Тобора кўпайиб бораётган либераллар ижтимоий тармоқларда ва ўз блогларида воқеалар ривожига баҳо бераркан, шаҳзода Хулиан отасининг соясидан чиқиб, ҳақиқий ўзлигини намоён этишига; жасур, тараққийпарвар ҳамда дунёвий йўлбошчи сифатида бошқа кўплаб Европа мамлакатлари раҳбарларига эргашиб монархияни бутунлай бекор қилишига умид боғлашарди.
Авваллари Хулианнинг отаси қирол сифатида ҳамиша фаол бўлгани туфайли шаҳзоданинг сиёсий масалаларда фикр билдиришига ҳожат бўлмасди. Қирол очиқчасига баёнот бериб, фарзанди оддий болалар сингари яйраб ўсиши кераклиги, то Хулиан уйланиб, улғаймагунча давлат ишларига аралашишидан наф йўқлигини таъкидлаганди. Шу тариқа Хулиан умрининг дастлабки қирқ йили хусусий мактаблардаги ҳаёт, от пойгалари, бирор очилиш маросимида қизил ленталарни қирқиш, хайрия ишлари ва дунё бўйлаб саёҳатлардан иборат бўлганди. Кўзга кўринарли бирор иш қилмаган бўлса‐да, шаҳзода Хулиан ҳамма ҳавас қиладиган шахс эди.
Қирқ икки ёшли келишган шаҳзода учрашиб юрган сон‐саноқсиз аёллардан ҳеч бири чин маънода унинг қалбини забт эта олмади. Аммо сўнгги ойларда шаҳзода бир неча марта бир аёл билан бирга кўринди. Бу аёл ташқи қиёфасидан кетворган моделга ўхшаса ҳам, аслида, жуда ҳурматли шахс – Бильбаодаги Гуггенҳайм музейи директори Амбра Видал эди.
Медиа дарҳол Амбра Видални “замонавий қирол учун энг муносиб жуфт” сифатида ёзиб чиқди. Чиндан ҳам Амбра маданиятли, муваффақиятли, энг муҳими, зодагон оиладан эмас, оддий халқ ичидан чиққан аёл эди.
Шаҳзода Хулиан ОАВнинг фикрига қўшилди чоғи, қисқа муддат ўтиб, кутилмаган ҳамда романтик шаклда Амбрага турмуш қуриш таклифини билдирди ва аёл рози бўлди.
Кейинги ҳафталар давомида нашрлар Амбра Видалнинг кундалик ҳаёти тўғрисида саноқсиз хабарлар чоп этди. Улар аёлнинг нафақат соҳибжамол, балки ақлий салоҳият бобида ҳам тенгсиз эканини билдирарди. Испаниянинг бўлғуси қироличаси эканига қарамай, Амбра Қироллик гвардиясининг кундалик хизматини рад этиб, фақат катта тадбирлар маҳали кам сонли қўриқчилар ёрдамидан фойдаланишга рози бўлди. Бу билан у ўзининг мустақил ва эркин аёл эканини кўрсатарди.
Бошқа сафар Қироллик гвардияси командори Амбрага очиқ‐сочиқ кийинишни йиғиштириб, олий элитага монанд консерватив усулда либос танлаши кераклигига шама қилди. Бунга жавобан Амбра, ўзини йўқотмасдан, истеҳзо билан “Қироллик Гвардероби командори менга ҳайфсан эълон қилди”, деди. Аёлнинг дадиллиги халқ эътиборини қозонди.
Либерал журналлар муқовасини “Амбра! Испаниянинг гўзал келажаги!” деган ёзув остида аёлнинг жозибадор чеҳраси безаб турарди. Амбра интервью беришдан бош тортса, “мустақил”, интервью беришга рози бўлса, “киришимли” деб эътироф этишарди.
Консерватив журналлар, ўз ўрнида, аёлни ҳокимиятга ўч авантюрист сифатида кўриб, бўлғуси қиролга салбий таъсири тўғрисида эринмасдан ёзарди. Исбот сифатида Амбранинг шаҳзодага нисбатан енгилтак муносабатда бўлишини келтирарди.
Биринчи муаммо шунда эдики, Амбра шаҳзода Хулианга қироллик таомилига кўра Дон Хулиан ёки суальтеза деб мурожаат қилмасди, шунчаки Хулиан деб чақирарди. Бу эса ҳурматсизлик белгиси ҳисобланарди.
Иккинчи муаммо анча жиддийроқ эди. Сўнгги ҳафталар ичида Амбранинг иш жадвали тиғизлашиб кетганидан шаҳзодага умуман вақт ажратолмади. Шу ўринда, аёлни бир неча марта Бильбаода, музей яқинида таниқли атеист – америкалик технолог Эдмонд Кирш билан тушлик қилаётганини кўришган.
Гарчи Амбра бу шунчаки иш юзасидан учрашув бўлганини тушунтирса ҳам, музей ичидан келган ишончли хабарларни эшитиб, Хулианнинг рашкдан қони қайнади.
