Шеър хаёли мени банд этган дами
Йўқлаб келар яна битта париваш.
Тунда остонамга етиб қадами,
Бошқа бири ёниб сўйлайди яккаш.
Умрлар кечади соатма-соат,
Шиддаткор асримда дамлар югурик.
Жўралар омонми, борми саломат,
Ўзга кулфатига бўлдимми шерик…
Ножўя айтилган битта сўзимдан
Чил-чил синмадими дўст кўнгли ногоҳ;
Совуқлик ёғдими баъзан кўзимдан —
Баридан одамлар огоҳдир, огоҳ…
Қизлар сиймосида кўринган менга
Йигирма тўрт сулув – кеча-кундузим.
Сарҳисоб бераман соатларимга
Вақт қаршисида якка мен ўзим.
Вақт ғазнасида онларнинг зари
Ганжлар уммонининг қатра мисқоли.
Ҳар кичик ишимга тушиб назари
Вақт мендан ҳол сўрар дўстим мисоли.
Шундай улғаямиз бизлар кунма-кун
Умр дарёсида оқади сувлар.
Кечган ҳар соатнинг лаҳзаси учун
Ҳисоб сўрар ҳали қанча сулувлар…
Шу ярим кеча ҳам ишқий қасида
Ғазалим байтига мавзу бўлган он,
Доно бир фаришта қиёфасида
Эшик қоқаётган вақтдир, бегумон.
* * *
Иккимизга учрашув – армон,
Уни тилаб йўллар ошамиз.
Шафтолилар гули напармон —
Ажиб бир тонг биз учрашамиз.
Ошиққанча айланур даврон,
Ихтиёрсиз биз ҳам шошамиз,
Шафтолилар гули напармон —
Ажиб бир тонг хайрлашамиз.
* * *
Биз лаҳзалар каби шошамиз ҳар вақт,
Гоҳ ҳушёр, гоҳида ғафлатдамиз, оҳ.
Гоҳ тўй-томошага келмиз барвақт,
Дўстнинг кулфатига кечикамиз гоҳ.
БАХТЛИ СЎЗ
Мен ҳаётда аччиқ-чучукни тотдим,
Гоҳ ҳушёр, гоҳ эса ғафлатда ётдим,
Шеър усти мен яна сени уйғотдим,
Муҳаббатдан сўйлаб янгра дилафрўз,
Тилимнинг учида турган бахтли сўз.
Сен гўдаксан тилга кирмаган ҳали,
Ҳасрат ялдосининг митти машъали,
Сенга етди букун чақнамоқ гали,
Дунёга кўз очиб чақмоқлардан ўз,
Тилимнинг учида турган бахтли сўз.
Ҳар ишнинг ўз маврид ва ўз соати,
Ҳар қалбнинг ўз имон ва ўз тоати,
Ёғдуга талпиниб энг чуқур қати
Кўнглим сени тилаб мастона ҳамрўз,
Тилимнинг учида турган бахтли сўз.
Сўзлар қуршовида кечади ҳаёт,
Кўргузиб гоҳ андуҳ, гоҳи илтифот,
Шафқат кемасининг лангарини от,
Кимгадир, кимгадир нажот қўлин чўз,
Тилимнинг учида турган бахтли сўз.
* * *
Йўл сўраб, йўл сўраб яхши-ёмондан
Товони қаварган, сочи жингала,
Қайлардадир қолган олис ёбондан
Мени излаб келар хушрўй бир бола.
Кўзим ёниб кетар, ёришар кўнглим
Боқиб қўлидаги гўзал варракка.
Бу не синоатдир, аён эт, тангрим, —
Варрак айланади жонли юракка.
Мана, олиб келдим, – дейди болакай,
Қалбингни қолдириб кетган экансан.
Ахир, қалбсиз яшаб бўлар тобакай,
Билдимки, мени зор кутган экансан.
Қалб яна варракка айланар эвоҳ,
Унга суюнганча кўзни қадайман.
Тўхтагил, эй бола ва бўлгил огоҳ,
