– Эшитаман, – деди Уинстон босиқ овозда.
– Уинстон, Эдмондни отишди. Ҳозироқ чироқларни ёқишимиз зарур. Мобил алоқани қайта ишга тушириш ҳам керак. Буни уддалай оласизми? Ёки кимгадир мурожаат эта оласизми?
Ҳеч қанча вақт ўтмай, гумбаздаги чироқлар яна ёғду таратиб, ойдин ўтлоқ кўздан йўқолди. Унинг ўрнида бўм‐бўш чойшаблар билан тўлган ташландиқ газон намоён бўлди.
Лэнгдоннинг ғайриоддий қудратидан таажжубга тушган соқчи унга яқинлашиб қўл чўзди ва ўрнидан туришига кўмаклашди. Икки эркак ёғду остида бир-бирига тикилганча қолди.
Қўриқчи баланд бўйли, тақирбош эди. Лэнгдон иккисининг бўйи деярли баравар келарди. Унинг мушакдор гавдаси кўк камзули ичида бўртиб турар, қон қочган юзида ҳиссиёт сезилмаса-да, ўткир кўзлари Лэнгдонга қадалганди.
– Сизни ҳали видеода кўргандим. Сиз Роберт Лэнгдонсиз.
– Шундай. Эдмонд Кирш менинг шогирдим ва дўстим эди.
– Мен Қироллик гвардияси агенти Фонсекаман, – ўзини таништирди соқчи соф инглизчада. – Анави денгизчилар мундирини кийган одам ҳақида билганларингизни сўзлаб берсангиз.
Лэнгдон минбар ёнида ҳаракатсиз ётган Эдмонднинг танасига ўгирилди: Амбра Видал жасаднинг қаршисида чўк тушганча ўтирар, унинг ёнида иккита музей соқчиси ва “Тез ёрдам” ходимлари бор эди. Эдмондни ҳаётга қайтариш учун қилинган уринишлар бесамар кетгач, Амбра уни оҳиста чойшаб билан ёпди.
Эдмонд жон таслим қилганди.
Лэнгдон кўзларини дўстининг жасадидан узолмасди.
– Биз унга ёрдам беролмаймиз, – деди соқчи қатъий овозда. – Билганларингизни айтинг менга!
Соқчининг овозидаги буйруқ оҳанги Лэнгдонни унга ўгирилишга мажбур қилди. У шоша‐пиша Уинстон айтган гапларни гапириб берди:
– Компьютер тизими меҳмонлардан бирининг қулоқчин ишлатмаётганини аниқлабди. Музей кузатувчиларидан бири қулоқчинни ахлат қутисидан топиб, текширишганда бу меҳмоннинг исми ташриф буюрувчилар рўйхатига сўнгги дақиқаларда киритилганини аниқлашиб, хавотирга тушишибди.
– Бўлиши мумкин эмас! – соқчининг кўзлари қисилди. – Ташрифчилар рўйхати кеча ёпилган. Ҳамма меҳмонлар қаттиқ назоратдан ўтган.
– Фақат бу одам эмас, – Уинстоннинг овози келди қулоқчиндан. – Мен ташвишланиб, дарҳол маълумотлар тўпладим. Билганим шу бўлдики, бу одам собиқ Испан денгиз кучлари адмирали, сурункали ичкиликбозлиги ва беш йил олдин Севильяда бўлган террорчилик ҳужуми оқибатида орттириб олган стресс туфайли нафақага чиққан.
Лэнгдон эшитганларини агентга баён этди.
– Черковдаги портлаш ҳақида эмасми гап? – ишончсизлик билан деди Фонсека.
– Бундан ташқари, – давом этди Уинстон, – офицернинг жаноб Киршга ҳеч қандай алоқаси йўқлигини аниқлагач, хавотирим икки баробар ошди ва музей хавфсизлик хизматига мурожаат қилиб, фавқулодда чора кўришни сўрадим. Бахтга қарши, улар мендаги маълумотлар жонли эфирни барбод қилиб, ваҳима кўтариш учун етарли эмаслигини айтиб, рад жавоби беришди. Эдмонд бугунги тақдимотга қанчалик қаттиқ тайёргарлик кўрганини билганим учун уларнинг гапида жон бордек туюлди. Сўнг зудлик билан сизга алоқага чиқдим, Роберт. Адмирални топсангиз, соқчиларни тўғри уни қўлга олиш учун юбораман, деб режа қилгандим. Афсуски, улгурмадик. Менинг айбим ҳаммаси. Жиддий чора кўришим зарур эди. Мен Эдмондга панд бердим.
Компьютер ўзини айбдор ҳис қилиши Лэнгдонга бироз ғалати туюлди. У ортига ўгирилиб, Эдмонднинг чойшаб ёпилган танасига қаради ва Амбра Видалнинг яқинлашаётганини кўрди.
Фонсека аёлга эътибор қилмай, эътиборини Лэнгдонга қаратди.
– Бу компьютер, – сўради у, – мабодо, адмиралнинг исмини айтмадими?
Лэнгдон бош ирғади.
– Айтди. Унинг исми адмирал Луи Авила экан.
Исмни эшитиб, Амбра турган жойида қотиб қолди ва Лэнгдонга қаради, аёлнинг қиёфасида қўрқув акс этганди.
Аёлдаги ўзгаришни пайқаб, Фонсека дарҳол у томон юрди.
– Сеньорита Видал, бу исм сизга танишми?
Амбранинг жавоб қайтаришга ҳам ҳоли йўқ эди. У худди арвоҳни кўргандек қўрқув ичида нигоҳини ерга қадади.
– Сеньорита Видал, – такрорлади агент, – адмирал Луи Авила – бу исмни танийсизми?
Пайдо бўлган юз ифодаси Амбра қотилни чиндан ҳам танишига шубҳа қолдирмасди. У бир муддат жим қолди, сўнг кўзини очиб‐ёпди. Аёлнинг қора кўзларига нур қайтиб, гипноздан чиққандек бўлди.
– Йўқ… бу исмни эшитмаганман… – пичирлади у аввал Лэнгдонга, кейин Фонсекага қараб. – Шунчаки… қотил Испан денгиз кучлари офицери эканидан шокка тушдим…
"У алдаяпти, – ич‐ичидан ҳис қилди Лэнгдон аёл нима учун ҳақиқатни яширишга уринаётганидан боши қотиб. – Ахир, кўриниб турибди, у қотилни таниди".
– Меҳмонлар рўйхати билан ким шуғулланди? – сўради Фонсека аёл томон яна бир қадам ташлаб.
Амбранинг лаблари титраб кетди:
– Мен… мен билмайман…
Соқчининг сўроғи зал ичра тўсатдан жаранглай бошлаган мобил аппаратларнинг овози туфайли узилиб қолди. Уинстон мобил алоқани тиклашнинг чорасини топган кўринади. Фонсеканинг камзули ичидан ҳам жиринглаган товуш эшитилди.
Вы ознакомились с фрагментом книги.
Для бесплатного чтения открыта только часть текста.
Приобретайте полный текст книги у нашего партнера:
