првпат слушна за подвизите и репутацијата на татко ѝ како „тврдокорен
човек“. Некои дури одеа дотаму што го опишуваа како „безмилосен“ или
„ладнокрвен убиец“. Меѓутоа, ваквите описи за татко ѝ не ја тераа да се
запраша за неговиот карактер, туку само ѝ го потврдуваа неговиот статус на
херој во нејзиниот млад ум. Сепак, зарем мајка ѝ не го смета за „свој херој“?
А често и го нарекуваше така. Таа никогаш не разговараше за своите
чувства во честите прилики кога другите зборуваа лошо за татко ѝ, но не
реагираше ни кога за него зборуваа со страхопочит, иако во себе таа
нараснуваше од гордост за човекот за кого дознаваше повеќе од другите, отколку од прва рака, од него.
Во истото училиште учеше и на англиски и на шпански, и потполно
владееше и со двата јазика. Со подеднаква леснотија се мешаше со
богатите и сиромашните шпански деца и со богатите Британци. Немаше
запознаено сиромашни Британци, така што, додека не замина во интернат
во Британија на 16 години за да се стекне со напредни квалификации, немаше поим дека постојат. Во тој поглед беше како многу шпански деца.
Нејзините родители ја однесоа во Лондон за да се запише на интернат, но кога ја оставија таму, мајка ѝ целата во солзи, таа откри дека човекот кој
го нарекуваше чичко Тони, главниот за обезбедувањето на татко ѝ, најмногу
ѝ недостасува. Дадилките се менуваа, исто како нејзините наставници, но
Тони секогаш беше достапен, што не можеше да го каже за нејзините
родители. Тој ја научи да вози велосипед со помошни тркала и токму тој ѝ ги
извади и ја задржа кога се преврте. Ја имаше научено да плива, да се
качува по дрвја, да шутира и да фрла топка, па дури ја научи на основите на
боксот и каратето. Со радост се навраќаше на сеќавањата како гледа рагби
со него на телевизија и уживаше да гледа како се радува кога Англија ќе
освоеше поен или ќе играше особено добро.
Таа неколкупати за малку ќе заронеше некоја солза за тие среќни
денови, за кои знаеше дека веројатно ги нема засекогаш.
Токму во интернатот и на факултет, каде што студираше Бизнис и
економија на ЛСЕ, таа се здоби со кожа дебела како на носорог и стана
итра како лисица. Отсекогаш имаше необјаснива способност да го запомни
секој збор што некој некогаш го има речено за неа, нејзиното семејство, а
особено за татко ѝ. Имаше навика и сето тоа да го запишува во дневници и
тоа го правеше една деценија, но беше само начин на кој го запаметуваше
тоа. Во детството беше открила дека штом ќе запише нешто со свој
ракопис, повеќе не го заборава.
Колку да прави нешто настрана од часовите, а потоа и од студиите, се
запиша да тренира мешани боречки вештини. Беше вешта во кјокушин
карате со целосен контакт, а додека да заврши со студиите изучуваше
аикидо и бокс.
Џон и Тереса се чувствуваа како најгорди родители на планетата кога
отидоа во Лондон да гледаат како ќерка им ја зема дипломата како првенец.
Веднаш потоа со пријателите прославија во Риц, а вечерта кај една
другарка на Дејзи. Денот беше совршен, а можеби и единствен во десет или
петнаесет години кога Дејзи се чувствуваше заслужно за обајцата родители
истовремено.
Џон и Тереса ѝ понудија авио-билет од прва класа за целиот свет како
награда за нејзиното достигнување, а како изненадување во гаражата во
Шпанија имаа сосема ново порше 911 карера „ес“ кабриолет, но на нивно
зачуденост, Дејзи го одби авио-билетот.
„Ако не ви е проблем, повеќе би сакала да се вратам со вас во Малага“, рече таа. „Сакам некако да придонесам за семејниот бизнис. Ќе имам
доволно време за лет околу светот подоцна. Сакам да работам со тебе во
