වැන්, ඇගේ රෝගියා ගැන අධ්‍යයනය කරමින් සිටි ඩා දෙස ප්‍රශ්නාර්ථ ස්වභාවයෙන් බැලුවාය. ඇය ඔහුගේ නළල මත අත තැබූ අතර ඔහුගේ උෂ්ණත්වයේ සාමාන්‍ය වූ අතර ඇය ඒ ගැන පුදුම නොවීය.
“අද ඔයාට කොහොමද, හෙන්ග්?” ඔහුගේ බිරිඳ ඇසුවාය.
“බඩගිනියි… තිබහක් නැහැ,” ඔහු පැවසුවේ, කන්දක් මත සිට කඩා වැටෙන ගල් වල හඬ මෙන් ය.
“හරි, මගේ ආදරණීයයා, එහෙනම් වාඩි වෙන්න. අපි ඔයාට තවත් සුන්දර මිල්ක්ෂේක් එකක් ගෙනත් තියෙනවා.”
ඔවුන් දෙදෙනා ඔහුගේ කොට්ට නැවත සකස් කර, කෙළින් ඉඳගෙන සිටීමට සලස්වා ඔහුව බ්ලැන්කට්ටුවකින් ආවරණය කලෝය.
“මෙය පානය කරන්න, මගේ ආදරය, ඒක ඔයා ඊයේ ගොඩක් කැමති වුන රසයි.”
ඩා ඉන් ඉවල්පයක් වීදුරුවකට වත් කර බීමට බටයක්ද දැමුවාය. හෙන්ග් කොළ පැහැති පැලෑටි සහිත රෝස පැහැති දියර වීදුරු දෙකක් පානය කළ අතර එයින් ඔහු ප්‍රාණවත් විය. ඔහු කෙළින් ඉඳගෙන පළමු වරට කාමරය දකින්නාක් මෙන් වටපිට බැලීය.
“ඔයා ඒකට කැමතිද, හෙන්ග්? ඩා ඇහුවාය. “අපි එනකොට හිටියාට වඩා දැන් ඔයා බොහෝ ප්‍රාණවත්. අද පහළ තට්ටුවට එන්න පුළුවන් කියලා ඔයාට හිතෙනවද? හිරු එළිය ඔයාට හොඳක් වෙයි… ඔයා ටිකක් සුදුමැලි වෙලා… ඔයාට ගේ ඇතුලේ ඉඳලා පුරුද්දක් නැහැ නේද?”
ඇය විදේශීය භාෂාවක් කතා කරන ආකාරයට හෙන්ග් ඇය දෙස බැලුවේය. පසුව ඔහුගේ බිරිඳ දෙස බැලීය.
“ඔයාට වැසිකිළියට යන්න ඕනෙද, හෙන්ග්? ටික වෙලාවකින් නොගිය නිසා, ඔයාගේ පල්ලැහැ කොටස හොදින් නේද? ඔයාට දැන් වැසිකිළියට යන්න ඕනෙද? නැත්නම් මම ඔයාට බාල්දියක් ගෙනෙන්නද?”
“ඔව්, හොඳ අදහසක්, මට පහළ තට්ටුවේ වැසිකිළියට යාමට ඕනේ, ඒත් ඉස්සරවෙලා තවත් මිල්ක්ෂේක්.”
ඔහු කොපමණ ප්‍රමාණයක් ගත යුතුදැයි කාන්තාවන් දෙදෙනාම නොදැන සිටි හෙයින්, ඔහුට අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට පානය කිරීමට ඔවුහු ඉඩ දුන් අතර හෙන්ග් මුළු ලීටරයම අවසන් කළේය.
ඩා නැවත වාඩි වී නිරීක්ෂණය කළ අතර වැන් ඔහුට ඇඳුම් ඇඳීමට උදව් කලාය. මිල්ක්ෂේක් ඇඟ තුල ක්‍රියාත්මක වන විට හෙන්ග් වඩාත් ක්‍රියාකාරී විය.
“එහෙනම් එන්න, අපි ඇඳුම් ඇඳගෙන පහළට යමු.”
ගැහැනුන් දෙදෙනා, වෙව්ලන මිනිසාගේ එක් අත බැගින් අල්ලාගෙන ඔහුට නැගිටීමට උදවු කළෝය. ඔහු ඇවිද්දේ හරියට රෝද බකල් ගැසූ බයිසිකලයක් පරිදිය. ඔවුන් ඔහුව තරප්පු පෙළ අසලට ගෙන ආ විට දීප්තිමත් ආලෝකය නිසා ඔහු මඳක් හැකිලුනු අතර, අඳුරු කාමරයක දින එකහමාරක් ගත කිරීමෙන් පසුව ඕනෑම කෙනෙකුට එසේ විය හැකිය. ඩෙන් සහ ඩින් තම පියා, නැන්දාගේ සහ බිරිඳගේ සහාය ඇතිව වෙරි වූ කෙනෙකු මෙන් පඩි පෙළෙන් බසිනු බලා සිටියහ.
