∞
Џон Балтимор првпат се беше доселил во Марбеља на четириесет и пет
години, но не засекогаш, иако периодите во кои престојуваше таму
постепено се издолжуваа. Тој немаше пребегано таму како многумина пред
него, но имаше заработено и наследено многу пари за да почне да си мисли
дека веројатно е добра идеја да замине од Обединетото Кралство пред
некои луѓе, што ги подразбира полицијата, управата за јавни приходи и
медиумите, да почнат со своите прашања. Ако чукнат на доволно врати, кога-тогаш нешто ќе ги насочи кон него, па затоа емигрираше, иако и тој, како татка си, со децении поседуваше имот во Андалузија.
Во медиумите брегот од провинцијата во Малага го нарекоа Коста дел
Криминал, но тука се криеше поголема вистина од онаа што повеќето, што
значеше британската јавност, ја знаеја. Беше тоа соодветен опис, што се
однесуваше на опсежното британско малцинство во областа. Голем дел од
британската мафија се беше преселил на Коста дел Сол, со намера да се
откаже од стариот криминален живот, но тоа им се беше здосадило, па му
се беа навратиле. Некои едноставно ги водеа старите операции во
Британија од далечина, а некои се трудеа да се наметнат на локалната
заедница, на што Шпанците и останатите се противеа. Тоа често водеше до
насилство. Некогаш победуваа Британците, а некогаш не.
Џон се имаше откажано од сѐ во Британија, но имаше низа
профитабилни бизниси во Шпанија за кои постепено губеше интерес, иако
како зависник од работа и како човек кој нема наследник а повеќе ниту
жена, мораше да продолжи со работа. Беше женет три пати и имаше многу
љубовници. Некои од љубовниците тврдеа дека носат негово дете, но тој
никогаш немаше преземено одговорност затоа што очекуваше еден ден да
има законски наследник. Меѓутоа, тој ден не дојде, па со неговите години, веќе одамна се имаше откажано од надеж.
Тој планираше да ја обезбеди Тереса, исто како неговите „вистински“
жени, а повремено размислуваше останатото да го остави на добротворна
организација за жени од социјална категорија. Тој и татко му имаа удел во
создавањето такви околности за многу жени, па тоа се чинеше правично.
Татко му на Џон, по кого овој го имаше добиено името, и покрај тоа што
татко му првично бил Шон, го пратила неговата мајка во Лондон од Даблин
за да го спречи да не стане дел од востанието што го водело Ирското
републиканско братство, за кое се ширеле гласини во кругот на
информираните од крајот на 1914 година. Планирале да ја искористат
опсежната вмешаност на Британија во Првата светска војна, а Германија им
понудила оружје ако може да организираат некаков бунт. Таа се загрижила
за неговата безбедност откако некој пријател ѝ кажал дека Џон сериозно
размислува да стане дел од „каузата“ – да се обедини Ирска и да се отараси
од влијанието од Вестминстер.
Првата година од Првата светска војна, тој беше ситен криминалец во
Ист Енд во Лондон, но живееше во соба од куќа каде што сместуваа жени
бегалци од Белгија. Во Обединетото Кралство имаше стотици илјади
бегалци од Белгија, од кои повеќето беа жени и деца. Тој имаше забележано
дека многу од нив мораа да се продаваат за да можат да се издржуваат, па
препредено позајми доволно пари од лихвар за да изнајми куќа, која ја
користеше како бордел. За една недела имаше десет белгиски млади жени
и девојчиња кои живееја и работеа таму по цел ден, а за една година имаше
десетина такви „бизниси“. За пет години веќе ги поседуваше куќите.
Првото што го направи откако почна да заработува беше да ги повика
помладите браќа да му помогнат во раководењето на новите потфати кои
