Татар өчен көрәштем[5 - «Татар поэзиясе антологиясе» нең төзүчесе булуыма ишарә (автор искәрмәсе).].
Хәзер: «Син соң кем соң, – диләр, —
Син бит, – диләр, – керәшен!..»
Болгардан аермакчы,
Татардан аермакчы.
Шулай тарих һәм халыкны
Вак-ваклап каермакчы.
Алайса, әйт: «Кит, мишәрем,
Дуңгызыңны ишәрем!..
Ычкын моннан, татарым,
Ботыңнан тотып атарым!..»
Алай булгач, Чирмешәнне
Чирмешнеке диикме?
Алай булгач, Кукмараны
Күк марилар диикме?
Типтәрен дә, Кырымын да,
Себерен дә себерсәң, —
Тарихыңда нәрсә калыр,
Кендек бавың өздерсәң?
Әй татар, татар гынам,
Татар гынам, тар гынам.
Үз илендә үз булалмый
Интегә татар гынам.
Чын татарның шәм яктысы
Төшми Татарстанга.
Аның каравы балкый ул
Төрле-төрле «…стан» да.
Бәлки, вакыт инде безгә
Аз-маз сабак аласы —
Казан булып Казаныбыз
Күптән «Казань» каласы.
Телен оныта татар,
Үзен оныта татар.
Татарның башын ашаучы
Бердәнбер халык – татар…
Болай үз башыңны ашау
Заманы үтәр… үтәр…
Йа Хода!.. Татарның аты
«Самоед» булып китәр…
Бу шигырьне файда эзләп
Укый күрмә, татарым…
Йөрәк каны тамган җирдә
Бел бары тик моң барын.
Моң
Күңелең көр, кәеф әйбәт була,
Көр булганда халкың, илкәең.
Илнең иңсәсе киң булса гына,
Көче була синең җилкәңнең.
Илеңдә көч, халкыңда дәрт-дәрман,
Нәселеңдә дәвам булмаса —