ඔහු එතරම් දුර්වල හා වෙනස් පෙනුමක් ඇති බව දුටු ඔවුන් භීතියට පත් විය. හෙන්ග් සිහින් මිනිසෙකු වුවද දැන් ඔහු වැහැරී, හිම මෙන් සුදුමැලිවී ඇස් වෙනුවට රතු පැහැති කොට්ටම්බා ඇට සහිත පුද්ගලයෙකු විය. ඔහු පහලට බැස, මේසය අල්ලාගෙන තදින් හුස්ම ගත්තේය.
“ඩෙන් ඔයා ගාව තවමත් අර පරණ අව් කණ්ණාඩි දෙක තියනවාද ? මම හිතන්නේ ඇස් ටිකක් සංවේදී නිසා, ඔයාගේ තාත්තාට අද ඒවා ඕනේ.”
“ඔයාට හෙන්ග්ව තනියම වැසිකිළියට ගෙනියන්න පුලුවන්ද, වැන්, නැත්නම් ඩෙන්ගේ උදවුව ඔයාට ඕනෙද?”
“නෑ, මම හිතන්නේ මට තනියම පුළුවන්.”
ඇය ඔහුව ඉවතට ගෙන ගිය අතර, හෙන්ග් ඔහුගේ නිදහස් අත භාවිතා කරමින් ඔහුගේ දෑස් ආරක්ෂා කර ගත්තේය. මිනිත්තු පහළොවකට පසු ඔවුන් නැවත ඔහුව මේසයෙහි අසුන් ගැන්වූ විට, ඔහු එම ප්‍රයත්නයෙන් වෙහෙසට පත් වූ බවක් පෙනෙන්නට තිබුණි.
“ඩින්, උඩට ඉක්මනට ගිහින් රෙද්දකුයි කොට්ට කිහිපයකුයි ගෙන්න, කරුණාකරලා, තාත්තා අලුත් වාතය සහ හිරු එළිය ලබා ගැනීමට අද මෙතැන විවේක ගන්නවා. එයා ජීවිතයේ වැඩි දවසක් ගේ ඇතුලේ ගත කරලා නැහැ, ඒ නිසා ශරීරය ඒකට පුරුදු වෙලා නැහැ. බලන්න එයාගේ තත්වය දිහා…”
හෙන්ග් එක් කථිකයෙකුගේ සිට තවත් කථිකයෙකු දෙස බලමින් සිටියද කෙරුනාවූ සංවාදය වටහා ගත් බවක් නොපෙනුණි. ඔවුන් ඔහුව ඇඳ ඇතිරිලි සමඟ සැපපහසු අන්දමින් තැබූ අතර ඩෙන් අවුරුදු දහයකට පමණ පෙර ඉතා ඇලුම් කල තද කළු පැහැති අව් කණ්ණාඩි යුගලයද ගෙනැවිත් දුන්නේය.
එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ, අව් කණ්ණාඩි පැළඳ සුදු රෙද්දකින් වැසූ වහලයේ කණුවකට වාරු දී සිටි කුරුල්ලෙකු ලෙස හෙන්ග්ව දිස්වීමයි.
“හොඳයි, දරුවෙනි, මම හිතනවා ඔයාලා ගිහින් තාත්තට තවත් මිල්ක්ෂේක් ටිකක් සූදානම් කළා නම් හොඳයි කියලා. ඔහු අද ගොඩක් බඩගින්නේ ඉන්නවා කියලා පේනවා. ඒක හොඳ ලකුණක්. අපි හරි දේ කරනවා කියලා එකෙන් පේනවා.”
“ඔයාට අද හොඳට දැනෙනවා, පෝ, එහෙම නේද?”
ඔවුන් සියල්ලන්ම ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය එනතෙක් බලා සිටි අතර ඔහු බකමූණෙකු මෙන් ඔලුව වැනුවේය. ඩෙන් සහ ඩින් හිනාවෙමින් පිටත්ව ගියේ, මේසය මත දැන් සිටින සත්වයා පැය විසිහතරකට පෙර තම පියා නේද කියා සමාන කිරීමට අපහසුවෙනි.
“ඩා නැන්දා, ඔයා හිතනවද මම අද හවසට හෙන්ග්ට මොනවා හරි උයන්න ඕන කියලා?”
“එයා ඒක කනවානම්, එයාට හානියක් නැහැ, නමුත් ඒක මිල්ක්ෂේක් වලට ආදේශකයක් නොවෙයි.”
“හෙන්ග්, ඔයාට පස්සේ අපිත් එක්ක කන්න මොනවා හරි ඕනෙද?”
හෙන්ග් ඔහුගේ හිස දෙපැත්තට හරවමින් බිරිඳ දෙස බලා සිටියේය.
