësi i zyrës, dhe më tej nëse mund të fliste për një moment me punonjësin e tij.

Përgjegjësi i zyrës foli një çast me burrin për t’i shpjeguar situatën, pastaj Fulvio Kostelo u largua nga sporteli dhe vajti në pjesën e mbrapme për të folur me Xamanjin.

“Më falni për shqetësimin. Jam inspektori Xamanji. Do doja të shkëmbeja nja dy fjalë me ju në lidhje me Luçia Mistronin.”

“O perëndi, çfarë i ka ndodhur?”, e pyeti burri, duke pasur dijeni fare për ndodhitë e orëve të fundit.

“Vajti në jetën e përtejme. Më vjen keq që po jua them në këto rrethana. Kemi dyshimin se nuk ka qenë një vdekje natyrale.”

Nënpunësi i postës heshti për një moment, pastaj pyeti nëse kishin ndonjë ide mbi autorin.

“Për fat të keq, akoma jo, por po punojmë shumë që ta gjejmë sa më shpejt të mundemi.”

“E kuptoj. Shpresoj që të gjendet shpejt.”

“Ashtu urojmë edhe ne”, foli Xamanji, “Tani do doja t’ju bëja disa pyetje, nëse nuk ju vjen keq.”

“Po, bëjini.”

“Ju faleminderit. Para së gjithash do doja të dija se si jeni njohur me Luçian.”

“Gjatë një udhëtimi në Kanada, rastësisht.”

“E kuptoj. Dhe keni qenë gjithmonë në kontakt.”

Kostelo tundi kokën.

“A dëgjoheshit shpesh?”, e pyeti inspektori.

“Jo çdo javë, por dëgjoheshim shpesh.”

“Para sa kohësh jeni njohur bashkë?”

“Para dy vitesh.”

“Dhe a mund t’ju pyes meqë ra fjala, mos ka patur mes jush ndonjë gjë ndryshe nga miqësia?”

“Përse ma bëni këtë pyetje?”

“Kemi nevojë për informacione për të zgjidhur një çështje si kjo, dhe po i kërkojmë kudo ku të jenë.”

“E kuptoj. Por jo nuk ka patur.”

“Në rregull. Dhe mos ndoshta keni ndonjë ide nëse ndokush ka patur arsye për ta vrarë? Ose ndonjë diçka që ka ndodhur, që mund të ketë çuar në një fund të këtillë?”

“Jo”, u përgjigj burri, pasi ishte menduar për një minutë. “Për fat të keq nuk mund t’ju ndihmoj në lidhje me këtë. Në rast se më vjen ndërmend diçka, do t’ju vë në dijeni.”

“Ju faleminderit.”

Përgjegjësi i zyrës postare zgjati kokën tek dera që shihte për nga pjesa e mbrapme. “Fulvio?”

Burri u kthye dhe tha: “Besoj se tani më duhet të kthehem në vendin tim të punës.”

“Në rregull.”, i tha Xamanji, duke e kuptuar situatën, “Ju kërkoj vetëm të qëndroni në dispozicion dhe të mos hezitoni të na kontaktoni në rast se ju vjen në mend ndonjë gjë që mund të jetë me vlerë.”

“Pa problem fare”, iu përgjigj nënpunësi postar.

Inspektori tundi kokën, pastaj u përshëndet dhe doli përsëri jashtë në rrugë.

Tani i mbetej vetëm që të dëgjonte atë çka do i tregonte punëdhënësi i zonjushës Mistroni, dhe më pas do kishte ndoshta mjaft material mbi të cilin të niste të hidhte ndonjë hipotezë apo mendim.

XI

Davide Paliarini me zor e hiqte nga mendja atë aksident. I dilte natën në ëndërr, si një makth i vazhdueshëm, por sigurisht që ai nuk do donte t’i kishte ndodhur kjo.

Idiot, përsëriste me vete, jam një idiot, vrava një fëmijë!

Ishte në pritje të gjykimit, me shpresën se me anë të një avokati të zotë, do të arrinte të ulte dënimin. Ndërkohë, i kalonte ditët me ndërgjegje të vrarë.

Pak pasi kishte kaluar mëngjesi i asaj dite, atij i ra zilja e shtëpisë.

“Kush është?”, pyeti në citofon.

“Një letër rekomande. Duhet të firmosni.”

Postieri.

Paliarini zbriti tek hyrja e pallatit, firmosi, mori zarfin dhe u ngjit përsëri në apartamentin e tij.

E dërgonte Gjykata e Bolonjës.

Objekti: njoftim paraqitje.

