Син җыр кебек олы, моңлы идең,
Син җыр кебек ачык, җилбәгәй…
Синдәйләрне чорлар алып китми,
Синдәйләргә салкын җил бәрмәй.
Җиз чәчеңне җилдә җилфердәтеп
Йөрисеңдер әле урамда.
Озын кулларыңны бутый-бутый
Йөзәсеңдер тормыш-буранда.
Мәҗлесләрдә бас тавышың белән
Тетәсеңдер таныш ария.
Тыңлыйлардыр сине, бердәй тынып,
Татар Мәрьям, урыс Мария.
Бүген сине җыр итәргә телим,
Син сулкылдап җанга дәшәсең.
Әй, яшәсен икән бу дөньяда,
Синдәй фида җаннар яшәсен.
Синдәйләр аз, синдәй киң күңелле
Адәмнәргә кытлык, йа Ходам!..
Кече күңеллелек өлкәсендә
Син бит безнең соңгы могикан.
Ташны бәреп чыккан чишмә кебек,
Күкрәгемне бәреп чык, җырым!
Безне тартты җырга, шигърияткә
Шигъри җанлы Шамил Бикчурин.
Ут һәм су
Ә син яшәргә куркасыңмы?
Мин дә курыкмыйм…
Рөстәм Мингалим
Беребезне күбәүләр ут диделәр,
Беребезне күбәүләр су диделәр;
Ләкин җирнең ике якын юлдашы –
Ут белән су – мәңгелеккә дуслашты.
Кайберәүләр бу дуслыктан көнләшә
(Тик куркалар бугай бераз гөнаһтан).
«Бу бит, диләр, сыймый физик законга,
Ничек инде ут белән су дуслашкан?!»
Кайберәүләр бу дуслыкка ышанмый:
«Ут белән су мәңге дошман ич!» – диләр.
Тик үзләре, сусаганда шигырьгә,
Ут белән су җырын кушып эчтеләр.
Кайберәүләр бу дуслыктан куркалар.
Курка алар дөньяны су басудан,
Курка алар без тудырган җырлардан,
Бу дөньяга дуслык уты кабудан.
Кайберәүләр бу дуслыктан көлделәр:
«Ут кабынса, су сүндерер», – диделәр.
Берәүләре батыраеп киттеләр —
Ут белән су арасына керделәр.
Тик алары бик тиз һәлак булдылар —
Утта янып, суда батып үлделәр.
