“Daisy, ik heb de perfecte baan voor je gevonden”, zei hij op een dag tegen haar. “We gaan je studeerkamer ombouwen tot een echt, prestigieus kantoor, en jij kunt de financiën in de gaten houden. Je wordt de boekhouder van de firma… of de accountant, als je helemaal op de hoogte bent van de financiële wetten in dit land. Ik weet dat je dat allemaal hebt gestudeerd met betrekking tot het Verenigd Koninkrijk, maar in Spanje gaat het er net iets anders aan toe, zodat je je daar nu eerst in moet verdiepen.” Hij hoopte dat zij, door haar met deze extra last op te zadelen, geen tijd zou hebben om zich met zijn zaken bezig te houden.
“Wil je dat ik een kantoorklerk word? Na al die tijd studeren - veertien jaar of meer - word ik een leerling-boekhouder?”
Het was duidelijk dat hij haar had beledigd en teleurgesteld, en dat haar buitenspel zetten niet zo gemakkelijk zou zijn als hij had gehoopt. Het was een probleem dat hij niet had voorzien.
“Je moet ergens beginnen, moppie, en dat kan niet bovenaan zijn. Iedereen moet zijn of haar plaats in een organisatie verdienen door onderaan te beginnen… En je zult niet helemaal onderaan beginnen. Elk bedrijf heeft goede accountants nodig, anders wordt je door de overheid en sommige werknemers helemaal kaal geplukt. Jouw taak zal zijn om er voor te zorgen dat onze firma geen geld kwijt raakt”.
Hij was nu op zijn best, hier was hij goed in. “Je moet elk aspect van ons bedrijf analyseren en het koppelen aan de financiële resultaten. Dan zul je verbeteringen kunnen voorstellen in de manier waarop we dingen doen. Weet je, ik word oud, en ik kan niet meer zoals vroeger de vinger aan de pols houden bij al onze operaties. Daarom heb ik jou nodig. Een betrouwbaar, intelligent en goed opgeleid lid van de familie… een jong iemand die uithoudingsvermogen heeft en er helemaal voor gaat. Er is niemand anders die daar aan voldoet, of wel?”
Ze keek lang en diep in zijn ogen om te zien of hij haar aan het belazeren was, maar moest toegeven dat er niemand anders was om die functie te vervullen. “Ik weet dat je me in de maling neemt, pap, maar het is moeilijk om met jou in discussie te gaan, dus ik zal doen wat je van me verlangt. Ik ben echter vastbesloten om een echte baan te hebben, en niet een of ander dom voorwendsel dat je voor me verzonnen hebt. Ik ben vastbesloten om een echte bijdrage te leveren aan ons bedrijf. Ik wil iets terugdoen. Begrijpen wij elkaar?”
“Ja, liefste, maar je moet het volgende goed begrijpen: het zal wat tijd kosten om je in deze nieuwe rol in te werken. Het is niet zozeer een nieuwe baan, ik controleerde al mijn zaken als vanzelfsprekend elke dag of week, afhankelijk van de omstandigheden, maar ik heb het laten versloffen, dus ik wil dat je verder gaat waar ik opgehouden ben. Het is een nieuwe rol voor je, en het zal wat tijd kosten om je die te leren. Begrijp je dat?”
“Ja, pap, wanneer begin ik? Ik kan niet wachten om met je samen te werken”.
“Ik ook, schat. Laten we een nieuwe computer kopen, alleen voor het kantoorwerk, en een groter bureau. Je kunt dat allemaal uitzoeken en je inschrijven voor een cursus boekhouden. Vraag Manuel, onze accountant, wat hij aanbeveelt, en koop dezelfde software die hij ook gebruikt.” Terwijl John dit allemaal zei, realiseerde hij zich dat de bal nu weer bij hem lag om zijn dochter een zinvolle functie te geven waar ze trots op kon zijn als ze het goed deed.
Hij wilde echter nog steeds niet dat ze in de buurt kwam van de louche zaken die hij deed.
∞
Toen Daisy de volgende maandagmorgen om negen uur achter haar bureau zat, zette ze haar Apple Mac aan en staarde naar een leeg boekhoudprogramma. Niemand kwam haar bezoeken, niemand stuurde haar gegevens en niemand vroeg haar om advies. Ze was echter vastbesloten om zich deze job eigen te maken. Ze wist dat haar vader haar op de een of andere manier voor de gek hield, maar ze was er even zeker van dat hij de waarheid sprak toen hij had toegegeven dat hij de dingen de laatste jaren had laten versloffen. Op de een of andere manier zou ze die achterstand inhalen.
Omdat zij echter niets concreets te doen had, begon zij haar werkdag met het doorlopen van alle instellingen voor de stuk of tien programma’s op haar nieuwe computer, en daarna ging zij lunchen.
“Hoe was je eerste dag werken voor je vader?” vroeg haar moeder.
