Un tevs kluse un pec dazam sekundem piekrito?i pamaj.
Es meginu saprast, par ko vini runa. Sakuma likas, ka runa ir par lupu… Bet tagad tas man tikai sak apjaust.
– Ko? – Es neticu tam, ko redzeju sev priek?a. – Es tev ta teicu! Es neesmu jaunava! Atstaj mani vienu. Meklejiet citu gultas velu.
Beidzot nolemju piecelties. Tevs tuk?i skatas uz mani.
"Ja, arsts ?aja gadijuma bus optimals," vin? atkarto savu spriedumu.
It ka vini mani nedzird! Es kusajos no sa?utuma!
"Vai tu mani vienkar?i atdosi vinam?" Tava vieniga meita kadam nelietim? Es tev saku, es nederu par sievu!
"Ta esmu pati vainiga," vin? atbild un nover?as. – Saki, ka esi jaunava, un viss. Un arsta nebus.
Kadas mulkibas!
Ians pakrata galvu, apstiprinot, ka ?is ir pilnigs bernudarzs. Vin? stav blakus savam tevam un abi ?aubigi skatas mana virziena.
Vini cen?as saprast, vai es meloju vai ne.
– Atvainojiet, bet es vairs neesmu parliecinats…
Es vienkar?i nespeju noticet, kas notiek. Mani pirksti balstas pret skapja durvim, kuras es satveru nemanot tik stipri, ka mani pirkstu locitavas klust balti.
– Ne, ne jaunava! – pec apjukuma izdodu. – Visi partrauc!
– Vina jokoja. Vakar es ar vinu runaju,” bliez kads piecdesmit gadus vecs virietis ar sirmiem matiem. – Viss bija labi… Vina to darija speciali!
Vin? apspriez mani ka preci!
– ES to ienistu! – nocukstu, savilkdama dures.
Es gribu vinam uzsist.
"Viss naks savas jegas, meitin," mamma atdzivojas un tikko lidoja pie manis. – Ta ir labak, ticiet man.
Es jutu vinas rokas uz saviem pleciem un vienkar?i raustu tas.
„Es ari tevi ienistu,” nomurminu caur sakostiem zobiem, skatoties uz vinu ar naidpilnu skatienu.
Es saprotu, ka nevelos ?eit but. Ar viniem. Vini mani nodeva kadam puisim, lai par naudu saplositu gabalos.
Neizturami!
Es gribu kliegt. Kauc no dusmam un izmisuma. Ta nenotiek! Ne! Tas ir kaut kads murgs, kur tevs kaut kada izsole pardod pa?a meitu. Es to lasiju tikai romanos un nekad neesmu skatijies uz parejo, uzskatot to par pilnigu izdomajumu.
"Mes iesim," Ians pamaj, sekodams man un atvadoties ejot. – Es sazina?os ar jums velak.
8. nodala
Mani izved no majas un ievieto ma?inas aizmugureja sedekli, kur man blakus sez mans “topo?ais” virs.
Mana pretestiba ir bezjedziga. Mani aiztur divi iebiedetaji.
Tas ir tik vienkar?i un vienkar?i. Preces tika nodotas – preces tika aizvestas.
Steidzamies uz centra pusi, kur atrodas vina maja.
"Es tev nelau?u…" es izplapajos, bet mani uzreiz apklusinaja vina autoritativa balss.
– Aizver muti.
Un es uzreiz apklusu, saprotot, ka nav jegas vinu provocet. Man nav aizsardzibas un nekad nav bijis. Nekad. Vin? var brivi darit ar mani visu, ko velas. Automa?ina tas ir jutams skaidrak neka majas.
Tur es jutos parliecinataks. Tagad pat man ir atnemta parlieciba.
– Tagad tu dari to, ko es saku. "Viss bus ta, ka es velos," vin? saka, gaididams. – Saprati?
Viltigs. Cik vin? ir pretigs!
– Saprati? – Vin? pacel balsi un man nekas cits neatliek, ka vien pamat.
?aja bridi jutos dusmiga. Es gribu satvert vinu aiz matiem un atsist pret ma?inas durvim, un tad aizbegt. Bet vai man izdosies? Protams, ne.
"Mes rit iesim ar tevi pie arsta…" vin? saka pec pauzes.
Un es raustos. Luk, kaza.
"Vai ari jus velaties man paradit savu nevainibu cita veida?" – Vin? pasmaida aukstu smaidu.
Man parslid plesonigs skatiens, un es saraujos no nepatikamas sajutas, piesedzoties ar rokam.
Pagriezos pret logu un paskatos uz man garam brauco?ajam ma?inam.
– Ne. "Dakteris naks," es klusi atbildu, apsezoties no vina.
"Es jus tulit izlaidi?u viesnica," Ians klusi saka. – Man ir ko darit. Rit, kad izradisies, ka ar tevi viss ir kartiba, es tevi aizvedi?u majas. Ar jusu jaunajam majam es jus visus iepazistina?u.
Virietis mana priek?a atmaigst. Atslabina.
Roka uzlido un iespaidigi balstas uz kresla atzveltni. Kajas ir izstieptas un novietotas ertaka stavokli.
– Ko darit, ja neklajas labi? – es vinam piesardzigi jautaju.
Ceru, ka vin? aizravas ar savu tevu un atlaidis mani cetrrapus.
"Tad es parvacos uz dzivokli." Ka jau teicu, tu ar savu kermeni dzesisi teta paradu.
