“Natuurlijk, natuurlijk is het dat. Ik bedoelde er niets mee, Dave. Jezus. We zijn op vakantie, man. Ik probeerde je niet van streek te maken. Wat een Wally!”
“Grapje, Dave, ik wil helemaal niemand van streek maken, vooral mijn vrienden op vakantie niet. Oké, meisjes, hebben jul ie zin in een avondje uit of niet?”
“Oh, ik wil, ik wil!” Antwoorde Ayr enthousiast.
Goong knikte ook. Al een Lek hield zich in.
“Hoe zit het met jou, Lek? Ben je in voor een avondje uit?”
“Ja, ik wil, maar we zijn aan werk. We hebben niet veel dames die vanavond werken, maar baas vroeg begonnen vandaag. Ze zit daar. We praten met de baas, oké?”
Mike kende de regels en knikte goedkeurend.
“Beou, kom alsjeblieft hierheen en praat met deze mannen over de regels,” vroeg Lek in het Thais.
Beou stond op en Fa nam haar plaats achter het bureau in één naadloze beweging in. Ze ging naar de bar, ging naast Lek zitten en liet Lek de officieren voorstellen.
“Nou,” zei ze, “hoe gaat het met jul ie, jongens? Mooie dames, hè? Ze zijn erg mooi, nietwaar? Heel leuk en goed gezelschap.”
Een gin en tonic verscheen voor Beou.
“Oh, laat mij je trakteren, Beou, en een voor al e anderen hier,” zei Ed. “Weer hetzelfde?”
Iedereen stemde toe en Beou knikte voor een nieuw rondje drankjes. Mott gehoorzaamde het onuitgesproken bevel.
“Wat doen jul ie vanavond, jongens?” Vroeg ze.
“We hoopten dat je deze drie lieve jongedames vanavond vroeg zou vrijlaten, zodat we ze mee kunnen nemen om te dansen en te eten,” zei Mike.
“Ja, maar Lek zegt dat je vandaag een tekort aan personeel hebt. Kun je ze een paar uur missen, Beou?” Vroeg Dave.
Mike schudde zwijgend en vol ongeloof zijn hoofd.
“Het is erg moeilijk voor mij,” legde Beou uit. “Ik betaal ze maandelijks voor het werk hier. Ik wil ze niet voor niets betalen. Ik heb slechts een kleine bar en kan het me niet veroorloven om te betalen voor het niet werken. Als je me een looncompensatie geeft, kan ik hier vanavond nieuwe dames vinden om te werken en deze drie kunnen de nacht vrij hebben. Ik bedoel ‘uit’. Is dat eerlijk? Slechts 600 Baht....... Elk. 1.800 Baht voor drie.”
“Ja, oké, Beou,” zei Mike. Hij wist dat het ging om het tarief voor een ‘barvondst’.
“We drinken hier nog een rondje en dan gaan we er vandoor. Kunnen we er ook een voor jou bestellen, Beou? Natuurlijk kunnen we dat, stomme vraag van mij.”
Mott ging direct aan de slag en Beou ging terug naar haar bureau. Ze wachtte tot Fa klaar was met het schrijven van de rekeningen waar ze al aan begonnen was. Eén voor de ronde van de drankjes en een voor de barvondst van de meiden. Mott stopte ze al ebei in de beker zonder een woord te zeggen nadat ze de drankjes had afgeleverd.
Lek keek naar haar vriendinnen in de bar. Ze zag de blikken van afgunst op de gezichten van haar col ega’s. Geen kwaadaardige afgunst, maar toch afgunst. Deze drie officieren werden beschouwd als in aanmerking komend, al eenstaand en rijk met glamoureuse banen die een meisje op expedities over de hele wereld konden nemen, nadat ze getrouwd waren, natuurlijk. Ze keek naar Ayr en Goong, die al handen vasthielden en hun partners kusten,
en vervolgens keek ze naar Mike die haar de hele tijd in de gaten had gehouden. Ze keek hem in de ogen en glimlachte.
De glimlach betekende niets.
Ze glimlachte al een maar omdat het verleidelijker was dan fronsen, en ze hield ervan om verleidelijk, aantrekkelijk en sexy te zijn voor al e mannen, of ze nu van plan was om met hen naar bed te gaan of niet. Binnen een maand zou ze niet meer ‘verplicht’ zijn om dit te doen. Ze hoefde het nu eigenlijk ook niet te doen. Ze had spaargeld, maar ze had het nu zo ver geschopt, en een extra maand gaf haar tijd om na te denken. Het is een misverstand dat de meisjes verplicht zijn om met mannen naar bed te gaan nadat de barvondst is betaald.
De ‘barvondst’ bevrijdt het meisje al een maar van haar werk voor een dag.