“Oh, ik heb al mijn programma’s ingesteld en gewacht tot iemand me zou vertellen wat ik moest doen… of me op zijn minst wat informatie zou geven over de bedrijven die ik zou moeten onderzoeken - zoals hun namen en adressen, maar er kwam niemand. Dus, ik deed wat ik kon, en nu kom ik lunchen”.
“Zo moet je dat doen, schat. Uiteindelijk kom je er wel. Hardlopers zijn doodlopers.” Ze keek naar haar moeder, die vaak de neiging had om op het verkeerde moment nietszeggende platitudes uit te kramen, maar die zat te eten en keek niet haar kant op. Daarna richtte ze haar blik op haar vader, maar hij ontweek haar ook.
“Dus, pa, wie gaat me helpen om te beginnen?” Ze was vastbesloten om op het onderwerp door te gaan.
“Sorry, moppie, wat zei je? Ik zat te denken. Oh, voor ik het vergeet, heeft Manuel je de info gestuurd waarom ik hem gevraagd heb?”
“Ik weet niet welke info je bedoelt, of wel soms? Aangezien noch hij, noch iemand anders mij vanochtend iets heeft gestuurd, kan ik zeggen: nee, dat heeft hij niet gedaan”.
“Misschien heb ik het hem vergeten te vragen. Een ogenblikje.” Hij drukte op een paar toetsen van zijn telefoon en sprak met iemand. “Nee, ik ken haar nieuwe contactgegevens niet. Ik zal het haar zelf laten vertellen.” Hij gaf Daisy zijn telefoon en zei: “Je moet wat visitekaartjes laten drukken zodat mensen weten dat je bestaat en hoe ze met je in contact kunnen komen. Ik weet het niet eens, en ik woon in hetzelfde huis als jij!”
Die zat, en het klopte nog ook. Dat mensen wel of niet wisten wie ze was of wat ze deed, had zeker ook te maken met het feit dat ze ontoegankelijk was. Die middag ontwierp ze een visitekaartje met behulp van een on-line drukker, knipte het ontwerp uit met behulp van Jing, en e-mailde het naar een plaatselijke drukker voor onmiddellijke verwerking. Duizend visitekaartjes in kleur zouden de volgende dag worden geleverd. Het enige veld waar ze een probleem mee had gehad, was haar functietitel. Ze was vastbesloten om niet als boekhouder of zelfs als accountant te worden aangeduid. De beschrijving die ze uiteindelijk vond, beviel haar wel: ‘Probleemoplosser’.
Het paste goed bij het temperament van de familie, vond ze, en het klonk lekker agressief voor een vrouw. Vooral een mooie, jonge, blonde vrouw met blauwe ogen. Het was perfect. Daarna voerde ze de namen en gegevens in van de bedrijven van haar vader, en maakte zich vertrouwd met waar ze gevestigd waren en wat ze deden.
Die avond, tijdens het diner, legde zij haar vader de lijst voor van vijftien bedrijven die zij had gekregen.
“Goed, pa”, begon ze, “ik wil me aan de managers van elk van deze bedrijven voorstellen, en zeggen dat ik van plan ben hen te bestuderen. Denk je dat het beter is als jij me rondleidt en me voorstelt, of wil je dat ik ze eerst bel en er daarna met een introductiebrief van jou naartoe ga?”
“Met welke wil je beginnen?”
“Ik dacht dat het beter zou zijn om met de twee kleinste te beginnen. Dan kan ik mijn techniek perfectioneren voordat ik met de grotere begin. Wat denk jij?”
“Dat klinkt goed. Staat deze lijst in een bepaalde volgorde?”
“Van de hoogste winst naar de laagste. Weet je dat niet eens? In de tweede kolom staat de procentuele winst van de omzet”.
“Ik krijg deze cijfers elk kwartaal van Manuel, maar zolang ze redelijk lijken, maak ik me er niet veel zorgen over.” En dat was waar. Hij was een multimiljonair, en zijn legale ondernemingen dekten zijn levensstijl ruimschoots, maar zijn andere zaken brachten veel, veel meer op.
“Ik kan je naar de eerste paar op je lijst brengen, geen probleem, maar ik kan niet garanderen dat ik je naar alle vijftien breng. Hoe denk je het te doen, één per dag?”
“Dat is het basisplan, maar het hangt echt af van wat ik vind. Sommige kunnen veel langer duren”.
John knikte instemmend. “Ik neem mijn auto, en jij kunt met die van jou gaan. Als ik je eenmaal heb voorgesteld, ga ik verder met mijn eigen zaken en jij met de jouwe. Vind je dat goed?”
“Tuurlijk, dat is perfect. Het is niet nodig dat je blijft rondhangen en duimen gaat zitten draaien.”