Hapi zarfin dhe mësoi se i duhej të paraqitej fiks pas dy javësh në dhjetë dhe se, nëse nuk do gjente vetë një avokat mbrojtës, atëherë do t’i jepnin një nga zyra.

Vuri zarfin mbi tavolinën e dhomës së ndjenjies, pastaj formoi numrin e telefonit të avokatit të tij mbrojtës.

“Po vjen dita”, i tha Paliarini, pasi sekretarja e kishte transferuar telefonatën tek zyra e avokatit.

“Mjafton të rrimë të qetë dhe do ta shohësh që do t’ia hedhim.”

Avokati ishte tashmë në dijeni të gjithë ngjarjes, pasi ia kishte rrëfyer vetë Paliarini në telefon një ditë pasi kishte ndodhur incidenti.

Do më dënojnë, i kishte thënë, nuk kam asnjë kartë që ta luaj në favorin tim.

Avokati, edhe këtë herë, ishte përpjekur ta qetësonte klientin e vet duke i thënë se do gjente ndonjë gjë që ta ndihmonte të paktën për të arritur një dënim më të zbutur, fundja pse jo edhe të paguante vetëm ndonjë gjobë. Edhe pse qe i vetëdijshëm se do kishte qenë diçka e papëlqyeshme t’ua tregonte të afërmve të viktimës.

Do t’ia dalim, i kishte përsëritur avokati, do ta shohësh se do t’ia dalim.

Shpejt do ta zbulonte: ajo ditë kishte për të ardhur, dhe Davide Paliarini ishte shumë i merakosur, pavarësisht atyre që i thoshte avokati.

Ranë dakord për t’u takuar një ditë më vonë dhe të flisnin më mirë në detaje.

Kur Paliarini dhe avokati u takuan në zyrën e këtij të fundit, e para gjë që bënë ishte një ripërsëritje e ngjarjes.

“Kisha dalë nga diskoteka. Kur gjendesha në unazën e Bolonjës isha euforik, shtypa në fund pedalin e gazit, pa qenë i ndërgjegjshëm për shpejtësinë e makinës. Me të arritur në një kryqëzim, ku semafori ishte jeshil, godita një fëmijë që po kalonte mespërmes rrugën në vijat e bardha.”

“Ai fëmijë po kalonte mespërmes rrugën, edhe pse e dinte që nuk duhej ta bënte në atë moment. Semafori për këmbësorin duhej të ketë qenë i kuq, ma ha mendja.”

Paliarini tundi kokën, me shpresën se ajo çka i kujtohej ishte e vërtetë dhe jo e mjegulluar nga efekti i drogës.

“Ja pra e sheh, e kemi gjetur tashmë një pikë në favorin tonë.”

“Në rregull”, tha Paliarini, “ por si do ta paraqesim me faktin që unë nisa të ngisja makinën pasi mora një nga ato pilulat e mallkuara? Ça dreqin dhe unë, nuk i mora vetë, ma hodhi ai tipi atje brenda, ai ma dha. Më tha 'Do ta shohësh që do ndihesh më mirë' dhe mua m’u mbush mendja.”

Për një çast avokati ra në mendime.

“Puna e pilulës nuk dëshmon në favorin tënd”, tha ai në fund, “por në njëfarë mënyre do t’ia dalim. Duhet të kesh besim tek mua.”

“Të shpresojmë. Dhe çfarë duhet të bëj unë këto ditë? Ndonjë gjë të veçantë? Ju duhet ndonjë deklaratë prej meje?”

“Tani për tani, jo. Do të them për të gjitha në gjyq, përpiqu të rrish i qetë dhe do ta shohësh se gjithçka do të zgjidhet fare mirë.”

“Kam besim në eksperiencën tënde.”

“Shkëlqyer. Tani kthehu në shtëpi dhe çlodhu. Do bëhem unë i gjallë në njëfarë mënyre.”

“Ju falenderoj pa masë.”

“Asgjë. E kam për detyrë.”

Pasi u përshëndetën, avokati nisi të mendonte sesi ta ndiqte këtë çështje në gjykatë, dhe Davide Paliarini u kthye në shtëpi. Do të zbatonte këshillën që i ishte dhënë: çlodhje absolute deri në ditën e paraqitjes në gjyq.

XII

Herët në mëngjesin e po asaj dite, Mariolina Spaxhezi dëgjoi zilen që binte, vajti tek citofoni dhe pyeti se kush ishte.

“Kam sjellë lule për ju, zonjë”, ishte përgjigja.

“Ngjituni”, tha gruaja, duke nisur të hamendësonte se kush qe dërguesi i mundshëm i kësaj dhurate të këndshme.

