“De Ieren en de Russen hebben dat nu grotendeels in handen, en wij laten ze gewoon hun gang gaan. Ze zijn altijd aan het schieten of elkaar aan het opblazen… Het is een vies spelletje… niet voor mij en mijn familie, maar ik zal niet ontkennen dat we het zo’n dertig jaar gedaan hebben of misschien iets langer.
“Wat is er nog meer…? We smokkelen sigaretten naar Engeland, waar de regering ze zo zwaar belast dat de gewone roker geen legale sigaretten meer kan kopen. Gokken… daar zijn we veel mee bezig. We hebben plaatsen waar bekende klanten kunnen wedden op paardenraces en dergelijke… meestal Britse races, maar het internet knaagt daaraan… We hebben stripclubs, maar we houden ons niet bezig met andere vormen van porno… We doen niet aan wapens, behalve voor onze eigen persoonlijke bescherming. Ik veronderstel dat je zou kunnen zeggen dat we van de meeste dingen wel wat doen, maar niet de extreme dingen… niet meer.
“Beantwoordt dat je vraag?”
“Ja… het geeft me veel om over na te denken… Kun je me een lijst geven, zoals je de vorige keer deed?”
“Ja, als je dat zeker weet. Geef me wel een paar dagen en zorg dat die lijst nooit het huis verlaat.”
In een roes liep ze naar boven, naar haar eigen kantoor. De meeste slechte dingen die mensen over haar familie hadden gezegd, waren toch waar.
Toen ze zich in de draaistoel achter haar bureau liet ploffen, wist ze niet goed wat ze van dit alles moest denken. Ze belde naar de keuken voor een koffie en een koek, schoof achterover in haar stoel, en legde haar voeten op haar bureau. Ze analyseerde haar gevoelens en was verbaasd dat er geen spoor van teleurstelling te vinden was. Haar vader had haar verteld wat er gebeurd was en waarom, en het was volkomen logisch voor haar. Het waren andere tijden, lang voordat zij geboren was; haar vader, en ongetwijfeld ook haar moeder, hadden uitdagingen het hoofd moeten bieden, en waren daarmee omgegaan op de voor hen beste mogelijke manier. Het was gemakkelijk om mensen te bekritiseren om wat zij gedaan hadden, maar hoe zou haar nageslacht beoordelen hoe zij zou omgaan met de problemen die op een dag haar pad zouden kruisen? Vriendelijk, hoopte ze, maar wilde niet iedereen dat ook? Toch wist ze dat het niet altijd zo ging.
Zij kon niet wachten om de nieuwe lijst van haar vader te zien en zich in te laten met de mensen die met de bedrijven op de lijst werkten. Het leek allemaal zo veel spannender dan de ‘legitieme lijst’.
5 DE ILLEGALEN
Toen Daisy de lijst van illegale bedrijven had ontvangen, had zij de namen van de meeste herkend, ondanks het feit dat zij het grootste deel van haar late tienerjaren op school en aan de universiteit in het Verenigd Koninkrijk had doorgebracht. Eén naam sprong haar echter in het oog - een bar in de nabijgelegen heuvels die onder de plaatselijke bevolking de reputatie van losbandig had. Het zou een bordeel zijn, en zo stond het ook op de lijst - een van vijf van dergelijke “bars” of “hotels.“ Er waren zeven “madams”, elk met een aantal meisjes; twintig smokkelaars die smokkelwaar (meestal sigaretten) via Gibraltar naar het Verenigd Koninkrijk vervoerden; drie illegale goktenten, een ex-douane-expediteur die mannen hielp bij het verkrijgen van onbetrouwbare gezinsvergunningen voor echtgenoten die anders niet in aanmerking zouden zijn gekomen voor een visum voor het Verenigd Koninkrijk en een witwasservice, die maar liefst veertig procent in rekening bracht.
