Бәхет
Бәхет бит ул – сәяхәтче,
Килә дә җәһәт китә.
Бер мәлгә, бер көнгә генә
Сине бәхетле итә.
Шунан китә бүтәннәргә —
Алар да бәхет көтә.
Юлда, мәңге сәяхәттә
Бәхет гомере үтә.
Син көтәсең аны тагы,
Чакырасың тир түгеп,
Ул килә дә янә китә,
Ул тик синеке түгел.
Килә… китә… гомер үтә,
Без дә китәбез җирдән.
Шулчак кемдер берәү әйтер:
«Бәхетле яшәп үлгән!»
Дөньялар буталганда
Иманлылар арткан саен,
Әзәя бара иман.
«Алла» сүзен калкан итеп,
Иманга килә яман.
Дөньялар тагы буталды,
Имансыз битлек киде,
Көндез хәер алган хәзрәт
Кичен хәмер чөмерде.
Ил алдында вәгазь сөйләп,
Акыл бирә яшьләргә,
Ә өендә якыннары
Күмелә күз яшьләргә.
Кемегезгә ышанырга,
Әй Алланың коллары?
Изгелекләр юрыймы соң
Дога кылган куллары?
Шуңа арадашчыларсыз
Эндәшәм мин Ходайга.
Кичер, сүзем хак булмаса,
Түзми әйттем шулай да.
Кәнәфи
Кәнәфигә бер өйрәнсәң,
Аерылу кыендыр ул.
Бу дөнья өстәгеләргә
Әйтерсең уендыр ул.
Шул кәнәфи дигәннәре
Бигрәк тә йомшак икән.
Хуҗасына тормыш үзе
Олы бер йомгак икән.
Теләсәң, йомгак җепләрен
Сүтәсең дә сүтәсең,
Йә җыясың, йә сүтәсең,
