Дусларымнан яшереп ничә еллар
Җыеп йөргән татлы күз яшен
Рәхәтләнеп түгәм!
Һәм уйлыймын:
Елый беләм, димәк, мин яшим!
Шунда мине әнкәй табып ала.
– Таң ата, – ди, – кереп ят, улым.
Көлә-көлә сөеп юата ул
Утыз яшьлек карт бер сабыен.
Мин әнкәйгә үкси-үкси сөйлим
Шәһәрдәге дуслар турында:
– Алар, әнкәй,
шундый әйбәтләр, дим,
Кечесе дә, – димен, – зуры да.
Алар, әнкәй, барысы да мине
Яраталар, хөрмәт итәләр.
Алар, миннән качып елау өчен,
Гел авылга кайтып китәләр.
Ә шәһәргә килгәч, алар, әнкәй,
Миңа авыр сүзләр дәшмиләр.
Минем дуслар елый белә, әнкәй,
Елый белә, димәк, яшиләр!
Туган як имәннәренә
Ә бит алар һаман мине көткән,
Иңнәренә көзне ябынып.
Сагынуларын сары яфрак иткән
Имәннәргә йөрим, табынып.
Берәм-берәм башым иеп узам:
– Исән-саумы, әй имән агай?
Таныйсызмы: мин бит – сезнең белән
Бергә балигъ булган җор малай.
Сезнең хәлне белер өчен, монда
Минем яшьтәшләрем кайтамы?
Арумысез, әле тамырларда
Тагын йөз яшәрлек хут бармы?
Һаман әле безнең керәшеннәр
Балта тотып килгәч бирегә:
– Ай-һай, шәп үсәләр, кызганыч, – дип,
Кисми китәләрме кирегә?
Ә көегез һаман шул ук икән —
Гүелдисез горур, ирләрчә.
Кайсы гасырларга барасыз сез
«Кара урман» дигән көйләрдә?!
Мин бит сезне бик сагынып кайттым,
Мин ич – шушы җирнең баласы.
Имәннәрем, сезнең яшәештән
Килә минем үрнәк аласым.
Тамыр
Кояшка ук сузмыйм нәфесемне,
Үз эшемне кылам сабыр гына.
