Yengmoqqa bo‘ldim qodir.
Endi qayon yursang ham,
Yetti kunlik sahrodir!”
Ranosbat g‘azab bilan
Qilichini sug‘urdi.
Doro uni to‘xtatdi,
Doro oraga kirdi:
“Shiroq, mayli, Vataning
O‘zingga siylov, faqat,
Suv tomon boshla bizni,
Suvning yo‘lini ko‘rsat.
Tegmaymiz mo‘yingga ham,
Bizga yurting kerakmas.
Biror suvli quduqqa
Bizni boshlab borsang bas!
Hoy, keltiring Shiroqqa
Bo‘lsa qancha mol-dunyo!”
Bir lahzada tog‘ bo‘ldi
Dur-u marvarid, tillo.
Shiroq esa guldirab
Qahqaha urar hamon:
“Bir o‘zim g‘olib chiqdim!
Vatanim qoldi omon!..”
Sahro yomon kuydirar,
Hech bir imdod yo‘q edi.
Shiroq qahqaha urar,
Undan najot yo‘q edi.
Doro turardi karaxt,
“Bir oddiy cho‘pon!.. Nega?!”
Ranosbat kelib qilich
Soldi Shiroq bo‘yniga.
Go‘yo chaqmoqdan chinor
Ikkiga ajrab ketdi.
Tog‘dek quladi Shiroq,
Qonlari sachrab ketdi.
Doro boshin changallab
Qarg‘anar edi faqat:
“Yarmi jannat, yarmisi
Do‘zax bu yurtga la’nat.
Ming la’nat zaminiga,
Osmoniga ming la’nat.
Shundoq qo‘shinni yenggan
Cho‘poniga ming la’nat!..”
Shiroq qoni sahroni
Ol rangga qorar edi.
Lashkar esa muttasil
Qirilib borar edi.
Ufqqa cho‘kib borardi
G‘amdan qip-qizil quyosh.
Unga termulib turar