Kur pa luleshitësin me tufën e luleve në dorë, i ndryshoi fytyra.

“Po..hajdeni..hyni”, i tha duke belbëzuar burrit që gjendej para. I dukej se e kishte parë më parë, ndoshta qe luleshitësi që gjendej pak më larg shtëpisë së saj, në po atë rrugë.

“Vëreni aty sipër.”

Burri kapërceu pragun e apartamentit, ndoqi udhëzimet që sapo i ishin dhënë, pastaj u përshëndet shpejt duke u shprehur se do t’i duhej të kthehej në dyqan pasi gjendej vetëm dhe kishte lënë një letër tek hyrja që i njoftonte klientët e mundshëm për kthimin e tij pas pak minutave.

Mariolina Spaxhezi mbylli prapë portën dhe u drejtua me shpejtësi për nga tufa e luleve që sapo kishte marrë.

Një tufë lulesh krizantemë?, mendoi.

Pa se tek letra që mbështillte lulet ishte ngjitur një zarf prej letre ku qe shkruar PËR MARIOLINËN.

E hapi dhe brenda gjeti vetëm një kartëvizitë prej kartoni.

MASSIMO TROVAIOLI

Drejtor Marketingu

Tecno Italia S.r.l.

Gruaja ndjeu një si gjendje të fikëti dhe iu desh të ulej për ta evituar që kjo t’i ndodhte vërtet.

Ktheu kartëvizitën dhe pa se në pjesën mbrapa ishte shkruar me stilolaps SË SHPEJTI!.

Pas ca minutash u ngrit nga karrigia, mori një gotë dhe e mbushi dy herë me ujë. Kishte nevojë të pinte.

Njomi gojën, pastaj vajti në banjë për të freskuar fytyrën.

Si ishte e mundur?

Sipas një thënie të urtë popullore që i ishte mësuar pak a shumë, ajo gjithnjë i kishte lidhur krizantemat me të vdekurit, dhe Massimo Trovaioli...

Mori telefonin dhe i ra 113-ës.

“Unë po... persekutohem...”, arriti menjëherë të thoshte, kur dikush iu përgjigj nga ana tjetër e telefonit.

“Qetësohuni, zonjë”, i tha agjenti në telefon. “dhe sqarohuni më mirë.”

“Unë... po persekutohem... nga një i vdekur!”

“Është e pamundur. Jeni e sigurt se ndiheni mirë?”

“Po, po, mirë jam”, tha ajo. “Unë po përsekutohem.. nga një i vdekur!”, ulëriti.

“Ku banoni?”, e pyeti agjenti në fund, duke u përpjekur t’i binte shkurt, “Po dërgoj dikë aty.”

Gruaja i dha adresën ku banonte dhe mbylli telefonatën duke iu lutur që të vinin shpejt.

Kur dy agjentët e patrullimit mbërritën në banesë, e gjetën Mariolina Spaxhezin gati në prag paniku.

“Mundohu të qetësohesh, zonjë. Do donim të na tregoje qartë se ça po ndodh”, i shpjegoi një nga dy agjentët.

Gruaja iu tregoi për zarfin që kishte marrë disa ditë më parë dhe për lulet që kishte marrë në mëngjes.

“Kush është Massimo Trovaioli?”, e pyeti një agjent.

“Ish i dashuri im.”

“Dhe ai mund të kishte ndonjë gjë kundra teje? Kur u ndatë, u ndatë keq?”

“Ai...ka vdekur!”, ulëriti gruaja. “Ai... i vdekur... po më persekuton!”

Spaxhezi vazhdonte të ulëriste, duke e theksuar gjithnjë e më shumë fjalën i vdekur sa herë që e përmendte.

“Na falni”, foli agjenti tjetër, “Nuk e kishim ende të qartë këtë detaj. Duhet të na falni. Na vjen keq.”

“Nuk ka gjë”, iu përgjigj gruaja, pas një momenti heshtjeje ku u përpoq të ç’tensiononte nervat.

“A e patë se kush ua solli këto lule?”, e pyetën, kur të dy agjentët u siguruan se kishte kaluar momenti ku gjendeshin pa rrugëdalje.

“Më dukej... se ishte... luleshitësi... ai këtu poshtë, përgjatë rrugës San Vitale, por nuk jam e sigurt. Kur jam në lëvizje, eci gjithmonë shpejt dhe nuk i vërej shumë dyqanet.”

“Do të kontrollojmë ne”, e siguroi një nga dy agjentët e patrullës, duke u drejtuar nga kolegu i tij me një shenjë dakordësie. “Ju ndërkohë duhet të rrini e qetë. Na e premton?”

