Чу Яъқуб бирла Юсуф икки дилдор
Кўришди айрилиқ сўнгида дийдор.
1065 Деди Яъқуб: аё чашму чароғим,
Мени ўлдирди ҳижрон, дарду доғим.
Мени сен кулбайи эҳзонга солдинг,
Ёқиб ўт бир жаҳон, ҳижронга солдинг.
Кечирдинг ҳар замон вақтингни хуррам,
Ва лекин кўрмадинг отангни бир дам.
Нега этдинг менга мундоқ зулм сен?
Нега бир бора мактуб ёзмадинг сен?
Қаю дил бирла этдинг менга мунча,
Отанг сендин хабарсиз қолди шунча?..
1070 Юсуф чорлаб, мулозим бўлди ҳозир,
Буюрди: бор, анув хатларни келтир.
Бориб, келтирди ул, Юсуфга берди,
Неча минг нома бир хил, якранг эрди.
Ёзилмиш эрди «Бисмилло», кабир сўз,
Кейин оппоқ саҳифа, йўқди бир сўз.
Атога деди: эй шамъи биҳиштим,
Бу хатларнинг барин мен сенга биттим.
Ёзиб, дарж айладим ҳолимни бунда,
Омонлик ичра аҳволимни бунда.
1075 Ва лекин ҳар сафар кўрдимки, қолмас,
Худонинг номи қолгай эрдию бас.
Ҳамма хатлар ила ҳол эрди шундоқ,
Қоларди бир ёзувсиз, қор каби оқ.
Келарди Жаброил, дердики, этма,
Битиб мактубни, отангга жўнатма.
Жўнатсанг мактубингни ҳар сафар лек,
Оқаргайдир қоғозинг худди сутдек.
Бор эрди иштиёқим, англагил сен,
Иложим йўқ эди, маъзур эдим мен.
1080 Мен истар эрдиму Ҳақ истамасди,
Шу боис менга бу мумкин эмасди…
Ўғил меҳрига тушсанг, ўйла бир дам,
Жигар қонингни ютгайсен дамо-дам.
Ўғил гар бўлса ул шойиста фарзанд,
Бўлур Юсуф каби зиндон аро банд.
Ўғил Юсуф эса ғамдин ўлурсен,
Магарким ғам аро Яъқуб бўлурсен.
Ким истар бир ўғилким, мисли Юсуф,
Ки чекди неча Яъқублар таассуф.
1085 Ўғил эрсанг, атонинг жони ёнгай,
Ато эрсанг, ўғил ғамларга қоргай.
Яна янги далил бунга ниҳоят,
Қулоқ сол, эй ўғил, айтай ҳикоят.
ҲАЗРАТИ ЮСУФ ВА ИБНИ ЯМИН ҲИКОЯТИ
Кириб Ибни Ямин дуч келди бахтга[45 - Ибни Ямин – ҳазрати Юсуфнинг суюкли укаси.],
Ўзи бирлан Юсуф ўтқизди тахтга.
Юсуф тутмиш эди юзга ниқобни,
Ниқоб тўсгаймиди ул офтобни?
Ва лекин билмас эрди Ибни Ямин,
Унинг ёнида эрди жони ширин.
1090 Гумон айларди: султони азиз ул,
У билсин қайданам, жони азиз ул?
Агар ул жонга малҳам бўлмас эрди,
Азизу жовидон ҳам бўлмас эрди.
Юсуф ёнига ўтқизди уни чун,
Хижолат ичра эгмиш эрди бошин.
Юсуф сўз очди, кўп ширин гапирди,
Нечук аҳволи деб Яъқубни сўрди.
Анга Ибни Ямин хат берди шунда,
Ёзилмиш эрди Яъқуб ҳоли унда.
1095 Олиб мактубни Юсуф бағри ёнди,
Туриб, фарзандлари ёнига борди.
Келинглар, тонг ели эсмиш, деди ул,
Бобонгиздин хабар етмиш, деди ул.
