Белги қўймасинлар сатрингга бирор,
Қушларга-ку майли халқа солсинлар.
Шеърнинг не хислати, не нуқсони бор —
Баҳо бериш ҳукмин халққа солсинлар.
Қушлар самоларда, шеърлар қоғозда,
Мўъжизадир бошдан учгудай ҳушлар.
Парвоздадир дунё бўйлаб парвозда
Биз оқ йўл тилаган шеърлар ва қушлар.
* * *
Қара, Дунё, қара, қўйгил олқишлаб
Ўйга толиб қара, суқланиб қара:
Қари бобосининг қўлидан ушлаб
Кўча бўйлаб борар митти невара.
Гурас-гурас юрса сени тўлдириб,
Қўлни қўлга бериб гўдаклар, чоллар,
Хаёлга толаман, шуурга кириб
Чирмаб қўяр буткул мени хаёллар.
Шеърни шоиридан қўймасин асти,
Бобони – ширин тил неварасидан.
Баъзида ҳаяжон босади, рости,
Сенинг истиқболинг ўйлаганим дам.
Қулоқ тут, Дунё, сен кўнгил сасига,
Бу – эзгу тилакни жо қилган байтдир.
Бир кун шу гўдакнинг неварасига
Унинг ўз тилидан эртаклар айттир.
Кўҳна қучоғингда шу митти одам
Кетиб бормоқдадир назарга молик.
О, Дунё, мен ёниб тилайман бу дам
Сенга омонлигу унга – боболик!
* * *
Мен шаҳри азимдан тоғларга келдим,
Тиниқ чашмаларни соғиниб дилдан,
Чўққилардан туриб кўкка термилдим,
Чўққилардан эмас, балким дулдулдан.
Мен шаҳри азимдан тоғларга келдим,
Қайдасан бу макон эркаси – оҳу?
Теграмга мен сени излаб тикилдим,
Шу лаҳза мен учун сен – ёниқ орзу.
Мен шаҳри азимдан тоғларга келдим,
Тоғлардир хилқатнинг арши аълоси.
Мен шуни англадим, мен шуни билдим:
Тоғлар юксакликнинг энг ибтидоси.
Мен шаҳри азимдан тоғларга келдим,
Ошиқиб шабнамкўз гиёҳлар сари.
Ҳорғинлик йўқолиб, сафога тўлдим
Манзилини топган йўлчи сингари.
Мен шаҳри азимдан тоғларга келдим,
Азалий эгизак бу икки қудрат.
Дўстларим, мен сиз-ла жонажон бўлдим,
Кўзимга жо бўлди ризвоний суврат.
Мен шаҳри азимдан тоғларга келдим…
* * *
Бунчалар вазминсиз, доно боболар,
Болалар, бунчалар шўхсиз, тўпори;
Бунчалар тубансиз, ҳиссиз гадолар,
Юлдузлар, сиз бунча пок ва юқори:
Ҳасадли юраклар қоронғу бунча,
Сиз бунча ёруғсиз, севгувчи диллар:
Бунча бесабрсан, эй тонгги ғунча,
Бунча сабрлисиз, нолон булбуллар!
Бунчалар сокинсан, осмондаги ой,
Сойлар, сиз бунчалар шошқин, шарқироқ,
Қуёш, сен бунчалар шуълаларга бой,
Намунча сўниксан, сен эй шамчироқ.
Бунчалар резасан, киприкдаги ёш,
Бунча жаҳонийсан сен эса, уммон.
Сен нега ўрнингдан қўзғолмайсан, тош,
Сен эса бир жойда турмайсан, инсон.
Сиз бунча қаттиқсиз, синмас қоялар,
Гиёҳлар, сиз бунча майин ва ширин.
Бунча абадийсиз, ишқий ғоялар,
Сен бунча навқирон, янгисан, шеърим!
ВАҚТ
Йигирма тўрт сулув зулфини тараб,
Сарҳисоб сўрайди мендан кеч-кундуз.
Бири салом билан келса эрталаб,
Бошқаси пешинда кўргизади юз.