Ze had geen cijfers om mee te werken, en op basis van haar naïviteit leken de illegalen niet veel waard, maar ze herinnerde zich dat haar vader had gezegd dat ze vijf keer meer opbrachten dan de legalen deden.
Ze moest nog een keer een goed gesprek met haar vader hebben, voordat ze de bedrijven op de nieuwe lijst tot op de bodem zou uitzoeken, toch verheugde ze zich er enorm op. Tijdens de lunch kaartte ze het onderwerp bij hem aan, voorzichtig omwille van haar moeder, en hij vroeg haar om met hem om drie uur in de tuin een wandeling te maken.
“Ga je een wandeling in de tuin maken met je vader, Daisy? Dat is leuk. Het is daar in deze tijd van het jaar echt schilderachtig. Ik zou graag met je meegaan, maar drie uur… Dan zit ik midden in mijn siësta. Waarom maak je het niet wat later, zeg half zes, dan kan ik met je mee? Je weet dat het vijfde wiel gezelligheid betekent en het vierde, eh, niet, ach laat ook maar zitten”, zei ze aarzelend.
“Misschien zijn we er nog als je wakker wordt, mam. Je hebt mijn mobiele nummer, bel me en we komen je halen“.
Het leek Teresa tevreden te stellen en ze viel terug in haar eigen wereldje, waar alles altijd mooi was en de zon altijd scheen of de maan altijd vol was.
∞
“Als je vastbesloten bent om de andere kant van het bedrijf te leiden, wil ik dat je leert hoe je een vuurwapen moet gebruiken, en ik wil dat iedereen weet dat je weet hoe je er een moet gebruiken. Ik ben er als de dood voor dat je deze wereld betreedt, maar als ik morgen zou sterven, zou je het toch moeten doen, dus je kunt het beter met mijn hulp doen dan zonder“.
“Oké, Pa, dat idee staat me wel aan… Altijd al overigens. Hoe wil je het gaan aanpakken?”
“Ik, nee, jij gaat een legaal geregistreerde schietclub openen met jou als eigenaar. Tony of iemand die hij aanbeveelt kan het voor ons beheren, maar ik wil dat je daar minstens twee keer per week te zien bent, en of je nu een goede schutter blijkt te zijn of niet, we zullen laten rondvertellen dat je een scherpschutter, eh, schutster bent. Dat geeft je enige bescherming, maar we zorgen ook voor een wapen dat je goed kunt hanteren, wat dat ook is. Tony zal dat met je uitzoeken. Vraag het hem maar“.
Ze knikte, en voelde al een adrenalinestoot door haar aderen stromen.
“Dit zijn allemaal zaken die weinig risico’s met zich meebrengen, maar je weet nooit wanneer er een beginneling een vinger in de pap wil steken. Het pistool dient niet om ruzie te maken, hoor je me? Alleen om jezelf te verdedigen als iemand anders begint. Zorg dat je nu goed beseft dat je een territoriumoorlog nooit kunt winnen. Elke oude Joe Blogs uit Liverpool kan honderd geweren huren om achter je aan te komen. Dat zou je dood zijn, en je moeder, ik en Tony en zijn mannen zouden ook sterven. Die oude, Amerikaanse, zwart-wit films over gangsters waren maar films. Zo werkt het niet, zo heeft het in mijn tijd tenminste nooit gewerkt.
“Het is de eenzame schutter waar je voor moet oppassen… of schutster, denk ik tegenwoordig. Ik heb een paar kogels gekregen, en die doen me elke dag pijn, maar lang niet zoveel als de kogels die mijn mannen voor me opvingen. Ik denk elke dag aan die mannen en hun gezinnen. Vergeet dit nooit: als je iemands leven beïnvloedt of zelfs neemt, verander je vele levens, inclusief je eigen leven”.
Ze waren beiden enkele minuten stil. Daisy durfde de stemming van haar vader niet te verstoren, en hij wilde zijn woorden de kans geven om in te werken op zijn intelligente, maar misschien beïnvloedbare dochter.
