– ¿Dónde está el teléfono? – сўради йигит оҳангини ўзгартирмай. Навбатчи ходим унга қараб, индамасдан қўшалоқ эшикни кўрсатди ва яна ўз иши билан банд бўлди. Девид эшикдан ичкарига ўзини урди ва жуда катта хонага кириб қолди. Бу ер олдин спорт зали вазифасини ўтаганини деворларга осиб қўйилган баскетбол савати айтиб турарди. Полга маҳкамланган пастак койкаларда ўнлаб беморлар ётқизилган эди. Залнинг нариги бурчагидаги алмисоқдан қолган телефон автоматига кўзи тушди ва у томонга қараб юрди, йўл-йўлакай ҳамширага табассум ҳадя қилиб, чўнтагини кавлади. Таксидан қайтган етмиш беш песета иккита маҳаллий қўнғироқни амалга ошириш учун етарди. Гўшакни қўлига олиб, клиниканинг бош офиси рақамини билиш учун маълумотлар бюросига қўнғироқ қилди. Бир неча сониядан кейин ўзига керакли маълумотга эга бўлди.
Қайси мамлакатда бўлишидан қатъий назар, барча офисларда бир ҳақиқат бор эди: тинимсиз жиринглаётган телефон котибаларнинг асабини шу даражада бузадики, қўнғироққа жавоб бериш учун барча ишини ташлаб бўлса ҳам етиб келишади. Беккер клиника бош офисининг рақамини тераркан, бугуннинг ўзида билаги синиши ва бош чайқалиши билан касалхонага келган канадалик сайёҳнинг маълумотномасини топишга кўп вақт кетмаслигига ишончи комил эди. Котиба дуч келган нотаниш одамга беморнинг шахсий маълумотларини очиқ-ойдин айтишга иккиланишини ҳисобга олиб, Девид бунинг чорасини ҳам топиб қўйганди.
Телефон жиринглай бошлади. Узундан-узоқ давом этган ўн тўққиз гудокдан кейин котибанинг жаҳлдор овози эшитилди:
– Салюд халқ клиникаси эшитади.
Беккер французча-америкача оҳанг испан тилида гап бошлади:
– Мен Девид Беккер бўламан. Сизни Канада элчихонасидан безовта қиляпмиз. Фуқароларимиздан бири бугун шифохонангизда кўрикдан ўтган экан. Элчихона беморга суғурта масаласи бўйича боғланиши учун унинг маълумотлари зарур бизга.
– Яхши, – деди аёл. – Мен маълумотномани элчихонага душанба куни юбораман.
– Зудлик билан бугун ахборот қўлимизда бўлиши керак, бу жуда ҳам муҳим! – босим ўтказди йигит.
– Иложи йўқ, – жаҳл қилди аёл. – Ишим бошимдан ошиб ётибди.
Беккер иложи борича овозига расмий тус беришга интилди:
– Бу кечиктириб бўлмас масала. Сайёҳнинг билаги синиб, бошидан жароҳат олган ва унга бугун, эрталабки соатларда муолажа кўрсатилган. Унинг маълумотномаси энг тепада турган бўлиши керак.
Йигит эҳтиёжини аниқ тушунтириш ва котибани саросимага солиб қўйиш мақсадида овозини йўғонлаштирди.
Лекин котиба Беккернинг айтганини қилиш ўрнига худбин америкаликни қарғаганича гўшакни тарақлатиб илиб қўйди.
Йигитнинг қовоғи уйилиб, телефонни жойига осди. Аслида Девидни чўчитаётган нарса туни билан касалхонада қолиш эмас, балки вақтининг беҳудага сарфланаётгани эди – канадалик ҳозир ҳар қаерда бўлиши мумкин, балки у ватанига қайтишга қарор қилгандир, балки узукни сотиб юбормоқчидир… Ҳар дақиқа ғанимат… Беккер ўзини қўлга олиб, қатъият билан яна рақам теришга киришди, гўшакни қулоғига тутиб, орқасидаги деворга суянди. Нариги тарафдан қўнғироққа жавоб бўлишини кутганича эринчоқлик билан зални ва беморларни кўздан кечира бошлади. Битта гудок… Иккита гудок… Учта…
Тўсатдан Девидни чақмоқ ургандек бўлди. Кескин қайрилиб, гўшакни жойига қўйди. Кейин ўгирилиб, кўз олдидаги манзарадан ҳанг-манг бўлиб қолди. Унинг рўпарасидаги койкада қават-қават уйилган эски ёстиқларга суяниб ўнг қўлига янги гипс боғланган ёши улуғ эркак ётарди.
