Ука-сингилларга меҳрибонлик хос.
Азизам, сен йўқсан, бир камим шундан,
Тамалсиз, муаллақ, қолдим омонат.
Ёнигга етмоқлик ўйим кундан-кун,
Бургутда ўсмайди қирқилган қанот.
Ҳамдим кўп, қўлимдан тушмади, қалам,
Овунчим хотиранг ёзишда тинмай.
Мисралар қатида туганмас алам,
Қўлимдан не келар тақдирга кўнмай.
ОРИЯТ
У шоир эди атоқли ҳам эрка,
Саройда ҳурматин топганди жуда.
Шеърлари нашрида ривож, барака,
Хорижда таржима бўлди гоҳида.
Ҳеч осон бўлмаган истеъдод учун,
Йўқ эди вақтида яшашга макон.
Ҳасадлар ёпишиб, кўрсатган кучин,
Эл дарди қалбига руҳ берган елкан.
Мустабид тузумнинг девори баланд,
У қўрқмай ёзолди эрк деган сўзни.
Қизил салтанатдан етгани газанд,
Ҳақни ёқладида, оқлади тузни.
Юртини севарди онаси каби,
Оқарди юракдан оташин изҳор.
Маҳлиё боқарди кўкнинг кавкаби,
Назмиёт бобида эди устувор.
Эҳтиром кутдирмай қучоғин очди,
Мустақил юрт тақди кўксига юлдуз.
Яна амал берди, бисотин сочди,
Кошона, оила, ўсди ўғил-қиз.
Ҳасадлар минғирлаб қолганди йўлда,
Энг кичик суҳбатдош ҳокимлар эди.
Қайга борса иззат, ҳушомад мўл-да,
Сафодан, мақтовдан боши чиқмади.
Гап қалашиб, етди керакли жойга,
Ўнғариб қўйишди секин ковушин.
Ошкор камситишда бошланди пойга,
Ўчирмоқ бўлдилар наъра, товушин.
Аламда жон берди денгиз ортида,
Ёзди армонларин, бўшатди юрак.
Хоки келтирилди учоқ бортида,
Ориятга таҳсин дейилмоқ керак.
ҚУДРАТ
Китобни ўқиғил мунтазам, шошмай,
“Саодат” сўзининг тагига чизгил.
Ва, ёпиб қўймағил ўн бетдан ошмай,
Кунлик мутолаа режасин тузгил.
“Кириш”лар бўлади кўпинча саёз,
Денгиз ҳам қирғоқдан нарида чуқур.
Шеърлар мажмуидан тузилар баёз,