Hij legde haar alles over de illegalen uit, zoals hij ze noemde, en waar en hoe ze opereerden, en beloofde haar binnenkort de namen en adressen van de managers te geven.
“Als puntje bij paaltje komt, Daisy, is het zoals ik het zie. Of je het nu leuk vindt of niet, of je nu feminist bent of niet, er zal altijd een markt zijn voor meisjes die seks verkopen. Oude mannen willen geen oude vrouwen neuken. Zo denken ze niet. Ze willen nog steeds jonge vrouwen, en op hun vijftigste, zestigste of zeventigste krijgen ze een grotere kick van het naar bed gaan met een twintigjarige dan een twintigjarige jongen krijgt. Veel meer… veel, veel meer. Dus, zolang er oude mannen met geld zijn, zullen er jonge vrouwen zijn die met hen naar bed willen. Het wordt niet voor niets het oudste beroep genoemd. Ik zie het als een soort dating service. Het helpt beide partijen te krijgen wat ze willen, en sommige van de meisjes trouwen uiteindelijk ook met een klant.
“Dus dat is één hoofdtak, en het witwassen van geld is de andere hoofdtak. Het regelen van familievergunningen om meisjes naar Groot-Brittannië te krijgen was vroeger erg winstgevend, maar de stemming voor Brexit heeft daar misschien een einde aan gemaakt, we zullen moeten afwachten. Hoe dan ook, het witwassen van geld zal altijd blijven werken, omdat er altijd nieuwelingen zullen zijn die niet weten hoe ze het moeten doen, hoewel om eerlijk te zijn, zelfs sommige van de grote firma’s vinden het teveel moeite. Ze berekenen de kosten van het witwassen door in hun prijzen. In feite is het veel gemakkelijker dan je zou denken, als je weet hoe”.
“Nog vragen, ga ik te snel voor je?”
“Nee, ik vind het allemaal fascinerend… misschien als alles een beetje bezonken is, en ik de details heb bekeken die je me gaat sturen, zal ik een paar punten hebben“.
“Niet sturen, moppie, overhandigen. De illegalen moeten worden behandeld met de grootst mogelijke discretie. En dat betekent geen onnodige aantekeningen, zelfs niet tussen familie, en zelfs die aantekeningen moeten versnipperd of anderszins vernietigd worden. Begrijp je me? Als je een briefje van mij in je prullenmand gooit, zal de schoonmaker het misschien vinden, of de stoffeerder, of iemand op de vuilstort. Er kunnen zelfs mensen zijn, bijvoorbeeld de belastingdienst, die op zoek zijn naar stukjes informatie… of de media. Je moet jezelf trainen om zorgvuldig om te gaan met mogelijk belastend bewijs. Dat, en veiligheid, waar het deel van uitmaakt, moet je grootste zorg zijn. Heb je dat begrepen?”
“Ja, pap. Je hebt me al mijn hele leven geleerd om voorzichtig te zijn, dit gaat gewoon een stapje verder“.
“Ja, maar vroeger was ik vooral bezorgd dat je ontvoerd zou worden en voor losgeld zou worden vastgehouden, nu ben ik bezorgd dat je ons allemaal in de gevangenis zou kunnen doen belanden. Dat zou je moeders dood kunnen betekenen, ik zou nooit meer het daglicht als vrij man kunnen zien, en jij zou jaren in de nor kunnen zitten… om nog maar te zwijgen van de honderden andere levens die zouden worden getroffen als al onze bedrijven zouden worden gesloten. Baas zijn brengt ongetwijfeld privileges met zich mee, maar het brengt ook verantwoordelijkheden met zich mee… en die kunnen zwaarder zijn dan je je op dit moment kunt voorstellen…” Hij dwaalde weer af, maar ze was nog steeds niet geneigd om hem terug te brengen naar het onderwerp van discussie.
“Heb je ooit gehoord dat ik Micky de Bastaard werd genoemd?” vroeg hij plotseling.
