Авылым!
Син безнең кебек түгелсең шул.
Гомер үткән саен һаман яшәрәсең,
Бизәләсең һаман яңа йортлар белән.
Шулай кирәк,
Яшә дә син, яшәр дә син.
Беркөн безнең чырайларны картлык басып,
Вакыт безне кирәк җиргә алып китәр.
Син китмәссең безнең белән,
Әй авылым,
Сине һәркем баласына мирас итәр.
Нишлисең бит,
Безнең гомер кыска инде,
Тик без моны уйламыйбыз мондый чакта,
Һаман сине төзибез без,
Яшәртәбез,
Картайсак та, арысак та, авырсак та.
Урамыңның уртасыннан атлап киләм,
Тәрәзәләр елмаешып кала миңа.
Беләм,
тоям,
сизәм.
Шулай озатырсың
Вакыт таләп итә торган соңгы юлга.
Авылым!
Син безнең кебек түгелсең шул.
Гомер үткән саен һаман яшәрәсең,
Җирдә кеше яши сине яшәртергә.
Ул мәңгелек,
Яшә дә син, яшәр дә син!
Зирекләрнең кара бөдрәләре
Кая барсам котылалмыйм аннан —
Тел очымда һаман шул көй тора:
Зирекләрнең кара бөдрәләре…
Зирекләрнең кара бөдрәләре…
Зур даннарга алданмаган таныш рәссам,
Киндереңдә –
Зирекләрнең кара бөдрәләре;
Туган якны өзлеп сөйгән җырчы дустым,
Моңнарыңда –
Зирекләрнең кара бөдрәләре;
Казанымны нурга күмгән буяучы кыз,
Синең чәчләр –
Зирекләрнең кара бөдрәләре;
Аланлык авылының очар тулпары,
Синең яллар –
Зирекләрнең кара бөдрәләре.
Туган якның таныш рәсме булып,
Кая барсам, шул моң очрый миңа:
Зирекләрнең кара бөдрәләре,
