Бер үк көндә комедиясе дә,
Трагедиясе дә уйнала.
Инде көлеп-елап бетте дисәң,
Драмада тирән уйлана.
Әле генә бөек ана булса,
Ут уйната эштә куллары.
Пешерүче, җыештыручы да —
Санап бетергесез рольләре.
Ә кич җитсә, үз иренең янына
Сөяркәдәй килә – уйнашчы.
Талант булса гына, ул – тормышта
Төп рольләрне оста уйнаучы.
Талантсызлар сәхнәләрдән китә,
Уен түгел тормыш аларга.
Дөреслек бер: шатлык икән – көлә,
Кайгы икән – кала еларга.
Үзең булып яшәү авыррак шул,
Бәхет кенә телик аларга…
Әгәр синдә йолдыз булып балкыр
Талантың юк икән уйнарга,
Хәерлерәк түгел микән залдан
Тик тамаша кылу аларга?..
Хатын-кызлар нигә шундый?
Әкияттәге тулпар кебек хатыннар бар –
Канатланып, чабып, очып китәрлекләр.
Тормыш юлын тиңе белән шулай бергә
Күз ачып йомганчы җилеп үтәрлекләр.
Сандугачтай моң дәрьясы хатыннар бар,
Җырларыннан илерткәннәр, исерткәннәр.
Таң атканчы шашып-янып сайраганнар,
Бер гомердә кырык гомер кичерткәннәр.
Йөк атыдай хезмәт иткән хатыннар бар,
Мәңге аяк өсте йоклап, сабыр иткән.
Бәйге атларына кызыкмыйча гына,
Үз өлешен язмышы дип кабул иткән.
Эт шикелле тугры җанлы хатыннар бар,
Киләчәген тик берәүгә бәйләгәннәр.
Өшесә дә, ачыкса да, өйне саклап,
Иясенең уң кулына әйләнгәннәр.
Песи сымак йомшак, назлы хатыннар бар,
Мырлап кына, җырлап кына көн иткәннәр.
Хуҗаларын тәне белән җылытканнар,
Кыерсытсаң – тырнакларын күрсәткәннәр.
Балык кебек өнсез-тынсыз хатыннар бар,
Гомер буе тып-тын гына яшәгәннәр.
Алтынмы ул, шомамы ул, ялтырмы ул –
Авыз ачып, сүзне читкә чәчмәгәннәр.
Елан төсле боргаланган хатыннар бар,
Кысып алган, богау булып муенына.
Әй ысылдый, теле белән иркәли дә,
