Shaklar yurti, go‘zal diyor,
Ta’rifingga yo‘qdir so‘z.
Har yov seni qildi havas,
Har bosqinchi tikdi ko‘z.
Ko‘klami jannat kabi,
Yozlari bir tush o‘lka.
Kuzi oltinning o‘zi,
Qishlari kumush o‘lka.
Yuraklarga o‘t solgan
Misli o‘t-otash Vatan.
Falakning andozasi,
Osmonga tutash Vatan.
Yerga suqsang ko‘karar
Cho‘ponning tayog‘i ham…
Mana, seni toptadi
Doroning oyog‘i ham.
Minglab chodir tikilgan,
Qoq o‘rtada qarorgoh.
Kulgu o‘rlar falakka,
Ko‘kka o‘rlar zor-u oh.
Lashkar uchun xizmatda
Minglab cho‘ri, qul edi.
Forslar g‘alabadan mast,
Ishratga mashg‘ul edi.
Oson kechgan janglardan
Doro shod edi juda.
Chodirida – a’yonlar,
O‘yin-kulgu avjida.
Shu payt kirib bir posbon
Bukildi, ta’zim qildi.
O‘pdi Doro etagin,
Oyog‘iga yiqildi.
Dedi: ”Kelmish bir yigit,
Maymun yig‘lar holiga.
Ruxsat so‘rar kirgali
Bu dargohi oliyga!”
“Kim ekan u? – der Doro,
Norozi nigoh tashlab, –
Xo‘p, qurolin oling-u,
O‘zini keling boshlab”.
Kirib keldi bir jonzot,
Odamlik siyog‘i yo‘q.
Qo‘l-oyog‘i, boshi bor,
Burni yo‘q, qulog‘i yo‘q.
Aysh ichra bu Doroga
Juda xunuk ko‘rindi:
Qaydan kelmish g‘o‘laga
Qo‘ndirilgan bu mo‘ndi?
“Xo‘sh, kimsan, nega kelding,
Bu ne turq-u tarovat!?”