∞
De eerste op haar lijst die ze om elf uur wilde bezoeken was een “Cambio” - een gelegenheid waar mensen geld konden wisselen en reischeques konden verzilveren, aan de kust in het plaatsje Los Boliches, dertig minuten ten noorden van Marbella. Terwijl ze er in hun afzonderlijke auto’s heen reden, legde Daisy haar vader via hun handsfree mobiele telefoons uit wat haar bedenkingen waren.
“Die zaak heeft het moeilijk, pap. De huur is hoog voor een kiosk, maar de opbrengst is te verwaarlozen. Het is misschien de moeite waard om deze zaak te sluiten en het geld ergens anders te herinvesteren”.
“Whoa, meisje! Rustig aan. Je opdracht is om onderzoek te doen. Je moet je bevindingen aan mij voorleggen, en dan zullen we beslissen wat te doen. Begin niet mijn zaken te sluiten voordat je het met mij besproken hebt. Is dat duidelijk?”
Het was niet helemaal zoals ze het bedoeld had, maar het was een les voor haar om in het vervolg haar woorden zorgvuldiger te kiezen als het over gevoelige onderwerpen ging. Ze verontschuldigde zich. “Sorry, pap. Zo had ik het niet bedoeld. Ik was hardop aan het denken.”
“Dan is dat nog iets wat je moet leren. Wees op je hoede als je mensen vertelt wat je denkt. Dat mag bij je moeder en mij, maar in geen geval bij iemand anders. Het is alsof je mensen vertelt welke kaarten je hebt. Dat is ongelofelijk dom”.
“OK, pap, het is duidelijk, ik heb je goed begrepen.” In feite wist ze dat al heel lang, maar ze had gedacht dat het niet van toepassing was op haar ouders, zoals hij net zelf had gezegd. Maar blijkbaar was dat wel zo en was er weer een les geleerd.
John stelde zijn dochter voor aan Paco, die het winkeltje runde, nam een kop koffie en liet hen daarna alleen. Paco en John gedroegen zich als oude vrienden, maar toen de laatste was vertrokken, reageerde hij terughoudend op Daisy.
Zij vroeg hem naar het aantal transacties per dag en de gemiddelde waarde daarvan, de drukste tijdstippen en de drukste dagen. Zij had deze informatie al tot en met het einde van het vorige kwartaal, maar zij wilde weten in hoeverre Paco de vinger aan de pols had.
Om twee uur veinsde ze honger voor en reed weg. Ze reed echter alleen haar opzichtige Porsche uit het zicht, en liep vervolgens met hoofddoek en zonnebril, in een soort van stervermomming terug naar een restaurant op het strand, schuin tegenover de kiosk. Urenlang peuzelde ze aan haar zeebaars met salade gevolgd door ijs, en fotografeerde ze iedereen die naar de kiosk ging met de zoomlens van haar Nikon SLR camera.
Zij was opgewonden over haar bevindingen en wilde ze die avond tijdens het diner aan haar vader voorleggen, maar zij weerstond de verleiding omwille van wat hij haar die ochtend had verteld. Ze deelde hem eenvoudig mee dat een volledige analyse nog enkele dagen zou duren en dat hij haar pas de volgende zaterdag als hij dat wilde, of de maandag, zou moeten voorstellen bij de volgende zaak.
Zij keerde die week elke dag terug naar het restaurant voor een lange lunch en schreef haar verslag op vrijdagavond. Haar eerste analyse was klaar en ze was er immens trots op. Ze presenteerde het aan haar ouders na het diner op vrijdagavond. Na een verslag van twintig minuten bracht ze haar conclusies.
“Mijn eerste indruk was dat de manager, Paco, ofwel vaak niet open was, ofwel met de cijfers knoeide. Ik ben echter blij te kunnen melden dat, hoewel Paco zijn greep op het bedrijf lijkt te verliezen, hij eerlijk is, en wel alle uren werkt die hij claimt. Het bedrijf is echter nauwelijks winstgevend, omdat a. de mensen graag de plaatselijke valuta rechtstreeks van hun bankrekening opnemen met een pinpas, en b. de verkoop van reischeques al jaren daalt en dat is van invloed op de winst.
“Op grond van een zuiver winstoogmerk zou het redelijk zijn dit concern te sluiten. De opbrengst zou in een van de andere bedrijven kunnen worden gestoken, maar ik kan nog niet zeggen in welke.” Ze ging zitten onder applaus van haar moeder.
“Heeft Daisy dat niet goed gedaan, Johnny? Net een echte professional… en vergeet niet: ‘Beter voorkomen dan genezen’! Dat is wat ik altijd zeg”.
Ze keken haar beiden aan, knikten, glimlachten, en keken toen naar elkaar. Daisy hoopte op lof, maar wist wel beter dan zoiets te verwachten.
“Dank je, Daisy”, antwoordde John na een paar minuten nadenken. “Ik denk dat je correct bent in je analyse. Fundamenteel juist, in ieder geval. Is je iets opgevallen aan Paco?”
