Монда без дә бар әле! / Мы тоже здесь живём!

Ашыгам күрешергә:

Серләшергә, киңәшергә,

Хәлеңне белешергә.

Аз гына шатлыгымны да

Тиз(е)рәк җиткерергә.

Күзләремдәге яшьләрне

Тиз(е)рәк киптерергә…

Минем дә авыр чакларым

И булмыймы соң инде?!

Вакыт-вакыт күңелләрем

И тулмыймы соң инде?!

Хәсрәтеңне үзең белән

Сөйрәп кенә йөрмисең,

Аны бит урамга чыгып

Сөйләп кенә йөрмисең…

Шушы яшемдә дә, Әнкәй,

Киңәшең кирәк әле.

Синең җылы карашың да –

Миңа бер терәк әле…

Кайтып керсәм, бер сабыйга

Әйләнәм дә куям мин.

Үземне нәкъ алты яшьлек

Малай итеп тоям мин.

Туңам мин, туңам нигәдер

Малай чактагы кебек.

Бу тормышның салкыннары

Җаннарны ала телеп…

Башкаемны синең җылы

Иңнәреңә салыйммы?..

И Әнкәем, җылыт мине –

Алтмыш яшьлек сабыйны.

22.01.10

Кочакка сыеп бетәсең…

И Әнкәем, гомергә дә

Картаймас төсле идең:

Син шундый егәрле идең,

Син шундый көчле идең…

Карап торам да, син, Әнкәй,

Бигрәк кечкенә инде.

Бигрәк кечкенә инде син,

Бигрәк төш кенә инде.

Очып кына йөрисең син –

Күбәләк кенә инде!

Дала буйлап тәгәрәгән

Дүңгәләк кенә инде!

И бигрәк юка инде син,

И бигрәк ябык инде.

Шәлләрең дә мамык синең,

Үзең дә мамык инде…

Кочакка сыеп бетәсең,