Ze keek de bar rond, die nu druk bezet was. Veel lachende gezichten van de klanten en van de meisjes, die allemaal iemand hadden om mee te praten en de meesten van hen speelden een barspel met een man.
Al emaal, behalve Mott die nog steeds om de paal danste.
De meeste meisjes hadden een echte glimlach. Ze genoten van dit deel van het werk.
Socialiseren, mannen gelukkig houden, meisjesachtig zijn, lachen en grappen maken, bewonderd en geprezen worden. Het heette ‘sanuk’ in het Thais - geluk in wat men doet, wat het ook is. Thaise vrouwen werden opgevoed om goed te zijn voor mannen op deze manier, en om gewaardeerd te worden in ruil daarvoor. Het was het andere deel van het werk dat moeilijker was, dat de meisjes scheidde van de vrouwen.
Er waren maar weinig meisjes die ‘voor de bar’ werkten, die zich niet al eens in slaap hadden gehuild vanwege wat ze aan het doen waren, vooral in de eerste jaren. De meeste meisjes op het platteland waren niet zo opgevoed, en ze schaamden zich, maar ze gingen er toch mee door omdat ze een doel voor ogen hadden. Ze waren op een missie om een schuld te betalen of een kind op te voeden. Er waren meisjes die genoten van al e aspecten van de baan, maar meestal waren dat stadsmeisjes die het spel vanaf jonge leeftijd hadden gezien of die misschien zelfs niet anders kenden.
Goong en Ayr hadden zich er vrij gemakkelijk bij neergelegd, hoewel hun families respectabele boeren op het platteland waren. Misschien hielp hun filosofie hen daarbij. Ze genoten van het werk in zijn geheel. Ze genoten van de aandacht, het goede eten, de reizen, de nieuwe gezichten en de hotels. Het was heel waarschijnlijk, dacht ze, dat ze een paar jaar geleden een huwelijksaanzoek zouden hebben afgewezen, omdat ze het leven zo leuk vonden.
Tegenwoordig zouden ze hun kans grijpen om te trouwen, als ze de juiste man met genoeg geld tegenkwamen, omdat ze nu ouder waren en wisten dat hun dagen aan de top niet meer oneindig waren. Er kwamen elke dag jong uitziende, mooie achttienjarigen in Pattaya aan. Door de levensstijl was het niet makkelijk om aan die jonge vrouwen te tippen.
Late avonden, te weinig slaap, te veel alcohol en een rokerige omgeving zorgde voor een snelle veroudering.
Net als het feit dat je niemand kon vertrouwen, en altijd waakzaam moest zijn voor je
‘partner’.
Er was geen liefde in het spel van het andere geslacht naar de werkende meisjes in Pattaya toe. Al een maar lust, losbandigheid, wantrouwen en de dreiging van aids of een andere vreselijke, dodelijke ziekte van een verraderlijk ‘vriendje’ die uit wraak voor zijn eigen infectie zijn doodvonnis wilde overdragen aan zoveel mogelijk anderen. Degenen die deze dodelijke ziekten hadden opgelopen, verdwenen meestal gewoonweg op een dag.
Ze konden door de schaamte het thuisfront niet onder ogen zien en de behandeling was voor de meeste mensen onbetaalbaar en uiteindelijk ondoeltreffend, dus gingen ze vaak naar Bangkok of een vergelijkbare anonieme plaats toe, huurden een kleine kamer en pleegden zelfmoord, meestal met vergif. Ze stierven zonder ooit geïdentificeerd te kunnen worden, zoals een mug die verpletterd werd omdat hij voor zijn jongen probeerde te zorgen.
Beau kwam terug en bracht Lek terug uit haar sombere gedachten:
“Sla dit achterover, meisje, en veel geluk voor jou. Knap hoor dat je het hier tien jaar hebt uitgehouden, en super goed dat je de lening aan die klootzak-bankiers hebt afgelost. Nu vrolijken! Je hebt de avond vrij. Heb je zin om uit te gaan in de stad? Misschien ergens een dansje doen?”