Ze wist echt niet zeker of dat zo was, maar de bijnaam klonk haar vaag bekend in de oren. “Ik denk het niet, pap”, antwoordde ze omdat ze het gênant vond. “Waarom zou dat zijn?”
“O, het is een bijnaam die me al bijna mijn hele leven achtervolgt. Het begon al voordat ik naar school ging. Je kent mijn familiegeschiedenis niet, niet echt. Je kent er alleen een beknopte, gekuiste versie van. Je moeder en ik vonden het beter je er vroeger niet mee op te zadelen, maar het wordt tijd dat je nu de waarheid leert kennen. Laten we daar op die bank in de schaduw gaan zitten.
“Om bij het begin te beginnen, moet ik je mee terugnemen naar de Eerste Wereldoorlog. Op een dag vielen de Duitsers België binnen, en veel Belgen staken het Kanaal over naar Londen. Het waren over het algemeen middenklassers, maar ze moesten de meeste van hun bezittingen achterlaten. Binnen korte tijd hadden velen van hen geen cent meer over. De meeste mannen meldden zich aan bij het leger en gingen terug om te vechten, de vrouwen achterlatend om zo goed mogelijk voor hun gezin te zorgen. Sommigen vulden hun inkomen aan door ‘s nachts op straat te werken.
“Een ondernemende jonge Ier, John genaamd, zag een kans, huurde een huis, en stopte er een dozijn van de mooiste meisjes in. Wel, om een lang verhaal kort te maken, hij bezat weldra verschillende panden en had tientallen meisjes voor hem werken. Binnen enkele jaren was hij eigenaar van die panden. Mijn moeder was een van de kinderen van die vrouwen… een tweede generatie Belgische, zou je kunnen zeggen, en ze werkte in een van Johns huizen. De meeste mensen die over mijn verleden wilden praten, zeiden dat ze alleen maar voor de meisjes zorgde - koken, schoonmaken, wassen en dergelijke, maar misschien probeerden ze alleen maar aardig te zijn. Ik weet het niet, en het maakt me niets uit ook. Ik ben er zeker van dat ze alleen maar deed wat ze moest doen.
“Hoe dan ook, John kon zijn imperium niet alleen beheren en gaf zijn familieleden jobs om hem te helpen. Eén van hen was één van zijn broers, Dermot. Dermot verkrachtte mijn moeder op een dag en ik ben het resultaat.
“Ik weet, wat die blik op je gezicht is, maar je hoeft geen medelijden met me te hebben. Als er al iemand is om medelijden mee te hebben, dan is het wel je grootmoeder. Zij kreeg mij en ik groeide op bij haar en haar moeder. Ik weet niet of haar vader uit de oorlog is teruggekomen of dat hij al dood was toen ze in Groot-Brittannië aankwamen. Hoe dan ook, op mijn geboorteakte stond Vader: onbekend. Ik herinner me niets van die tijd. Op een dag, toen ik ongeveer twee was, schoot mijn moeder Dermot dood. Nogmaals, ik weet niet, wat haar over de rand dreef om het te doen, of dat ze gewoon haar tijd afwachtte.
“Twee of drie dagen later drongen Dermots drie zonen onze kamers binnen, en schoten mijn moeder en grootmoeder dood. Ik weet niet waarom ze mij in leven lieten… misschien konden ze een kind niet in koelen bloede doden, of misschien was het omdat ik hun kleine broertje was – halfbroertje.
“Het volgende stuk is wazig, maar de politie moet gekomen zijn en me onder toezicht gesteld hebben. John, Dermots oudere broer, de man die ik ‘vader’ noemde, adopteerde me en voedde me op als zijn eigen kind. Hij had geen andere kinderen.
“Hij liet mijn naam officieel veranderen in de zijne en ik werd John Baltimore. Ik weet niet eens wat mijn oorspronkelijke namen waren. John, Pa, heeft het me nooit verteld, heeft nooit de originele papieren bewaard, en ik heb er nooit naar gevraagd. Het leek er gewoon niet toe te doen. Dat maakt jou half Spaans, een kwart Belgisch en een kwart Iers van bloed, maar juridisch gezien half Spaans en half Brits.
