Уйларыма һаман канат куеп,
Җанга ләззәт биреп тордылар.
Юл йөрүнең үз ләззәте барда
Берни түгел арып талулар.
Насыйп булмасын тик кайта алмый
Шул юлларда ятып калулар.
АВЫЛЫМА КАЙТАМ
Сиңа кайтам ташлы юлларыңнан,
Бар ямеңне күреп ерактан.
Таныш йортлы урамнарны күптән
Күрмәгәнгә күңел зарыккан.
Онытмадым сине, туган авылым,
Бик күп еллар элек китсәм дә.
Синнән изге урын табалмадым,
Җирне бер әйләнеп үтсәм дә.
ЧИШМӘЛӘР
Чишмәләр төннәрдә, тын гына
Челтерәп, моңланып җыр суза.
Ай белән серләшә-серләшә,
Нурларга коенып, төн уза.
Иртәдә сандугач җырлары
Чишмәгә кушыла бер булып.
Әниләр, киленнәр, туташлар
Китәләр, шифалы су алып.
Чишмәләр – авылым йөрәге,
Сулары беркайчан саекмас.
Китәрләр ял итеп, хәл җыеп,
Бирегә кеше эз суытмас.
САГЫНАМ САРАШТЫНЫ
Сагындырып төшкә керә
Изге җирем – Сараштым.
Егылмас өчен чыныккан
Анда очар канатым.
Сараштымны сагынып кайтам
Җәйләрен дә, кышын да.
Авылымда тыныч җаным,
Тәмлерәк күк ашым да.
Туган җир шул, ни әйтсәң дә,
Чыкмый күңел түреннән.
Тапмадым гүзәл урынны
Читтә туган җиремнән.
Йөзьяшәр имәннәр үсә
Җиләкле тауларында.
Сандугачлар сайрап туймый
Су буе талларында.
Күр чикләвекле тауларын,
Чәчәкле болыннарын.
Диңгездәй киң басуларын,
Урманын, аланнарын.
Ничә кайттым, санамадым,
Аттырдым күпме таңны.
Сарашты кызы булганга
Сагынам гел Сараштыны.
ЯШӘҮНЕҢ ҮЗ ТӨСЕ
Табигать үзенә күпме төс сыйдырган:
Күзәт син язларын, җәйләрен һәм көзен.
Барысы кушылып, төсле җыр җырлыйлар,
Мин тоям, ишетәм аларның һәрберсен.
Шатлыкның бар төсе,
Кайгының бар төсе,
Һәр җирдә чигелгән бизәкләп-бизәкләп
Яшәүнең үз төсе!
ПЕШКӘН ЧАКТА ҖИЛӘКЛӘР
Җиләк җыярга киләм мин
Имәнтау буйларына.
Җиләкләр үзләре чыга
Йөгереп алларыма.
Үзе эре, үзе тәмле,
Җиләкләр бөртек-бөртек.
Йөгерә-йөгерә җиләк җыям,
Карыймын авыз итеп.
Күктә кояш күзен алмый,
Көн буе тора көлеп.
Күбәләкләр очып йөри,
Хуш исле гөлләр үбеп.
Безнең яклар – җиләкле як,
Һәр почмагы – әкият.
Сандугачларга кушылып,
