Зор кутган рафиқа – ҳамхонасига.
Йўлчи бўлса агар – ҳасрат билмас эр,
Ишқ майи бегона, севги ҳисси ёт,
“Севмоқни насиб эт, ёнмоқликни бер” —
Дея қисматидан тиласин нажот.
Ҳозирча биз икков шодон, шунчаки
Севги ҳавосидан нафас оламиз.
Кўздан йўқолгунча йўловчи токи
Қўлимизни хушхол силкиб қоламиз.
Кўз ишқаб фаришта офтоб уйғонур
Қояларнинг юксак кошонасида.
Чечаклар оташин тож бўлиб ёнур
Асрий тоғларнинг чўнг пешонасида.
БУЛБУЛЛАР ВА ОДАМЛАР китоби 1981 йил
СЎЗГА ҚАСИДА
О, Сўз, ниятларим сайд этсин сени,
Бу гал сайёдингга чап бермагил, Сўз,
Руҳим қўшиғида қайд этсин сени,
Унча бунча сўзга гап бермагил, Сўз.
Маъно дури билан безайин сени,
Вафо қизи учун маржон тизайин.
Сен билан ўртаниб, сен билан севиб,
Сўзнинг ранги билан сурат чизайин.
Мутриблар юракнинг қасидасини
Созга кўчирсинлар чин ҳавас билан.
Ҳофизлар фалакка етказиб уни
Ёниб куйласинлар пок нафас билан…
О, Сўз, ниятларим сайд этсин сени…
* * *
Эрта уйғонаман қутлаб оламни,
Ғафлат шайтони-ла ҳар гал басма-бас.
Тонг атоқлик пари юзли санамни
Ўнгимда кўргум бор, тушимда эмас.
Бахт манзили чорлаб сочиб гулини,
Ва толе қўшиғи сас беради, сас.
Йўлга чиққум, зотан бахт манзилини
Ўнгимда топгум бор, тушимда эмас.
Борлиқнинг энг сирли они – тонготар,
Бир туйғу элитар жонни бу нафас.
Бу – севги, ўнгимда унга етгум бор,
Ўнгимда етгум бор, тушимда эмас.
Қалбим аро сергак тонг соқчисига
Мени жуда эрта уйғотмоқ ҳавас.
Ўзим ҳам шу жонбахш райҳон исига
Ўнгимда тўйгум бор, тушимда эмас.
Ёруғ қуёш билан яшаб ёнма-ён,
Қўшиққа топганим сарлавҳа-ку бас.
Кўнглим тилагани – шеърми ё достон
Ўнгимда айтгим бор, тушимдан эмас.
Шаббода тебратган буғдой оламин
Саҳарда кезгум бор мен бир нонпараст.
Ана шу муборак ризқимнинг таъмин
Ўнгимда тотгим бор, тушимда эмас.
* * *
Мен ҳамиша яшайман ҳайрат ичра ҳамда лол,
Теграмни қуршаган бу хилқатга ўйчан қараб
О, мени етаклашдан чарчамас сира хаёл
Ва мени чақиришдан тинмас сирли чор тараф.
Қўш ноғора чалиниб, қизиган тўйлардан то
На бир ғубор-гарди йўқ қорли чўққилар қадар,
Шан боғларнинг қўйнида очилган гули раъно
Назаримни тортганда қилгим келади сафар.
Шоир – сафар жунуни, уни йўллар кутади,
Тилсим янглиғ чорлаган ҳудуди йўқ уфқлар.
Шоир бундай кезларда оромни унутади,
Унингча бундай кезлар ғафлат бандаси ухлар.
Яшил хиёнбонларнинг соя-салқин бағрида
Жажжи набираларин бошлаб юрар бувилар.
Шоир уларни кўриб ҳаловатлар наҳрида,
Зарра ғубори бўлса, шу заҳоти ювилар.
Қайдадир ушбу чоғда бир овлоқ гўша аро
Гулханнинг атрофида икки дўст суҳбат қурар.
Шоир учинчи бўлиб кўзида меҳригиё
Шу поклик даврасига кирмакни орзу қилар.
Нотаниш хоналарда оқшом ороми ҳоким,
Тугагандир кундузги барча кору хизматлар,
Ҳар бир хонада ахир, жалб этгувчи идрокни