“Do të përpiqem”, iu përgjigj gruaja. “Do të përpiqem.”

“Në rregull. Ne do të merremi menjëherë për të zbuluar diçka mbi këtë çështje. Ndoshta do të jetë ndonjë keqkuptim.”

“Kam frikë”, tha Spaxhezi, “Bëni ndonjë gjë, ju lutem”, iu lut ajo, sikur të mos i kishte dëgjuar fjalët e fundit të dy agjentëve.

“Qetësohu dhe pi një gotë ujë të freskët.”

Agjenti që gjendej më afër çezmës së ujit, mori një gotë që gjeti përbri, e mbushi dhe ia dha gruas.

“Pijeni gllënjka gllënjka dhe do ta shohësh se do të të ndihmojë të ndihesh më mirë.”

Gruaja e piu sipas këshillës që iu dha dhe, duke ndenjur prapë ulur, i pyeti nëse do ta kishin problem sikur mos t’i shoqëronte deri tek porta kur të dilnin.

“Nuk ka problem, zonjë.”

Mariolina Spaxhezi mbeti vetëm, duke ndenjur ulur dhe palëvizur dhe duke menduar prapë për ato ça kishin ndodhur, e qetësuar nga fjalët e dy agjentëve: ata do merreshin vetë me çështjen, me shpresë për ta zgjidhur.

Kur dy agjentët, sipas rrëfimit të Spaxhezit, mbërritën tek dyqani i luleve, gjetën aty një letër tek dera: KTHEHEM SHPEJT.

Një njeri që me gjasa duhet të ishte titullari erdhi aty me hapa të shpejtë, duke i përshpejtuar në metrat e fundit tek pa dy agjentët që po prisnin.

“Po më kërkoni mua?”, pyeti, “Ka ndonjë diçka për të cilën mund të jem i nevojshëm?”

“A mund të hyjmë?”, foli njëri nga dy agjentët.

“Ju lutem, ju lutem, patjetër.”

Burri hapi derën me xham dhe i ftoi dy agjentët të hynin brenda.

“Më thoni atëhërë. Çfarë ka? Unë nuk ju kam thirrur. Nuk më kanë vjedhur ndonjë gjë.”

“Nuk gjendemi këtu për këtë”, ia preu shkurt njëri nga agjentët.

“Atëherë më sqaroni.”

“Një person thotë se ka marrë një tufë lulesh nga një i vdekur”, nisi të tregonte agjenti që kishte më shumë vite karrierë në polici.

“E pamundur”, tha luleshitësi, “Të vdekurit nuk i dërgojnë lule asnjeriut.”

“Thotë se tufën e luleve ia keni dhënë ju apo një person që punon për ju.”

Vështrimi i burrit u bë akoma më i zymtë.

“Nuk po e kuptoj se ku doni të dilni.”

“Duam vetëm të kuptojmë se çfarë ka ndodhur”, i shpjegoi agjenti më i ri në moshë. “Ky person është jashtëzakonisht i tmerruar.”

“E kur ka ndodhur kjo?”

“Pak më parë... le të themi para dy orësh?”

“Më lini të mendohem për një çast.”

Luleshitësi heshti për pak, dhe pastaj nisi të fliste përsëri.

“Unë punoj vetëm, këtu nuk kam as ndihmës as ndonjë njeri tjetër të këtij lloji. Nuk mund ta përballoj dot. E bëj unë gjithçka: pres klientët, i shërbej atyre dhe, nëse është nevoja, i çoj dërgesat deri në banesë.”

“Kur ne erdhëm, ju nuk ishit këtu. Po çonit ndonjë dërgesë?”

“Sigurisht që po.”

“Asgjë nuk është e sigurt për profesionin tonë”, tha njëri nga agjentët, si për t’i dhënë të kuptonte se nuk ishin duke i bërë një vizitë kortezie.

“Më falni”, foli burri, “Në njëfarë mënyre po, u largova që këtu për dhjetë, ose ndoshta edhe pesëmbëdhjetë minuta, për të çuar një dërgesë.”

“Në rregull. Tani mund të na thoni nëse keni çuar ndonjë dërgesë rreth dy orë më parë?”

Pas një heshtjeje të shkurtër, luleshitësi iu përgjigj: “Besoj se po. Ishte një zonjë, a ndoshta zonjushë. Nuk di ta them me saktësi: nuk futem në jetën private të klientëve të mi. Në të gjitha rastet ishte një grua.”

“Ju kujtohet emri?”

“Jo, më vjen keq.”

“Mendohu mirë. Mendohuni edhe për pak momente. Këto informacione mund të na hyjnë në punë.”

