Уни сезиб яшамоқ бахтдир, —
Сувларда айтилади.
Қўшиқлар бор: муаззам фалак —
Боши узра ёнган камалак.
Шоирликдир уни илғамак, —
Рангларда айтилади.
Қўшиқлар бор: тонгги шафақлар,
Улар учун алвон варақлар,
Ҳур маъноси кундай ярақлар, —
Нурларда айтилади.
Қўшиқлар бор: қадим оламда,
Шодон руҳда, гоҳи аламда.
Қалблар уни тилаган дамда, —
Қаламда айтилади.
ТЎРТИНЧИ САТР
О.Матжонга
Ғариб қисса эди ишқим, туганмади ҳеч,
Агарчи бўлгали олам биноси айтилади.
А.Навоий
Яна дилга ёғду тўкди муҳаббат,
Қалб ёнди бахшининг пок нафасидан.
Бу қисса баҳс этур, дўстларим, фақат
Тоза муҳаббатнинг мўъжизасидан.
Ривоят сўзидир: қай бир замонда,
Олтин тахт соҳиби қай бир ҳукмдор,
Бир гул ўтирмишди равза – бўстонда,
Яъни, моҳирўй қиз, кундек ҳусндор.
Боғнинг деворидан мўралаб бир кун
Бир йигит қаради фақир ва барно.
Ногоҳ кўргани шу – қиз васли учун
Ул ширин жонини этгудай фидо.
Севги ғунча очди қиз кўнглида ҳам,
Юрак замирида бир ўт уйғонди.
Ҳар сафар икковлон хайрлашув дам
Икки дилда соғинч олови ёнди.
Умр ришталарин уламоқ аҳди
Қарорга айланди ошиқ-маъшуққа.
О, улуғ неъматдир севмоқлик бахти
Энг гўзал мавзудир порлоқ қўшиққа.
Бу аҳду-паймондан ҳукмдор воқиф
Ёмон қасам айтди жаҳолат аро.
Қизининг заъфарон рўйига боқиб
Бошлади риёкор оғир можаро.
Разолат кўр этиб жоҳил отани,
Шафқатни, номусни, орни унутди.
Ота қалби гўё ғазаб ватани,
Ниҳоят қотиллик измини тутди.
Ишқий армонини шеърга солган қиз
Отасин юзига тик боқиб ногоҳ
Ва ўлим олдида увол ва эсиз
Энг сўнгги лаҳзада шеър сўйлади, оҳ:
“Ишқ – умрга орзу, кўнгилга – армон,
Ишққа на тўсиқ кор ва на-да фармон,
Бошим этсалар-да танимдан жудо…”
Ғазабли тутоқди жоҳил ҳукмрон…
Шеърининг энг сўнгги Тўртинчи сатри
Соҳибжамол қизнинг бўғзида қолди.
Зулфиқор қинидан суғурилди-ю,
Ота ўз қизининг бошини олди.
Атрофни тўлдирди нола ва фиғон,
Бу оҳлар осуда элни уйғотди.
Сўнг ўзига келган ота ногаҳон
Қиз жасади узра фарёдда қотди.
Ўкириб йиғлади нолон ва аччиқ,
Аламдан бошини тошларга урди.
Ақл кирган эди ва кўзи очиқ,
У нажот қидириб зир-зир югурди.
Қайғу йўл кўрсатар бундай он, ҳайҳот
Топилур ғафлатда йўқолган маъно.
Элда яшар эди битта валий зот,
Аъмоли – каромат, ҳар сўзи доно.
Ота бирла она ғам оввораси
Бордилар ул улуғ зотнинг қошига.
– Айтинг, тирилтмоқнинг борми чораси,
Вужуд кўлоб бўлди кўзлар ёшига.
Соқолин тутамлаб сўз бошлади чол,
(Ташриф буюрмишди султоннинг ўзи):
