Йөрәгемә шом салган.
Шау-шусыз да бу дөньялар
Гөрләп тора икән лә.
Тынлыкларны тыңлый белсәң,
Анда – бүген, үткән дә.
Мең тавышлы бу тормышлар
Ул синең йөрәгеңдә.
Уйлы, гамьле бул,
Мәңгегә
Ятканчы җиргенәңә.
Ирләр елаганда
Күз яшегез тыймагызчы, ирләр,
Сабырсызлык түгел бу елау.
Дөнья иңгә салган язмышларның
Чарасызлыкларын ул аңлау.
Өлешеңә төшкән өметсезлек
Җанга ташлар булып өелә.
Болай да бит ир-ат сиздермичә
Ялгыз гына шулай көенә.
Ирләр елаганда оялтмагыз,
Юатмагыз вакыт җитмичә.
Күкләр күкрәр, җирләр тетрәр, хәсрәт,
Авырлыклар үтеп китмичә.
Ирләр дә бит таштан яралмаган,
Алар да бит ана баласы.
Аларга бит иңгә төшкән йөген
Гомер буе сөйрәп барасы.
Саран күз яшьләрен сөрткән чакта
Елак димәгез сез аларга.
Йөрәкләре таштай катмас өчен
Ирләргә дә кирәк еларга.
Кеше китә җирдән…
Кеше китә җирдән.
Үзе белән
Алып китә хыял дөньясын.
Әйтелмәгән сүзләр, үкенечләр,
Ташып торган хисләр дәрьясын.
Тик тереләр тиз оныта алмас
Бергә үткән гомер елларын.
Кемдер уйлар моңсу елмаюын,
Йә сагыныр берәү җырларын.
Дусларында калыр хатирәләр,
Сөйгәнендә – йөрәк ярасы.
Ул киткәч тә, бәлки, тынгы бирмәс
Кайберәүгә гадел җәзасы.
Ә хисләре, хыял, өметләре
Калырмыни шулай онтылып?!
Алар да бит һәр яз җиргә кайта,
Үлән булып, чәчкә, наз булып.
Кеше китә җирдән.