“Oh, ik weet het niet, Beou” zei ze: “Laten we hier gewoon even zitten en een praatje maken. Ik voel me een beetje down. Misschien later, als ik deze stemming van me af kan schudden. Ik weet echt niet wat er met me aan de hand is. Ik heb gewoon zin om te huilen zonder dat ik daar echt een reden toe heb. Zoals je al zei, de bank is zo goed als afbetaald en ik ben vanaf volgende maand weer een vrije vrouw. Voor het eerst in tien jaar kan ik werken als ik wil, of kan ik naar huis gaan als ik dat wil, maar voor het eerst in tien jaar weet ik niet wat ik wil. Grappig, toch? Tien jaar lang had ik een doel of zelfs meerdere doelen en nu ik dat doel heb bereikt, voel ik me verloren. Dakloos zelfs. Een domme koe, nietwaar?”
Lek proostte met Beou, wenste haar ‘Chok Dee’ en ze dronken al ebei hun glas leeg. Beou vulde ze opnieuw en, alsof het de stemming van Lek weergaf, begon het hevig te regenen.
Terwijl ze het tweede grote glas whisky leegden, dacht Lek dat de officieren die avond niet terug zouden komen, ook al was het hun bedoeling geweest. Waar ze ook waren, het moest aantrekkelijker zijn dan een gedeeltelijk open bierbar.
Ze begonnen nu nat te worden, maar geen van hen gaf er om, noch voelde zich geneigd om naar een droger deel van de bar te verhuizen. Klanten verhuisden naar drogere bars in de straat, en al snel waren Beou en haar meisjes al een.
Het leek dat Lek’s trieste stemming de hele bar, de eigenaar, haar col ega’s en zelfs het weer zelf had besmet.
4 EEN DROOM DIE UITKOMT?
Lek werd langzaam wakker en opende haar ogen. Het deed pijn, dus sloot ze ze weer.
Haar hoofd deed ook pijn en verschil ende andere delen van haar lichaam, maar ze herkende de kamer en ze wist dat ze veilig was. Het was Beou’s logeerkamer. Iets rommeliger dan toen ze daar jaren geleden verbleef, ook al waren er toen drie van hen die in de kamer woonden.
Bij het openen van haar ogen had ze dozen gedistil eerde dranken, vooral gin en whisky, hoog opgestapeld zien staan. Ze gaf er bijna van over. Het moest nu Beou’s voorraadkamer zijn, dacht ze, al was denken moeilijk. Ze voelde haar lichaam. Wat pijn en een onbekend kledingstuk. Ze had nog steeds haar ondergoed aan en had waarschijnlijk een van Beou’s jurken daaroverheen aan. De goede ouwe Beou, dacht ze. Ze opende haar ogen weer en keek op haar horloge. Door het licht dat door de dunne gordijnen scheen, kon ze op haar polshorloge zien dat het half twaalf ‘s morgens was, en ze besloot op te staan en haar nicht te zoeken.
Langzaam. Heel langzaam.
Lek stond op, raapte de deken en het kussen van de grond op, en opende de deur van de slaapkamer. Ze stopte net buiten de deur, terwijl ze probeerde haar ogen te laten wennen aan het intense licht toen ze Beou hoorde zeggen:
“Ah! Dus je bent wakker, kleintje? Je kan vast wel een opkikker gebruiken. Koffie?
Ontbijt? Shotje?”
“Oh, Beou! Oh, auw! Oh, auw! Auw, auw! Mijn hoofd doet pijn. Ik weet niet of ik de trap af kan komen, maar ik moet naar het toilet. Ik vertel het je zo meteen nadat ik tijd heb gehad om na te denken.”
Ze sleepte zichzelf de trap af en hield de leuning vast als een gids en een rem, en gooide de deken en het kussen waarop ze had geslapen op de bank waar Beou zat, op weg naar het toilet.
“Geef me een minuutje” zei ze en vijf minuten later kwam ze terug.
“Ah, dat is veel beter. Ik moest plassen en mijn gezicht wassen. Ik voel me nu een beetje beter. Ik heb in ieder geval wat van dat gif uit mijn systeem verwijderd.”
“Zeg je dat mijn whisky niet goed is,” grapte Beou. “Je kon er gisteravond geen genoeg van krijgen. We hebben twee flessen gedronken in de bar, en toen stuurden we de meisjes vroeg naar huis. Het regende te hard en er waren bijna geen klanten. Weet je nog? Toen Noi aankwam hebben we een taxi naar huis gepakt, en heb ik mijn motor bij haar achtergelaten.”
“Mmmm, vaag.”
“We zaten hier een film te kijken, of dat probeerde we in ieder geval, en jij wilde meer drinken, dus ik heb een oude kamerjas en een fles whisky voor je gehaald en je hebt je omgekleed. Je rok en topje hangen daar. Ik heb je rok gewassen. Die zal snel droog moeten zijn. Je kunt een van mijn shirtjes lenen, als je wilt. De kinderen zijn naar school gegaan, dus we hebben het huis voor onszelf totdat ze om een uur of vijf terug zijn.
