Экли бирдан жонланди.
– У шундай дедими? Ростданми? Алдамаяпсанми?
Шунчаки ҳазиллашганимни айтдим-да, Элнинг жойига бориб ёнбошладим. Ўзимни бирам ёмон ҳис қилардим. Ўлгудай ёлғиз сезардим ўзимни.
– Хона бунча сасимаса? – дедим ирганиб. Пайпоғингнинг иси ўша ердан бурнимга келиб уриляпти. Ювасанми ўзи уларни?
– Агар ёқмаса, нима қилишни ўзинг яхши биласан, – деди Экли. Бунча гапга уста бўлмаса бу бола! – Жин урсин, чироқни ўчириб қўйсанг нима қилади?
Лекин мен ҳам пайсалга солдим. Элнинг жойида чўзилиб ётганча, Жейн ҳақида хаёл сураётгандим. Жейн билан Стредлейтернинг ўша думбадор Эд Бенкининг машинасида бирга ўтирганини ўйласам жинни бўлиб қолай дердим. Шу ҳақидаги ўй хаёлимга келса, ўзимни деразадан кўчага отгим келарди. Гап шундаки, сиз Стредлейтернинг қандайлигини билмайсиз-да. Мен эса билардим. Кўп бола пақирлар қизлар билан ўша ишни қилгани ҳақида қуруқ гап сотарди, худди Эклига ўхшаб. Лекин Стредлейтер чиндан ҳам бу ишни қилганди. У бошини айлантирган қизларнинг камида иккитасини шахсан танир эдим. Бу бор гап эди.
– Ажойиб ҳаётинг ҳақида менга бир ҳикоя қилиб бермайсанми, ошнам Экли? – дедим мен.
– Яхшиси, чироқни ўчир. Мессага боргани эрта туришим керак.
Кўнгли тўлсин, майли, деб жойимдан турдим-да, чироқни ўчирдим. Кейин яна бориб Элнинг каравотига ётдим.
– Нима сен ростдан ҳам Элнинг жойида тунамоқчимисан? – сўради Экли. Нима ҳам дердим, жуда очиқкўнгил мезбон-да у.
– Балки тунарман, балки йўқ. Сен ташвиш тортма.
– Ташвишланаётганим йўқ. Лекин, тўсатдан Эл қайтиб келиб қолса ва каравотида бошқа биров ётганини кўриб…
– Ўзингни бос. Бу ерда ухламоқчи эмасман. Сенинг меҳмондўстлигинг юзига оёқ қўймайман.
Бир неча дақиқа ўтар-ўтмас у чўчқадек хуррак ота бошлади. Мен эса жин ургур Эд Бенкининг машинасида ўтирган Жейн ва Стредлейтер ҳақида ўйламасликка тиришиб қоронғида ётавердим. Аммо бу деярли иложсиз эди. Муаммо шундаки, мен Стредлейтернинг қизларни қандай аврашини яхши билардим. Бу эса мени баттар қийнарди. Бир гал иккаламиз қизлар билан учрашгани чиққандик. Эд Бенкининг машинасида. Мен қизим билан олд ўриндиқда, у эса ўз қизи билан орқада ўтирганди. Стреднинг нақадар хушомадгўйлигини бир кўрсангиз эди. У жуда паст ва самимий овозда қизни аврашни бошлади, гўёки у нафақат келишган, балки софдил йигит ҳам эди. Унинг гап-сўзини эшитиб кўнглим ағдарилаёзди. Қиз эса “Илтимос, керакмас. Бўлди қилсанг-чи, ёлвораман”, дейишдан нарига ўтмасди. Аммо Стредлейтер ўзининг Авраам Линкольнникидақа юмшоқ товушида қизни алдаб-сулдашини бас қилмади. Ахийри, машинанинг орқа ўриндиғи сув қуйгандек жимиб қолди. Жуда ноқулай ҳолга тушдим. У айнан ўша ишни қилган деб ўйламайман, лекин шунга жуда яқин келганди. Ҳа, жуда яқин.
Шуларни ўйлаб ётган эдим, Стредлейтер ваннахонадан қайтиб хонамизга киргани эшитилди. Унинг нарсаларини жойига қўяётгани ва бориб деразани очгани шундай эшитилиб турарди. У тоза ҳаводан нафас олмаса туролмасди. Бироз ўтиб, у чироқни ўчирди. Мени қаерда экан деб, у ёқ-бу ёқни қидириб ҳам кўрмади.