“ඔයා අද රෑ මොනවද උයන්නේ, වැන්?” ඩා ඇසුවාය.
“කුකුළු මස් හරි ඌරු මස් හරි…එයා කැමති ඕනෑම දෙයක්.”
හෙන්ග් තව දුරටත් කතා කරන ගැහැනුන් දෙදෙනා දෙස මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවේ, එම භාෂාව කථා නොකරන රටක ජීවත් වන කෙනෙකු ලෙසිනි.
“ඇයි එයාගෙන් අහන්නේ නැත්තේ? එයා මෝඩයෙක් වෙලා නැහැනේ, මම හිතනවා එහෙම වෙලා නැහැ කියලා.”
“ඔයාට අද සවස කන්න මොනවද ඕනේ, හෙන්ග්, ඌරු මස්ද, කුකුළු මස්ද?”
ඔහු තත්පර කිහිපයක් ඇය දෙස බලා මෙසේ පැවසීය.
“ළමයා…”
“මොන එක්කෙනාද? කොහොම උනත් හෙන්ග්, ඔයාට දරුවන් කන්න බැහැ… ඒක වැරදි දෙයක්.”
“අපේ ළමයින් නෙමෙයි… එළු ළමයින්… අපිට ටික දෙනක් හිටියා නේද?” හෙන්ග් ඇසීය.
“ඔව්, අපට තවමත් ටික දෙනක් ඉන්නවා, නමුත් මම සිතුවේ අපි එයාලව රැළට එකතු කරන්න තියා ගනියි කියලා.”
“එක ළමයෙක් විතරයි.”
“ආහ්, ඔව්, හොඳයි, හෙන්ග්, ඔයා අසනීපව සිටින නිසා, මම අද රෑට ඔයාට ළමයෙකු කපලා උයන්නම්. අපි ටික ඌරු මස් කන්නම්.”
“මට ඒක ඕනේ තුනීවට, පුළුස්සලා, නමුත් තුනපහ දාලා නෙමෙයි, වැන්. මට මස්, නියම රතු මස් ටිකක් කන්න හරිම ගිජු කමක් තියනවා.”
තම පියාට තවම තමන්ව අනුභව කිරීමට කිසිදු අදහසක් නොමැති බව දැනගැනීම දරුවන්ට මහත් සහනයක් විය.
ඔහුගේ රාත්‍රී ආහාරය එනතෙක් බලා සිටී හෙන්ග් නින්දට ගොස් ඇති බව පෙනෙන්නට තිබූ නිසා, ඩෙන් තම මවගෙන් විමසුවේ කවදා හෝ තම පියාට ඔවුන්ව අනුභව කිරීමට අවශ්‍යතාවයක් ඇතිවේද යන්නයි.
“ඔහ්, අපි එහෙම හිතන්න හොඳ නැහැ, ඩෙන්, අපි එයාගේ රුචිය තෘප්තිමත් කර ගත්තොත් ප්‍රශ්නයක් නැහැ, නමුත් රුචි මොනවටද කියලා අපි තාමත් දන්නේ නැහැ.”
“ඩා නැන්දා, හෙන්ග්ගේ තත්වය ගැන ඔයා සිතන්නේ මොකක්ද?”
“මම හිතන්නේ එය සිත් ඇදගන්නා සුළුයි… ඇත්තෙන්ම ඉතා සිත් ඇද ගන්නා සුළුයි. ඊයේ, හෙන්ග් මරණයේ දොරට තට්ටු කරමින් සිටපු බව ඔයාට පෙනෙන්න ඇති, නමුත් දැන් ඔහු පැයෙන් පැයට වඩ වඩා ක්‍රියාශීලී වෙමින් ඉන්නවා, නමුත් එයා අපි හැමෝම හොඳින් දැනගෙන සිටිය හා ආදරය කළ හෙන්ග් විදිහට පෙනෙන්නේ නැහැ.”
“මෙම අලුත් හෙන්ග් මොන වගේද කියා අපට පස්සේ දැනගන්න ලැබෙයි, එහෙම නැත්නම් මේ අලුත් ආහාර වේලට පුරුදු වෙලා නැවත ලේ වර්ධනය වුනාම සමහරවිට පරණ කෙනා මතුවෙයි.”
“ඔබේ අනුමානය මගේ තරම් හොඳ වෙන්නේ නැති වෙන්න පුළුවන්, නමුත් මේ කාරණය මට අලුත් බවත්, ඒ අනුව මම ක්‍රියා කරන බවත් මම පිලිගන්නවා. මගේ අධ්‍යාත්මික මිතුරන්ගේ යෝජනා කිහිපයක් තිබුනා, ඒත් එයාලගෙන් එක්කෙනක් කියුවා හෙන්ග්ව මරා දමන්න එතකොට එයාට අලුත් ජීවිතයක් ආරම්භ කරන්න පුළුවන් කියලා.”