De uiteindelijke beslissing is altijd aan het meisje. Ze moet zelf oordelen en haar eigen honoraria bespreken, als die er al zijn. Meisjes vragen 99,9% van de tijd om geld, maar niet altijd en niet altijd hetzelfde bedrag. Lek had een of twee mannen zo leuk gevonden dat ze niet om geld had gevraagd, en ze had het tarief voor een vriendje met een lang verblijf meerdere malen verlaagd. Niet dat het haar ooit ergens had gebracht. Het was het niet echt waard geweest. Maar ze was maar een mens en al e mensen hebben emoties die tot fouten konden leiden.
Ze keek nog steeds naar Mike en was nieuwsgierig naar hem. Hij keek ook naar haar, maar ze was ervan overtuigd dat hij niets kon opmaken uit haar uitdrukking. Er zou een expert nodig zijn om de ware betekenis van Lek’s gelaatsuitdrukkingen te lezen. De meeste Aziaten zijn bedreven in het ondoorgrondelijk houden van hun gezicht en Lek was net zo bedreven als ieder ander - ze had lang in dit beroep gezeten en was te vaak teleurgesteld geweest om iedereen de pijn te laten zien. Ze wist dat ze moest acteren als het nodig was.
Ze was immers professioneel.
“Oké, Lek, showtime meisje,” dacht ze.
“Mike, waar denk je ons mee nemen vanavond?” Vroeg ze.
“Waar je maar wilt, pop,” antwoordde hij. “De wereld is onze oester, of in ieder geval Pattaya. Waar wil en jullie dames naartoe? Dansen, eten, drinken, een show? Zeg het maar.”
“We kunnen jul ie overal mee naartoe nemen waar jul ie maar wil en,” zei Ed. “We zijn officieren bij de Koninklijke Marine. Officieren en Heren. Moderne ridders.”
“Waar zouden jullie heengaan op je vrije avond, als we niet bij jul ie waren?” Vroeg Dave.
“Ik wil daarheen, waar een normaal Thais meisje naartoe zou gaan om zich te vermaken op haar vrije avond.”
Lek keek Dave aan en vroeg zich af of hij enig idee had van Thailand. Thailand is niet zoals Pattaya. De Thais in Pattaya gedragen zich niet als typische Thais, dacht ze. De meeste werkende meisjes zijn hier om een doel te bereiken. Al hun geld gaat naar het bereiken van dat doel, of het nu gaat om het afbetalen van schulden of het kopen van fatsoenlijke kleding om een geschikte man aan te trekken, met wie ze misschien wel een kans had om te trouwen. Ze hebben geen geld over om ‘uit te gaan’. De meeste meisjes, die een vrije avond en genoeg geld kregen om ervan te genieten, bleven thuis, keken tv en gingen vroeg naar bed. Ze liet dit denkproces niet zien, maar gaf wel een kort antwoord op de vraag:
“Jul ie zijn de voorpoten van de olifant, wij zijn de achterpoten. Wij gaan waar jul ie ons leiden.”
Ze keek terug naar Mike, die breed naar haar glimlachte, terwijl hij zijn hoofd schudde bij Dave’s naïeve vraag.
Lek begon wat te ontdooien tegenover Mike, maar ze wist nog steeds niet zeker of ze hem vertrouwde of met hem zou slapen. Dat onderwerp was nog niet aan bod gekomen en er was nog geen geld uitgewisseld, dus ze was niet verplicht om iets anders te doen dan hen door de stad te begeleiden. Om hun metgezel, gids en tolk te zijn.
“Wil en jullie hier nog één drankje drinken?” Vroeg ze aan Dave, omdat ze dacht dat Mike eerder ‘nee’ zou zeggen.
“Ja, oké dan. Laten we nog een drankje drinken en nadenken over waar we heen gaan.”
Lek glimlachte in zichzelf en keek naar Mott voor nog een rondje. Toen ze opkeek, glimlachte Mike ook.
“Oké,” zei hij. “Nog ééntje hier, maar het is acht uur en we moeten een stap in de goede richting doen. Ik wil hier niet de hele nacht blijven zitten.”
“Hoe fijn het hier ook is!” Voegde hij er wat harder aan toe, kijkend naar Beou, maar lachend naar Lek.
Ze glimlachte terug. Ze begon hem zeker leuker te vinden.
“Oké. Wil je de ‘check bin’, Mike?” Hij knikte.
“Check bin, kha!” Zei ze tegen Mott, die van de paal af kwam en de beker met rekeningen naar Beou’s bureau bracht en ze onderweg bij elkaar optelde.
“Kun je niets aanbevelen, Lek? Ik weet zeker dat je een aantal geweldige plaatsen kent, nietwaar?”
“Oké, Mike, maar als je niet leuk vindt, niet schreeuwen tegen mij? Welke wil je als eerste?
Eten, drinken of show/club? Ik denk eerst eten. Laat eten niet goed en misschien goed restaurant al vol.”