Noi zal er dan ook zijn voor een kopje koffie. Ga je vandaag werken? Of wil je een vrije dag? Het is aan jou. Als je nog een sessie wilt, kan ik een babysitter bellen. Je kunt zelfs direct vanaf hier naar het werk gaan. Aan jou, meisje. Nu, wil je koffie in je whisky, whisky in je koffie of ben je klaar om iets te eten, of wil je alle drie de opties?”
“Ik voel me vreselijk, Beou. Echt waar. Was ik gisteravond niet vervelend? Ik heb geen ruzie veroorzaakt of zo? Ik heb toch niet gekotst? Ik kan me niet veel meer herinneren nadat we de meisjes naar huis hebben gestuurd. We hebben op Noi gewacht, toch? Ja, natuurlijk. We moesten wel! Domme ik. Ik kan nog steeds niet helder nadenken. Hebben we een motortaxi genomen? Hoe ben ik op die taxi gebleven?”
Ze kroop op de bank naast Beou, legde haar hoofd op het kussen en trok de deken over zich heen.
“Oh, vooruit dan maar. Ik neem een grote bak koffie met een beetje whisky. Ik zal aan eten denken terwijl ik dat drink. Neem jij er ook een?”
“Ik sta achter je, meid. Wanneer je me vertelt dat je weer in orde bent, ga ik terug naar mijn normale leven. Tot dan blijf ik bij je. Je bent mijn lievelingsnichtje en mijn beste werker. Al is het maar voor een paar weken langer. Beste werker, bedoel ik, niet mijn favoriete nichtje - dat zal je altijd blijven. We hebben de afgelopen tien jaar samen zoveel meegemaakt. Tien jaar! Vliegt de tijd niet als je het naar je zin hebt?”
Lek gaf Beou een zwakke glimlach, waarna Beou opstond om de drankjes te maken. Beou keerde terug, zeggende:
“Oh, en ik zou je niet hebben vertrouwd op een motortaxi. Mijn god! Je kon nauwelijks rechtop staan. Nee, Noi heeft een taxi voor ons gevonden. Er waren er genoeg op Beach Road. Het was het risico niet waard voor veertig Baht. Hier zijn een paar lepels rijst en een koud gekookt ei. Het zal helpen om de alcohol op te nemen en je maag iets inhoud te geven. Je weet hoe je bent met koffie op een lege maag! Het brandt zich een weg door je heen als lava.”
“Oké, bedankt, Beou. Ik weet dat je gelijk hebt. Het is gewoon.... Oké, oké, ik eet het wel op. Het zal me goed doen. Ik weet het zeker. Bedankt. Zijn die officieren gisteravond teruggekomen? Heb je over ze gehoord?”
“Mmmm, Noi vertelde het me toen ze gisteravond op de koffie kwam. Je voelt je al beter zo te horen, als je naar mannen vraagt. Ik dacht even dat je dood ging. Nee. Ze zijn niet teruggekomen. Je huisgenoten wilden tot één uur wachten, maar het bleef regenen en ik zag dat het tijdverspil ing zou zijn. Als ze zo geïnteresseerd zijn en als het het lot is, dan komen ze vandaag vast terug.”
Lek wist dat dit goed advies was en besloot later aan het werk te gaan. Ze dacht dat er minstens vijftig procent kans was dat ze oplichters waren, maar dat waren redelijk goede kansen in haar wereld.
“Ik kan maar beter gaan. Ik zei dat ik een paar nieuwe meisjes zou zoeken voor de bar.
Een paar kwamen laatst langs en ik heb ze gezegd dat ze later in de week terug moesten komen.”
Beou keek haar met getuite lippen, vol ongeloof, aan:
“Ja, tuurlijk! Dit heeft niets met officieren te maken. Tuurlijk, oké! Aan jou de keuze. Als je niet met je oude nicht wilt gaan drinken, kan ik dat aan. Ik ben nu een grote meid en ik zal niet huilen.”
Ze glimlachten naar elkaar.
“Beou,” zei Lek, “Vind je het erg als ik hier voor de TV even een dutje doe, hier later een douche neem en dan rond half vier naar het werk ga? Het voelt zo veilig en gezellig hier. Ik wil nog even niet terug naar de flat.”