“Maar goed, terug naar mijn verhaaltje. Sommige mensen waren jaloers op mijn geluk door de miljonair John geadopteerd te worden, en noemden me Mick de Bastaard… ‘Mick’ betekent Iers, tenzij mijn oorspronkelijke naam Michael was geweest… of zelfs Michel. Mick werd al snel Micky en ik heb me altijd voorgesteld dat ‘bastaard’ kwam van ‘lucky bastard’, het Engels voor geluksvogel, maar misschien was dat wishful thinking. Hoe dan ook, de bijnaam bleef hangen.
“Kinderen kunnen zo wreed zijn, weet je. Ze hebben me de hele schooltijd met die naam gepest, en ik huilde mezelf de meeste nachten in slaap, totdat John erachter kwam. Hij liet me bokslessen nemen en het schelden nam af… in mijn gezicht althans, maar nu verwees de bijnaam zeker niet naar mijn legitimiteit, maar naar mijn vermogen en bereidheid om snel en zonder genade wraak te nemen met mijn vuisten. Zo paste de bijnaam bij mijn doel. De mensen gebruiken hem hier niet veel, maar nog wel onder de oude mensen in East End, hoewel de meeste van mijn tijdgenoten nu dood zijn”.
Daisy wachtte even om te zien of hij verder zou gaan, en zei toen: “Wow! Ik had geen idee van dat alles. Ik had vage geruchten gehoord over de maffia en Londense bendes, maar ik heb er nooit veel aandacht aan besteed… nou ja, ik probeerde het in ieder geval niet te doen”.
“Zoals ik al eerder zei, we hebben geprobeerd je af te schermen van mijn verleden, maar je hebt ervoor gekozen om er deel van uit te maken. Toch kun je dat wat ik je net verteld heb negeren, als je dat liever hebt. Het maakt niet uit”.
“Dus, als ik jullie namen Google, vind ik misschien iets?”
“Dat zou kunnen. Misschien vind je wat zijdelingse verwijzingen naar de Richardsons of de Krays, maar wij waren niet van hun niveau. John, mijn vader, had onroerend goed en meisjes en daarna alleen onroerend goed. John was van voor de tijd van die grote gangsters… zij waren meer van mijn leeftijd… maar we zaten in verschillende zaken… er was misschien een kleine overlapping. Onze advocaten hebben alles in het werk gesteld om alle verwijzingen naar mij of pa van het internet te verwijderen. Google werkte mee, net als de meeste andere zoekmachines, en we hebben ons gedeisd gehouden sinds we in Spanje wonen… in ieder geval een behoorlijk gedeisd“.
“Hoe heb je mam ontmoet dan? Was zij ook betrokken bij al die dingen?”
“Je moeder? Nee, God zij dank! Ik denk dat ze nog nooit in het buitenland was geweest toen ik haar ontmoette. Toch denk ik dat dat haar verhaal is, dus ik zal er niet op ingaan, maar ik kan je verzekeren dat jij geen product van geweld bent, zoals ik was. In feite dachten we geen van beiden dat we in staat waren om kinderen te krijgen. Ik kreeg een paar klappen in mijn jongere dagen, en de dokters zeiden dat ik waarschijnlijk nooit kinderen zou kunnen krijgen… en je moeder zei dat ze de menopauze voorbij was. Jezus, ik was ook geen piepkuiken meer. Je moeder noemde je ‘een geschenk van God’ en ik wilde je de naam van een bloem geven ter nagedachtenis aan mijn moeder, die Fleur heette.
“Je moeder en ik waren verliefd, eh, en zijn dat nog steeds… en ik ben je echte en biologische vader. Zie je in wat voor een puinhoop je me brengt? Daarom kun je dit onderwerp beter aan je moeder overlaten“.