Ҳатто кўчада ҳам юракни эзадиган муҳит ҳукмрон эди. Машиналарнинг овози ҳам эшитилмай қўйганди. Ўзимни шунчалик ёлғиз, шунчалик ёмон ҳис қила бошладимки, ҳаттоки Эклини уйғотишгача бориб етдим.
– Ҳой, Экли, – дедим мен, овозим ваннахона орқали Стредлейтерга эшитилиб қолмасин деб пичирлаганча.
Лекин Экли мени эшитгани йўқ.
– Ҳой, Экли!
Бу сафар ҳам эшитмади. Экли тошдек донг қотиб ухларди.
– Ҳой, Экли!
Ниҳоят у мени эшитди.
– Нима жин урган сени? – қопиб берди у. – Уйқуни буздинг, жин урсин.
– Менга қара. Монастирга қўшилишнинг шартлари қандай? – сўрадим ундан. Бирданига шу нарса хаёлимга келиб қолганди. – Католик бўлишинг шартми?
– Албатта, католик бўлишинг керак. Сен ҳароми ҳали шуни сўрагани уйғотдингми мени…
– Ҳа майли, ухлайвер. Барибир монастирга бормоқчи эмасман. Мен бу пешонам билан, роҳиблари менга тўғри келмайдиганига бориб қолардим ҳойнаҳой, агар қўшилганимда ҳам. У ердаги роҳибларнинг бари аҳмоқ, ўйнашдан бўлган. Ёки фақат ўйнашдан бўлган.
Бу гапни эшитиши билан Экли дик этиб турди-да, жойига ўтирди.
– Менга қара, – деди у, – Мен ҳақимда ёки исталган бошқа нарса ҳақида нимани гапирсанг гапиравер, ишим йўқ, лекин динимга тил теккизсанг, Худо ҳақи, мен…
– Ўзингни бос, – дедим. – Ер юткур динингга ҳеч ким тил теккизгани йўқ.
Элнинг ётоғидан туриб, эшикка йўналдим. Бу аҳмоқона муҳитда ортиқ қолгим келмади. Аммо кетаётганимда тўхтаб, Эклининг қўлидан тутдим-да, ёлғондан уни маҳкам сиқдим. У қўлини тортиб олди.
– Бу яна нимаси бўлди?
– Ҳеч нима. Шунчаки мен ажойиб шаҳзода эканлигинг учун сенга миннатдорлик билдирмоқчи эдим, шу холос. – Мен бу гапни жуда самимий оҳангда айтдим. – Сенга гап бўлиши мумкин эмас, ошна. Шуни ўзинг биласанми?
– Сендақа билағондан ўргилдим. Бир куни шу қилиғинг учун кимдир бошингни ёр…
Унинг гапини охиригача эшитиб ҳам ўтирганим йўқ. Палакат, эшикни ёпдим-да, йўлакка чиқдим.
Ҳафта охири бўлгани учун ҳамма уйқуда ёки уйига кетган ё кўчага санғигани чиққан, йўлак ҳам ҳувиллаб ётарди. Леги ва Ҳофманнинг хонаси ёнида “Колинос” тиш пастасининг бўш қутиси ётган экан, зинага етиб боргунимча ўшани ичи жунли шиппагим билан эрмакка тепиб кетдим. Пастга тушиб ошнам Мел Броссардан хабар олсаммикан, деган ўй келди. Лекин бирдан фикрим ўзгариб қолди. Томдан тараша тушгандай ўша тундаёқ Пенсидан қуённинг расмини чизишга қарор қилдим. Чоршанбани кутишга бало борми?! Шунчаки бу ерда ортиқ қолгим келмасди. Пенсида ўзимни жуда ёлғиз ва ғамгин ҳис қилаётгандим. Шу билан нима қиладиган бўлдим денг: Нью-Йоркка бориб, бирор арзонроқ меҳмонхонадан бўлма оладиган бўлдим. Чоршанбагача ўша ерда яшаб тураман. Чоршанба куни эса уйга кучга тўлиб, кайфим чоғ ҳолда кириб бораман. Сешанба ё узоғи билан чоршанбагача қария Турмернинг ҳайдалганим тўғрисидаги хати ота-онамнинг қўлига бориб тушади. Унгача уйга қайтолмасдим. Улар хатни олган пайт уйда бўлишни хоҳламасдим-да. Ойим жазавага тушиши тайин. Лекин бу хабарни “ҳазм қилиб бўлгач”, ўзига келиб қолади. Қолаверса, ўзим ҳам бироз ҳордиқ чиқармасам бўлмасди. Асабларим жуда таранг тортилган эди. Эҳ, нимасини айтай.