Йигирма биринчи боб
Ниҳоят Токуген Нуматака интизорлик билан кутаётган қўнғироқ бўлди. Лекин америкаликнинг гўшакдан эшитилган овози асабий жаранглади.
– Жаноб Нуматака, бир дақиқа гаплаша оламан холос.
– Яхши. Ишонаманки, иккала калит сўз ҳам ҳозир қўлингизда, шундай эмасми?
– Режаларимиз бироз кечикди, – жавоб берди америкалик.
– Бу қабул қилинмайди! – эътироз билдирди Нуматака. – Бугун кун ботгунча калитлар қўлимда бўлишига ваъда бергансиз.
– Кичик муаммо чиқди.
– Танкадо ўлдими?
– Ҳа, – деди овоз. – Менинг одамим жаноб Танкадони йўқ қилди. Бироқ калит сўзни қўлга киритишда муваффақиятсизликка учради. Танкадо ўлимидан олдин уни бериб юборибди. Сайёҳга.
– Жин урсин сизни! – бақириб юборди Нуматака воқеалар ривожини эшитиб. – Қандай ҳаддингиз сиғди ваъда…
– Ўзингизни босинг, – тинчлантирди уни америкалик. – Ишончингиз комил бўлсин, йўқолган калит сўз топилиши биланоқ Рақамли қалъа сизники бўлади.
– Лекин ундан нусха олишлари мумкин, – Нуматаканинг юрагига ваҳима оралади.
– Калитга нигоҳи тушган одам, ким бўлишидан қатъий назар, йўқ қилинади.
Ўртага узоқ жимлик тишди. Ниҳоят Нуматака сўради:
– Калит қаерда ҳозир?
– Сиз билишингиз керак бўлган ягона нарса шуки, калит сўз албатта топилади. Бошқаси билан ишингиз бўлмасин.
– Нега бунчалик ишоняпсиз бунга?
– Чунки калитни қидираётган битта мен эмасман. Америка разведкаси йўқолган калитдан хабар топиб, уни излаш учун Девид Беккер исмли одамни юборибди.
– Қаердан биласиз буни?
– Бунинг сизга алоқаси йўқ.
Нуматака уни тўхтатди:
– Агар жаноб Беккер калитни сиздан олдин топса…
– Менинг одамим уни тортиб олади.
– Ундан кейинчи?
– Кейин нима бўлиши сизни ўйлантирмасин, – деди америкалик совуқ оҳангда. – Жаноб Беккер калитни топиши биланоқ уни ажойиб мукофот билан тақдирлаймиз.
Йигирма иккинчи боб
Девид Беккер ҳаяжон ичра койкага яқинлашди ва унда ухлаб ётган қариянинг юзига тикилди. Ўнг қўли гипс билан маҳкамлаб ташланган чол тахминан олтмиш беш – етмиш ёшларда эди. Унинг қордек оппоқ сочлари тартиб билан бир тарафга текис таралган, пешонасининг ўртасидаги катта кўкимтир шиш ўнг кўзи томон ёйилганди.
Лейтенант айтган кичкина ғурра шуми, деб ўйлади Девид суҳбатдошининг гапини эслаб. Йигит қариянинг бармоқларини текширди. У ерда ҳеч қандай узук йўқ эди.
– Жаноб? – у беморнинг қўлини оҳиста қимирлатди. – Кечирасиз мени… Жаноб?
Қария қимир этмади.
Беккер энди баландроқ овозда чақирди:
– Жаноб!
– Qu’est-ce… Quelle heure est, – бемор уйғонди, кўзларини секин очиб, Беккерга юзланди. Афтидан, безовта қилишганидан хурсанд эмасди. – Qu’est-ce-que vous voulez?”
Ажойиб! Франко-канадалик! Беккер унга илжайиб қаради:
– Бир дақиқа вақтингизни олсам майлими?
