Монда без дә бар әле! / Мы тоже здесь живём!

Акка кара белән…

Мин яшим йөрәгемдәге

Бетмәс яра белән.

Мин шул яралы килеш тә

Дөрләп яна беләм.

Авыр чакта тешләремне

Кысып түзә беләм.

Кирәк булса, агымнарга

Каршы йөзә беләм.

Суксам, сындыра беләм мин,

Тотсам, өзә беләм!..

Хәзер инде салкынны да

Өреп каба беләм.

Иманыма, максатыма

Тугры кала беләм.

Бу тормышның юлларыннан

Арып-талып барам…

Кайчак алга чыгам, кайчак

Артка калып барам.

Дөньяның бөтен хәсрәтен

Иңгә салып барам.

Адым саен гыйбрәт алып,

Сабак алып барам.

Иң мөһиме, үз юлымны

Үзем ярып барам…

Уңга-сулга тайпылмыйча

Алга бара беләм.

Йоласы шундый иде…

Элек авылга кайтулар

Вакыйга була иде.

Ул кайтулар йә бәйрәмгә,

Йә туйга була иде…

Авылыбызга кунаклар

Килеп керерләр иде,

Атлар тугарылыр иде,

Этләр өрерләр иде…

Күңелләр киң, табыннар мул…

Барсы да җитәр иде.

Бөтен авыл, шау-гөр килеп,

И бәйрәм итәр иде…

Юклык дип тормаслар иде,

Җаен табарлар иде.

Кунакка хөрмәт йөзеннән

Мунча ягарлар иде,

Сугым суярлар иде дә,

Бәлеш куярлар иде.

Кунаклар килүгә диеп,

Балын коярлар иде.

Балы булгач була инде –

Кунак дәшәрләр иде.