“Po ju konfirmoj se nuk më kujtohet”, foli pas një minute, “Për fat të keq shoh shumë njerëz gjatë ditës dhe shpesh nuk më kujtohen emrat.”

“Në rregull gjithsesi”, e siguroi agjenti. “A ju kujtohet të paktën se kush e porositi dërgesën?”

“Një burrë. Po, ishte një burrë.”

“A dini të na thoni ndonjë hollësi më shumë?”

“Mmm... i hijshëm. Ishte një burrë i hijshëm.”

“Ndonjë hollësi tjetër?”

“Duhet ta mendoj. E dini, ky personi erdhi këtu dje në mbrëmje ndërkohë që isha gati të mbyllja dyqanin, kështu që ka kaluar pak kohë.”

“Mos u shqetësoni, keni gjithë kohën që ju duhet. Nëse ju vjen në mend diçka, mos hezitoni të na informoni.”

“Mund të rrini të sigurt”, foli burri, duke marrë një qëndrim përshëndetës ndaj tyre. “Tani, nëse nuk ju vjen keq, kam punë”, shtoi, duke parë një grua tek po hynte në dyqan.

“Vazhdoni atëherë: klientët kanë përparësi. Na falni për shqetësimin.”

Të dy agjentët dolën nga dyqani i luleve dhe u nisën nga oborri i dyqanit në drejtim të Dy Kullave.

“Ky burri nuk na tregon të vërtetën”, foli agjenti më i moshuar, “Sipas meje po na fsheh diçka.”

“Edhe unë i këtij mendimi jam”, e aprovoi tjetri, “por nuk di të them se çfarë.”

XIII

Dëgjesa e parë ku mori pjesë Davide Paliarini, dhe ku do të hetohej mbi atë fëmijë të aksidentuar në unazën e Bolonjës, qe tepër i sikletshëm për të. Dolën në dritë faktet dhe, pas kësaj, autori u pyet para gjykatësit.

Pas pyetjeve të avokatit të akuzës dhe atyre të avokatit mbrojtës, nga të pranishmit në sallë erdhi një “Të kesh turp” me një ulërimë aq të fortë sa tingëlloi shumë çjerrëse.

Paliarini u zverdh dhe ngriu i ulur aty në karrige, pa ditur nga të hidhte sytë; do kishte dashur të zhytej thellë, a ndoshta më mirë të zhdukej se sa ta gjente veten në atë moment.

Pas pak çastesh, u kthye nga avokati i tij dhe, pa folur fare, vështrimi i tij lutës thoshte çfarë duhet të bëj?; tjetri, pa hapur gojën fare, iu përgjigj me një shikim prej hetuesi, pasi edhe ai nuk dinte se çfarë do ishte më mirë: sigurisht të mos i jepte shumë rëndësi aksidentit të ndodhur, duke marrë shkas edhe nga reagimi i sapo bërë, do ta bënte situatën shumë më pak problematike sesa të shfaqte turp ashtu siç ia kishte kërkuar ai njeri që kishte guxuar të bërtiste para të gjithëve aty brenda sallës së gjyqit.

Në fund, Paliarini u ngrit nga karrigia që përdorej për ata që pyeteshin dhe me hap relativisht të shpejtë u pozicionua në krah të avokatit, por pa shfaqur ndonjë shenjë që t’i linte të kuptonte atij njeriu të panjohur që bërtiti në sallë se kishte goditur në shenjë.

Dëgjesa nuk konkludoi në ndonjë gjë përfundimtare, në pritje të një tjetre në një datë të mëvonshme.

Avokati e shoqëroi deri sa doli, për të shmangur ndonjë episod të pakëndshëm si ai që ndodhi në sallë, pastaj i tha që do ridëgjoheshin së afërmi për t’u takuar sërish dhe të vendosnin mbi hapat që do ndiqnin deri në dëgjesën e ardhshme.

Inspektori Xamanji dhe agjenti Finoki u nisën bashkë për të folur me punëdhënësin e Luçia Mistronit.

Vajza punonte te Piazzi & Co. si nënpunëse zyre dhe merrej me kontabilitetin.

Pasi folën me recepsionin, të dy u ftuan të uleshin në kolltuqet prej lëkure që gjendeshin para dhe, pak minuta më vonë, u pritën nga drejtori i firmës.

Ishte një burrë tek të pesëdhjetat, me pamje shumë të thjeshtë dhe me qëndrim as të bezdisshëm dhe as arrogant, i cili shfaqi kënaqësi që t’i ndihmonte funksionarët e policisë në punën e tyre.

“Me çfarë aktiviteti merreni, saktësisht?”, pyeti Xamanji.

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.