Ақлга қолмагай йўл ҳеч томондин.
Қочар ул тирқираб, остонада гар
Кўраркан ишқни, томдин ўзни ташлар.
Кишиким, ишқ деган дарёдадир ул,
Биларму, не буюк савдодадир ул?
Ки ошиқ бошида ҳар дам қуюндир,
Сен ўйлайсенки, ишқ – эрмак, ўйиндир.
Ажиб жавҳар эмиш ул олами ишқ,
Қачон буткул аён эрмиш ғами ишқ?
570 Ақл қолгайму бул икки жаҳонда,
Фақат икки замон қолгайдир унда.
Жаҳоннинг миршабу султонидир ишқ,
Ки ердин кўккача – айвонидир ишқ.
Ярашмас ишққа ҳаргиз нотавонлиғ,
Ярашгайдир камолу кордонлиғ.
Магар ишқдир жаҳоннинг покбози,
Ки ҳар андуҳида нози, ниёзи.
Жаҳонким хуни ишққа ғарқа бўлмиш,
Ўралмиш ишқ жаҳонга, ҳалқа бўлмиш.
575 Заҳарларга қоришмиш жоми андин,
Тахир тортмиш басе ошоми андин.
Дилига ўқ қадалган оҳудир ул,
Югургай, тўрт оёғи лойда буткул.
На фарёд айламоққа бор мажоли,
На ул жононни ёд этмакка ҳоли.
Агар васлингдин ул топса нишоне,
Қочар ҳижронни кўзлаб ҳар замоне.
Чидолмас гар етишса васли жонон,
Не бўлғай шабнам ул қўзғолса тўфон?
580 Чу денгиз олдида қатра не эрмиш?
Ва офтоб ўнгида зарра не эрмиш?
Басе жонларга яғмо солдилар, ҳай,
Ва бизнинг жонимизни олдилар, ҳай.
Ки парда остида сув бўлди жонлар,
Қоришди хун ила тупроққа танлар.
Басе жонлар сари йўл тутдилар сўнг,
Бу йўлда тарки даврон этдилар сўнг.
Жаҳондек ганжни жоҳга қилдилар жо,
Жаҳондек тоғни хасга жойлаб, илло.
585 Замину осмонни очдилар, бас,
Ва жонлар борки, эҳсон сочдилар, бас.
Замину осмонни махсус айлаб,
Жаҳонни жовидону мадрус
айлаб.
Очиб тандин кўнгилга йўл баногоҳ,
Кўнгилдин – жонга, андин – сўйи даргоҳ.
Асосин қўйдилар бор нарсаларнинг,
Кейин исмин аён айлаб уларнинг.
Шулардин биттасини сайладилар,
Уни ишқ деб мукаррам айладилар.
