Бу Таһирның җанын безләргә бирсен.
Киңәш белән халыкның барсы килде,
Килеп, алдында хезмәтендә торды.
Диделәр барсы: – И галәм солтаны,
Бу шәһәр-ил барсы тотты матәмне.
Таһирны үтенделәр: – Безгә бирче,
Теләгәнеңне тау кадәрле алчы.
Бу сүзләргә шаһның ачуы килде,
Ачуда еландай зәһәре килде.
Диде солтан: – Бу сүзне хәбәр кылма,
Аны бирсәм, халыкта көфер була.
Җәзасы бу аның, алу кирәктер,
Үлем хактыр, риза бирү кирәктер.
Аларга җавабы аңлашылмады,
Бу Таһирга Хак өлеше юлланды.
ТАҺИРНЫ САНДЫККА САЛЫП, ДӘРЬЯГА ТАШЛАГАНЫ
Күтәреп Таһирны салдылар суга,
Үтенечен кылды Таһир Ходага.
Олы дәрья иде, бәяне булмас,
Ятим булса, ятим йөзәрлек булмас.
Ятим иде, күр, Таһир ничек булды,
Бу сандык эченә төште, юк булды.
Нинди җирдә күрсәгез, без ятимдер,
Чырай зәгъферан кебек саргаептыр.
Ятимне күрсәгез, ул – хәсрәт чигәр,
Бул, әлбәттә, хәлләреннән хәбәрдар.
Ятимдер кол Сайяди фәкыйрегез,
Бетеп ничә сүз, бөлгән теләнчегез.
ЗӨҺРӘНЕҢ БАКЧАСАРАЙГА ЧЫГЫП АҺ-ЗАР КЫЛГАНЫ
Ясауллар барсы килделәр анда,
Бу сандыкны суга салдылар анда.
Салып суга, барчасы булды хәйран,
Олы-кече барча үкси елаудан.
Ни кылсын Зөһрә җан, чарасыз булды,
Көеп, аһ орып, йөзе сары булды.
Кызына сарай салган иде солтан,
Ничә карасаң, беленер һәрьяктан.
Зөһрә чыкты сарай өстенә шуннан,
Килде барча галәмнәрне тотып гамь.
Кылыр сарай өстендә Зөһрә аһ-зар,
Көйгәненчә аңы китеп, җан чыгар.
Бу сарай өстендә упкын бар иде,
Ни-кем төшсә, балыклар ашар иде.
Күр, сандык бу чоңгыл эченә төште,
Агып әйләнде, сарайга авышты.
Сызланды Зөһрә: – Көйде шушы җаным,
Аерылу утына көйде җаным.
Күркәмлегең җәннәт бакчасы иде,
Кавышу ширбәте тормышым иде.
Кайда бер җан дәрте булган карендәш
Һәм булыр иде ялгызлыкта юлдаш.
Бу ялгызлыкта, и, хәлең ни булыр,
Бу диңгездәге әхвалең ни булыр?
ЗӨҺРӘНЕҢ ГАЗӘЛЕ
Ярым китте, дусларым, үзем зар калдым тилмереп,
Мин бозылган хаста җан – авыру калдым тилмереп.
Вы ознакомились с фрагментом книги.
Для бесплатного чтения открыта только часть текста.
Приобретайте полный текст книги у нашего партнера:
