Шәрык, шул исәптән элекке төрки-татар сүз сәнгате белән азмы-күпме хәбәрдар булган кешеләргә ләтыйфә атамасы да билгеле бер дәрәҗәдә таныш. Лексик яктан ул мәзәк, анекдот, притча, көлкеле, үткен мәгънәле хикәят-сюжетларны белдерү өчен кулланыла. Бу эпик жанр өчен кыскалык, бер, кайчак ике эпизодлы сюжет, юмористик яисә сатирик рух, диалогик (сирәк кенә монологик) сөйләм, көтелмәгән, тапкыр чишелеш, гыйбрәтле бетем хас. Ләтыйфәләрдә еш кына гадәти, күнегелгән төшенчәләр һәм күзаллаулар кире кагыла. Әлеге жанр структурасын охшаш яисә капма-каршы күренешләр арасындагы каршылыклар берлеге тәшкил итә. Ләтыйфәләрдә телдәге һәм фикерләүдәге омонимия, ирония, полисемия, гипербола кебек күренешләр һәм чаралар иркен файдаланыла. Бу жанрдагы әсәрләр еш кына идея-тематикаларына, образ-персонажларына карап төркемләнәләр. Аерым бер герой-каһарманга (Хуҗа Насреддин, Барбал һ. б.) мөнәсәбәтле цикллар да популяр.
Бүтән халыклардагы шикелле үк, мондый жанрдагы әсәрләр татарлар арасында таралыш таба. Сәйф Сараи үз укучыларына «тансык ләтыйфә» тәкъдим итә. Әмма бу төр әсәрләр күп очракта хикәят атамасы белән йөртелә. XIX йөздә бездә ләтыйфә (аның күплеге – ләтаиф) термины активлашып китә. Шул исем астында күпсанлы җыентыклар дөнья күрә (мәсәлән, «Ләтаифе Хуҗа Насреддин»). XIX гасыр азакларында ләтыйфәгә янәшә-параллель рәвештә мәзәк, «мәзих» (мөзах – көлке, юмор) атамасы кулланыла башлый («Чын мәзах» һ. б.). Соңгы гасырда исә ләтыйфә термины урынына «мәзәк, анекдот» сүзләре гамәлдә йөри.
IV
ХХ йөз башларына кадәрге әдәбиятыбызда теге яки бу дәрәҗәдә башка жанрлар һәм аерым формалар да кулланылган, бүтән термин-атамалар да очрый. Аларның күпчелеге Шәрык телләре һәм әдәбиятлары белән бәйле. Хәзер бу төр эпик, лирик, лиро-эпик жанрларны атап, аларны кыскача гына сыйфатлап китәбез.
Фарсы һәм төрки, шул исәптән татар сүз сәнгатендә дә «намә» сүзе кергән әсәр һәм жанр атамалары еш очрый: «Шаһнамә» (Фирдәүси), «Искәндәрнамә» (Низами), «Пәнднамә» (Гаттар) һ. б., сәяхәтнамә, нәсыйхәтнамә, шәһадәтнамә… Ул китап, әсәр, хат, мөрәҗәгать, тарих һәм кайбер башка мәгънәләрне белдерә. Еш кына күләмле, тезмә (мәнзумә) әсәрләрнең исем составына бу сүз кертелә. Чәчмә телдә язылган …намәләр дә очрый: «Тутыйнамә», «Кабуснамә»…
Тукайгача чор төрки-татар әдәбиятында «намә» сүзен кертеп ясалган шигъри әсәрләр, поэмалар да шактый. «Мәхәббәтнамә» (XIV йөз, Харәзми), «Горбәтнамә» (Г. Утыз Имәни). Соңгы дәвер шагыйре Рәдиф Гаташ та бу төр атаманы теләп куллана («Ихласнамә», «Гаташнамә»).
Лексик яктан «икеләтелгән», «янәшә куелган», «кушылган» мәгънәләрен белдерүче мәснәви термины, әдәби төшенчә буларак ике төрле очракта кулланыла: 1) аа бб шәкелендә кафияләшүче чагыштырмача мөстәкыйль икеюллык строфа атамасы; 2) аа бб… рәвешендә рифмалашучы бәйтләрдән төзелгән фәлсәфи-дидактик, романтик, героик рухлы әсәр. Мәсәлән, Җәләледдин Румыйның (1207–1273) «Мәснәвийе мәгънәви» поэмасы. Ул мәснәви, ягъни аа бб… шәкелендә рифмалашкан 25 632 строфадан гыйбарәт. Г. Утыз Имәни аның җыйнама-тәнкыйди текстын төзи.
Харәзми «Мәхәббәтнамә» (1353) составындагы берничә фәлсәфи лирик парчаны мәснәви исеме астында бирә. Урта гасыр һәм XIX йөздә иҗат иткән күп кенә татар шагыйрьләренең әсәрләре мәснәви строфа формасы белән язылган.
Илаһи бәйт – элеккеге татар сүз сәнгатендә, аеруча XVIII–XIX йөзләр поэзиясендә лирик (кайвакыт лиро-эпик) әсәрләргә карата кулланылган жанр атамасы. Бу төр шигырьләрнең күпчелеге икеюллык строфалар – бәйтләр белән иҗат ителгән, жанр атамасы да шуңа мөнәсәбәттә алынган.
Бер төркем илаһи бәйтләрдә дини уй-кичерешләр, Алланы зурлау, аңа сыгыну үзәктә тора. Бу ягы белән алар еш кына мөнәҗәтләр белән керешеп китә. Әмма бу исем белән аталган парчаларның күпчелеге дөньяви характерда. Аларның төп эчтәлеге инсани уй-тойгыларны, кеше күңеленең серле, сокландыргыч халәтен тасвирлаудан гыйбарәт. Илаһи бәйтләрнең тематикасы төрле: иҗтимагый-социаль, фәлсәфи, интим, сөю-мәхәббәт; туган илне, туган җирне сагыну; яшәү һәм үлем, гомер агышы; тормыштагы фаҗигале хәлләр һ. б. Мәсәлән, «Казан да Тубыл арасы» әсәрендә (XVIII йөз) Себергә сөрелгән татар кешесенең кыен шартларда яшәве, газаплы рухи халәте, Казанын, гаиләсен сагынуы тасвирланган. Габделкәрим «дәфтәре»ндәге (XVIII йөз) шигырьләрдә сөю-мәхәббәт хисләре халык җырларына, аеруча шаян җырларга хас сурәтләр, интонация ярдәмендә гәүдәләндерелә.
Күпчелек илаһи бәйтләр шәкертләр тарафыннан язылып, халыклашып киткән. XVIII йөздә яшәгән Габдессәламнең бу жанрда иҗат ителгән шактый гына парчалары бар.
Әдәбиятта «сүз көрәштерү», «бәхәсләшү», «дискуссия», диспутка корылган моназарә жанры да очрый. Гадәттә, мондый бәхәс-дискуссияләр өченче бер битараф затның катнашуы белән төгәлләнә. Бу жанрның тотрыклы тышкы формасы юк. Исеме эчтәлегенә карап бирелә. Эпик, лиро-эпик, тезмә, чәчмә, катнаш та булырга мөмкин. Моназарә аеруча Урта гасыр фарсы әдәбиятында актив кулланыла (Асади Туси (XI йөз) «Сөңге белән ук», «Көн белән төн моназарәсе» һ. б.). Төрки сүз сәнгатендә бу жанр күптәннән кулланыла. Аның аерым үрнәкләре Мәхмүд Кашгарый китабында, Сәйф Сараи, Өмми Кәмал иҗатларында күзгә ташлана.
Мөләммәгъ (гарәпчә – катнаш шигырь; чуар…) – Шәрык сүз сәнгатендә төрле телләрдә (ике, өч…) иҗат ителгән лирик шигырь атамасы. Андый әсәрләр татар поэзиясендә дә шактый (Харәзми, Сәйф Сараи, Г. Утыз Имәни, Ш. Зәки һ. б.). Г. Кандалыйның бер шигыре – фәрде татар, урыс, фарсы сүзләрен катнаштырып язылган. Г. Тукай да бу традицияне дәвам иттерә. «Китмибез!» шигырендә ул дүрт телдәге сүзләрне куллана.
Мөгаммә (гарәпчә – шигъри табышмак, ребус, акрошигырь, шарада) – Шәрык әдәбиятларында табышмак характерындагы шигырь атамасы. Ул мөстәкыйль дә, аерым әсәрнең бер өлеше дә булырга мөмкин. Еш кына кайбер мәгълүматлар (автор һәм әсәрнең исеме, язылу вакыты, урыны һ. б.) әсәр ахырында мөгаммә рәвешендә күрсәтелә. Мәсәлән, Һ. Салиховның «Төхфәтел-әүлад» («Балаларга бүләк») китабында авторның һәм әсәрнең исеме мөгаммәне чишү аша бирелә. Мәгълүм булганча, гарәп язуындагы хәрефләр авазларны гына түгел, ә саннарны да белдерә. Мәсәлән, әбҗәд… хисабы буенча әлиф хәрефе – 1, би – 2… саннарына туры килә. Шулар нигезендә әсәрнең язылу вакытын кайчак хәрефләр белән дә күрсәтәләр. Укучы аларны үзе «чишә».
Рисалә Шәрык телләрендә күптөрле мәгънәләрдә йөри: мәкалә, брошюра, трактат, хат, җавап, доклад, реферат һ. б. Әдәбиятта исә бу атама, кагыйдә буларак, чәчмә формада язылган гыйльми, фәнни-популяр, әхлакый-тәрбияви, тәнкыйди, педагогик характердагы мәкалә-хезмәтләргә карата кулланыла. Бу төр язмаларда танып-белү, белем-мәгълүмат бирү төп максат булып тора.
Шәрык авторлары «рисалә» атамасын еш кына әсәрнең, хезмәтнең исемендә үк күрсәткәннәр. Мәсәлән, Ибне Синаның (Әбүгалисинаның; 980–1037) «Рисаләт эт-тайр» («Кошлар турында рисалә»), Әбул Галә-әл-Мәгарринең (973–1057) «Рисаләт әл-гөфран» («Гафу итү турында рисалә»), Таҗеддин Ялчыголның (1763/1768–1838) «Рисаләи Газизә» дип исемләнгән язмалары бар. Октябрь инкыйлабына кадәрге татар язма телендә «рисалә» сүзе күпчелек очракта кечерәк күләмле, проза белән язылган фәнни, әдәби-тәнкыйди, публицистик язмаларга карата кулланылган.
Хәмсә (гарәпчә – биш, бишлек) – Урта гасыр Шәрык әдәбиятларында бер авторның зур күләмле биш поэмасын (дастанын, шигъри романын) бергә туплаган цикл атамасы. Биредәге әсәрләр күпчелек очракта мәснәви строфа (аа бб…) формасы белән языла. Тәүге хәмсәләрнең иң күренеклесен фарсы-азәрбайҗан шагыйре Низами Ганҗәви (1141–1209) иҗат итә: «Мәхзән әл-әсрар» («Серләр хәзинәсе», 1180), «Хөсрәү вә Ширин» (1181), «Ләйлә вә Мәҗнүн» (1188), «Һәфте пәйкар» («Җиде гүзәл, 1196), «Искәндәрнамә» (1203). Бераздан Низами әсәрләренә нәзыйрә рәвешендә фарсы телле Һиндстан шагыйре Әмир Хөсрәү Дәһләви (1253–1325) үзенең атаклы «Хәмсә»сен иҗат итә. XV йөзнең икенче яртысында Нәваиның (1441–1501) бу исемдәге атаклы циклы барлыкка килә. Урта гасыр Шәрык сүз сәнгатендә «Хәмсә» иҗат итү шагыйрьлекнең иң югары дәрәҗәсенә ирешү, имтихан тоту кебек тә каралган.
Татар сүз сәнгатендә «Хәмсә»ләр язылуы билгеле түгел. Әмма бу төр циклга мөнәсәбәттә туган аерым әсәрләр бар (Котбның «Хөсрәү вә Ширин»е (1342) һ. б.). Идел-йортта Низами, Нәваи поэмалары киң таралыш таба. Аларның кайберләре татар теленә тәрҗемә дә ителгән. Шулай ук төрки әдипләрдән Әхмәди (1334–1413), Физули (1494–1556) һ. б.ның «Хәмсә»гә мөнәсәбәттә язылган поэмалары татарларга күптәннән таныш. Алтын Урда чоры үзбәк-татар шагыйре Хәйдәр Харәзминең «Мәхзән әл-әсрар» (якынча 1414 ел) дастаны беренче тапкыр 1858 елда Казанда нәшер ителә.
Тәзкирә (гарәпчә – «зикер» – «искә төшерү», «хәтер» мәгънәсендә) – антология; мәҗмуга; биографик һәм әдәби текстлар тупламы – Шәрыкның әдәби, гыйльми дөньясында киң таралган атама. Анда, кагыйдә буларак, хронологик эзлеклелектә әдипләрнең тормышы һәм иҗаты хакында мәгълүматлар бирелә, иҗатларыннан аерым үрнәкләр китерелә. Авторлар еш кына аерым төбәкләргә, хөкемдарлар идарәсенә нисбәтән дә урнаштырыла. Бу төр мәҗмугалардан иң күренеклеләренең берсе – Дәүләтшаһ Сәмәркандинең 1487 елда фарсыча төзелгән «Тәзкирәи Дәүләтшаһ» китабы. Тәзкирәләр – әдәбият тарихын өйрәнгәндә аеруча мөһим чыганак.
* * *
Без Борынгы һәм Урта гасыр, XIX йөз татар сүз сәнгатендә кулланылган күпчелек жанрларга, аерым әдәби формаларга кыскача гына тукталып киттек (әле кайберләре читтә дә калды). Күзәтү шуны күрсәтә: Тукайгача чор татар әдәбиятында жанрларның шактый бай һәм камил системасы кулланылган. Ул, бер яктан, җирле рухи казанышларга, төрки фольклор һәм язма традицияләргә нигезләнеп туган һәм үскән. Икенче яктан, татар әдәбиятына күп гасырлар дәвамында Шәрык сүз сәнгате көчле йогынты ясап килгән. Бу жанрлар өлкәсендә аеруча калку күренә. Бездәге шактый гына әдәби формалар генетик яктан гарәп, фарсы әдәбиятларына барып тоташа. Идел-йортта Шәрык рухы казанышлары, эчке ихтыяҗларга туры китереп, теге яки бу дәрәҗәдә үзләштерелгәннәр дә. Күпчелек терминнар гарәпчә һәм фарсыча. Бу жанрларга гына түгел, әдәбият белемендәге башка атамаларга да карый. Мәсәлән: вәзен (шигъри үлчәм), кафия (рифма), нәзыйрә (җавап язу; охшатып иҗат итү), тәхәллүс (псевдоним), мөндәриҗә (эчтәлек…), һөҗү (сатира), мәүзуг (тема, проблема), мисрагъ (шигырь юлы) һ. б. Бер үк шигырь системасы – гаруз куллану да Шәрык әдәбиятларын шактый якынайта. Ә инде дини уртаклык – ислам – күп кенә рухи охшашлыкларның тууына китерә.
Элеккеге әдәбиятта жанрлар үзара шактый керешкән. Бер үк әдәби текстның төрле исемнәр белән аталуы да – шуның бер билгесе. Гомумән, жанрлар системасында синонимнар куллану да бу чор сүз сәнгатендә еш күзәтелә.
Бер төркем әсәрләрнең жанры тотрыклы төзелеш-структурага, тышкы формага карап билгеләнә (газәл, касыйдә, кыйтга, робагый…). Икенче төркем текстларның жанры исә аларның эчтәлегенә, идея-тематикасына, образларына яисә бер сыйфат-билгегә мөнәсәбәттә аерымлана (мәдхия-мәрсия, мөгаммә…).
Әдәбият үсә, үзгәрә баруга нисбәтән, жанрлар системасында да теге яки бу дәрәҗәдә үзгәрешләр, эволюция булып тора. Әмма, гомумән алганда, тотрыклылык, традиционлык нык саклана. ХХ гасыр башларында, аеруча совет чорында, татар сүз сәнгатендәге элеккеге әдәби-теоретик атамалар урыс, Аурупа телләрендәге терминнар белән алыштырыла (поэма, роман, повесть, строфа, рифма…), башка әдәбиятларның аерым жанрлары килеп керә (сонет…).
* * *
Без бу язмабызны әдәбияттагы төрләр һәм жанрлар проблемасын яктыртудан башлаган идек. Лирика, эпос төрләре, аларның жанрлары һәм аерым шәкелләре, лиро-эпик ядкярләр хакында сүз барды. Ә менә драма төре турында гомуми сүз әйтелсә дә, аның жанрлары хакында күзәтүләр булмады. Бу исә онытудан, белмәүдән түгел, ә объектив сәбәпләр аркасында махсус шулай эшләнде.
Мәгълүм ки, безнең әдәбиятыбыз үзенең күп гасырлык тарихында лирик, эпик, лиро-эпик төрләрдә һәм жанрларда яшәде һәм үсте. Шигъри форма өстенлек итте. Проза исә икенчел пландарак кала килде. XIX гасырның соңгы чирегендә ныклап үсә башлады, ХХ йөз башында хәтта поэзия дәрәҗәсенә күтәрелде. Ә менә драма төре, алдарак әйтелгәнчә, татар әдәбиятында XIX гасыр азакларында гына күренә башлады (Г. Ильяси. Ф. Халиди…). Аңа кадәр ул элемент рәвешендә башка төрләр һәм жанрлар эчендә генә күзәтелде. Без моны Сайядинең «Бабахан дастаны»нда (XV йөз), Мөхәммәдьярның «Төхфәи мәрдан» поэмасындагы (1539) аерым «хикәят»ләрдә («Шаһ Һарун һәм Хушнәви» турында һ. б.), Әхмәд Кормаши әсәрләрендә, фольклордагы кайбер җыр-дастаннарда һәм күп кенә башка ядкярләрдә күрәбез. Әмма кабатлап әйтәбез: болар элемент, компонент рәвешендә генә. Татар әдәбиятында драма урыс театры һәм драматургиясе, аеруча төрек һәм аның аркылы кергән Аурупа сәхнә әсәрләре йогынтысында барлыкка килә. Һәм шунысы кызыклы: татар драматургиясе ел үсәсен ай үскән, ай үсәсен көн үскән кебек, бик тиз арада аякка басып, ныклап үсеп китә. ХХ йөзнең беренче дистә елында ул лирик һәм эпик төрләр белән ярыша башлый. Профессиональ һәм үзешчән театрлар халыкны бик кыска вакыт эчендә драмага күнектерә. Г. Исхакый, Г. Камал һәм кайбер башка авторлар бу жанрның классик үрнәкләрен тудыралар. Урыс, Аурупа, төрек һәм бүтән телләрдән күпләгән пьесалар татар теленә тәрҗемә ителә. Татар сәхнә әдәбиятында драманың комедия, драма, водевиль, сатирик, шигъри һ. б. жанрлары һәм шәкелләре ныклап үсеп китә. Болар бар да татар әдәбиятында драма төрен XIX йөз кысаларында түгел, ә ХХ гасыр башы сүз сәнгатенә мөнәсәбәттә яктыртуның урынлырак булуын күрсәтә.
ӘДӘБИЯТ
1. Миңнегулов Х. Сәйф Сараи: Тормышы һәм иҗаты. – Казан : КДУ нәшр., 1976. – 190 б.
2. Миннегулов Х. Татарская литература и Восточная классика (Вопросы взаимосвязей и поэтики). – Казань : Изд-во КГУ, 1993. – 384 с.
3. Миңнегулов Х. Шәрык һәм татар әдәбиятында кысалы кыйссалар : монография. – Казан : КДУ нәшр., 1988. – 198 б.
4. Әдәбият белеме сүзлеге / төз. ред. А. Г. Әхмәдуллин. – Казан : Татар. кит. нәшр., 1990. – 238 б.
5. Шарипов А. М. Зарождение и становление системы стихотворных жанров в древнетюркской и тюрко-татарской литературе (VIII–XIV вв.) / науч. ред.-проф. Х. Ю. Миннегулов. – Казань : Изд-во КГУ, 2001. – 363 с.
6. Миннегулов Х. Идея государственности в тюрко-татарской литературе VII–XIV вв. – Казань, 2016. – 112 с.
7. Татар поэзиясе антологиясе. I кит. – Казан : Татар. кит. нәшр., 1992. – 543 б.
8. Сәйф Сараи. Гөлестан. Лирика. Дастан. – Казан : Татар. кит. нәшр., 1999. – 296 б.
* * *
1. Әдәбият белеме : терминнар һәм төшенчәләр сүзлеге. – Казан : Мәгариф, 2007. – 231 б.
2. Татарская энциклопедия : в 6 томах. – Казань : Институт Татарской энциклопедии, 2002–2014 г.
3. Габдулла Тукай. Энциклопедия. – Казан : Г. Ибраһимов ис. Тел, әдәбият һәм сәнгать институты, 2016. – 864 б.
2017
I. 4. «Мәхшәргәчә» «исме терек» Шиһаб хәзрәт
(Шиһабеддин Мәрҗанинең тууына 200 ел тулу уңае белән)
«Һөнәр вә мәгариф кайда булса, шунда барып тәхсил итәргә (укырга. – Х. М.) кирәк».
Ш. Мәрҗани
«Шиһаб хәзрәт – чын мәгънәсендә бер бөек ислам галимедер… Ул – тарихның атасы, ул – безнең Һеродотыбыз (Геродот. – Х. М.)»
Җ. Вәлиди
«…Аның бөтен әсәрләре фикердә хөррият белән, киләчәккә яхшы караш белән, адәм гакылына ихтирам белән сугарылган».
Г. Ибраһимов
«Шиһаб хәзрәт… ул бер имам гына, мөдәррис кенә, бер дин галиме генә түгелдер. Ул – милләтебезне яңа нигезгә корышучы, милләтебезнең киләчәк җил-давылда саклануы өчен аның тамырын тазартучы бер милли хезмәтчебездер, бер ил төзүчебездер. Шуның өчен без аның бу туган көнен бәйрәм итәбез».