Бунинг учун ҳеч ким уни айбламади.
Унаштирувдан бир неча ҳафта ўтгач, шаҳзоданинг бўлғуси рафиқаси вақтининг кўп қисмини бошқа эркак билан ўтказаётгани айни ҳақиқат эди.
Йигирма учинчи боб
Лэнгдоннинг юзи ҳамон майсазорга ишқаланганча ётар – Қироллик гвардияси соқчиси уни бутун гавдаси билан босиб турарди.
Ғалати жиҳати, профессор ҳеч нимани ҳис қилмасди.
Қайғу, қўрқув ва қаҳр – ҳаммаси бир бўлиб, Лэнгдонни карахт аҳволга туширганди. Дунёдаги энг бетакрор ақл эгаси – қадрдон дўсти, шогирди – ҳозиргина омма олдида ваҳшийларча ўлдирилди. У умридаги энг буюк кашфиётни ошкор этишга улгурмасдан жон берди.
Нафақат яқин инсони, балки буюк олимни йўқотиш фожиасига бардош беролмаган Лэнгдоннинг кўзидан бир қатра ёш юмалаб тушди.
“Энди дунё Эдмонднинг кашфиётидан ҳеч қачон хабар тополмайди.”
Бирдан Лэнгдоннинг томирларида қон кўпирди, юрагини ёндираётган алам ўти ичида у аниқ қарорга келди.
“Нима қилиб бўлмасин, сенинг ўлимингга жавобгар кимсаларни, албатта, топаман, Эдмонд! Сенинг меросингни сақлаб қоламан. Ваъда бераман, Эдмонд, кашфиётингни бутун оламга билдиришнинг иложини топаман.”
– Сен билгансан, – Лэнгдоннинг қулоғи остида қўриқчининг овози жаранглади. – Минбарга қараб келаётганингни кўрдим… Нималар бўлишини билгандек…
– Мен… мени огоҳлантиришди, – жавоб қайтарди Лэнгдон зўрға нафас олиб.
– Ким огоҳлантирди?!
Лэнгдон қулоқчини ҳалиям ёнида экани, лекин бироз букилиб қолганини ҳис қилди.
– Қулоқчин… Юзимдаги гарнитур… У аудиойўлбошловчи компьютер. Эдмонд Киршнинг компьютери огоҳлантирди мени. У меҳмонлар рўйхатидан шубҳали шахс – Испан денгиз кучларининг нафақадаги адмиралини топган.
Қўриқчининг боши Лэнгдоннинг қулоғига шунчалик яқин эдики, у бемалол агентнинг қулоғидаги рация мосламаси тилга кирганини эшитди. Алоқага чиққан одам ҳансираганча ахборот бера бошлади. Лэнгдоннинг испанчаси мақтангудек бўлмаса ҳам, айтилаётган ёмон хабарни тушунишга етди.
“el asesino ha huido…”
“қотил қочиб кетди…”
“salida bloquadа…”
“чиқиш эшиги беркитилган экан…”
“uniforme military blanco…”
“Ҳарбий форма” жумласи эшитилиши биланоқ Лэнгдонни маҳкам босиб турган соқчи бироз бўшашди.
– ¿Uniforme naval? – сўради у шеригидан. – Blanco… Como de almirande?
Жавоб тасдиқ шаклида бўлди.
"Денгизчилар мундири, – тушунди Лэнгдон. – Уинстон ҳақ экан.
Соқчи Лэнгдонни қўйиб юборди ва қаддини ростларкан, буйруқ берди:
– Ўтиринг.
Лэнгдон бир амаллаб орқасига ўгирилди, сўнг тирсагига таяниб ўтирди. Унинг боши айланар, кўкрагидаги оғриққа зўрға бардош берарди.
– Қочишни хаёлингизга ҳам келтирманг!
Шусиз ҳам Лэнгдонда жойидан жилиш нияти йўқ эди; камида юз кило тош босадиган мушакли қўриқчи аллақачон ўз ишининг устаси эканини исботлаб бўлганди.
– ¡Intemediatamente! – соқчи бақирганча маҳаллий полиция ва патрул хизматидан кўмак сўрай бошлади. – policíа local… bloqueos de sarretera…
Лэнгдоннинг кўзи ерда ётган Амбра Видалга тушди. Аёл ўрнидан туришга ҳаракат қилди, лекин мувозанатни сақлай олмай, яна ерга йиқилди.
“Кимдир ёрдам берса‐чи унга!”
Аммо соқчи гумбаз томонга қараб қичқирарди. Афтидан, кимга мурожаат қилаётганини ўзи ҳам аниқ билмасди:
– ¡Luces! ¡Y cobertura de móvil! – Чироқларни ёқинг, дарҳол мобил алоқани тикланг!
Лэнгдон қулоқчинга қўл чўзиб, уни тўғрилади ва қайта бошига ўрнатди.
– Уинстон, шу ердамисиз?
Соқчи ўгирилиб, Лэнгдонга ажабланиб қаради.