Қисқаси, мен ана шу қарорга келгандим. Хонага қайтиб бордим ва чироқни ёқдим-да, нарсаларимни йиғишга тушдим. Ўзи унча-мунча нарсамни аллақачон саранжомлаб қўйгандим. Стредлейтер ҳатто кўзини очиб ҳам қўймади. Папиросимни тутаттим-да, кийиниб, иккита чарм чамадонимни тайёрладим. Бунга бор-йўғи икки дақиқа вақт кетди. Бу борада устаси фаранг бўлиб кетгандим.
Аммо буюмларимни йиғаётган пайтим бир нарса кўнглимни чўктирди. Ойим менга атиги икки-уч кун олдин юборган яп-янги конькиларни ҳам жойлашга тўғри келганди. Шуниси юрагимни эзиб юборди. Ойимни қандай қилиб “Сполдинг” спорт дўконига боргани, сотувчини тинмай саволлар беравериб безор қилиб юборгани кўз олдимда жонланди. Бу ерда эса мен яна ўқишдан ҳайдалиб ўтирибман. Жуда хафа бўлиб кетдим. Аслида-ку ойим адашганди. Менга пойга конькилари керак эди, ойим бўлса хоккей конкисини сотиб олиб юборибди. Шундай бўлса-да, бундан юрагим увишди. Деярли ҳар доим шу аҳвол: кимдир менга совға берса, охири барибир дилим хира бўлади.
Нарсаларимни жойлаб бўлгач, соққамни чамалаб кўрдим. Қанча пулим борлигини аниқ билмасдим, лекин талайгина эди. Бир ҳафтача олдин бувим бир даста пул жўнатганди. Бувим ўзи шунақа: соққа масаласида қўли жуда очиқ эди. Тўғри, сал эси оғишни бошлаганди, ўзиям қариб-чуриб қолганди-да. Туғилган кунингга деб йилига тўрт мартадан пул жўнатишни канда қилмасди. Хуллас, ақчам кўп бўлса-да, ортиқча бир неча доллар зарар қилмайди, деган хулосага келдим. Нима бўлишини олдиндан айтиб бўлармиди? Шунинг учун йўлак охирига бордим-да, ёзув машинкамни бериб турган бола Фредерик Вудрофни уйғотдим. Машинка учун қанча берасан, деб сўрадим. У бойвачча эди. Билмайман деди. Унчалик ҳам сотиб олгиси йўқлигини айтди. Охири барибир сотиб олишга кўнди. Машинканинг нархи аслида тўқсон доллардан кам эмасди, у эса бор-йўғи йигирма доллар берди. Ярим тунда уйқусининг белига тепганим ёқмаган эди-да.
Юкларим қўлимда, кетишга тайёр бўлиб зина ёнида турар эканман, лаънати йўлакка охирги марта назар ташладим. Кўзимга ёш келганди. Негалигини ўзим ҳам билмайман. Қизил ов қалпоғимни кийдим-да, олдини доимгидек орқага қаратиб қўйдим, кейин овозим борича: “Тунингиз хайрли бўлсин, телбалар!” деб бақирдим. Гаров боғлашим мумкинки, ўша қаватдаги ҳамма ярамасни уйғотворгандим. Кейин зинадан пастга тушиб кетдим. Қайсидир эсини еган аҳмоқ зина бўйлаб ерёнғоқ пўчоғини сочиб кетган экан, сал қолса йиқилиб бўйнигинамни синдириб олаёздим, жин урсин.
Вы ознакомились с фрагментом книги.
Для бесплатного чтения открыта только часть текста.
Приобретайте полный текст книги у нашего партнера:
