Ёзилганларини ўқиб кўр, қани.
Ўқиб тугатмассан, умрингда эҳ-ҳей,
Ёзилгандан кўпроқ ёзилмагани.
СЕВГИГА ИЛТИЖО китобидан 1982 йил
ТОНГГИ ТИЛАК
Булбул қўнган бутоқларга болта урмангиз,
Йўлга чиққан яхшиларни ортга бурмангиз,
Қуёш холли эрталардан юз ўгирмангиз,
Бунёдимиз шу хилқатда, барбодимиз ҳам,
Шунда топган шодлигимиз ва кўздаги нам.
Дилда ёнган эзгу сўзни айтмоқ орзудир,
Токи бу сўз аъмолларга соф бир кўзгудир,
Шоирларга ният бўлган шеър балки шудир,
Бу ёнишлар, бу ишлардан қолмай бетараф,
Достонларда эзгуликка ўқийлик шараф.
Омонлиги муқаддасдир шу Еримизнинг,
У – тинч қўймас хаёлидир шууримизнинг,
Эрталарга умид тутган ўғлон ва қизнинг
Пок қўшиғи гимнимизга айлансин тайин,
Бошлар узра камалаклар порласин майин.
Тонгда ногоҳ қўшиқ деган садо бўлсин, ҳей,
Ёмонлар бир ширин сўзга гадо бўлсин, ҳей,
Шу бугунги норасталар бобо бўлсин, ҳей,
Бир тонготар тилагига чекаман имзо:
Сени қуёш чақиради – кўз очгил, Дунё.
ЗАФАР ҚАСИДАСИ
(Ўзбекистон пахтакорларининг меҳнат ғалабасига бағишланади)
Гўсноғора чалиниб тонгларни уйғотганда,
Юртим зафар қуёшин ёғдусига ботганда,
Танти бобо деҳқоним меҳнат болин тотганда,
Қоғозга туша бошлар ният қилган достоним,
Ўзинг сарлавҳадирсан унга, Ўзбекистоним!
Шундадир издиҳомнинг султони – бахшилар ҳам,
Ўтаға йигитлару каломи яхшилар ҳам,
Шунда – ўтлиғ нигоҳлар, соғиниб боқишлар ҳам,
Дўстлар меҳри-ла пайванд менинг жону жаҳоним,
Дўстлик машъалин тутиб фахр эт, Ўзбекистоним!
Гурунгларга ўғлонлар, барчин қизлар келадир,
Нақ кўклардан узилиб шўх юлдузлар келадир,
Соқийнинг алёрига сара сўзлар келадир,
Сен ҳам бир соҳибжамол, гулюз, қоши камоним,
Жаннатларга бергувсиз сулув Ўзбекистоним!
Бу – жасорат чўққиси, кўк баробар хирмон – шу,
Етмиш икки томирга қувват шудир, дармон – шу,
Букун ушалган орзу, кечмишдаги армон – шу,
Хушбахту комироним, чашмам – оби равоним,
Баҳри илҳомим менинг – куйчи Ўзбекистоним!
Оҳорлик саруполар яхши кунга турсин деб,
Топганларим ҳамиша тўйларга буюрсин деб,
Ёш-қари суюнчилаб юрсин деб, югурсин деб,
Муроди ҳосил бўлган ҳорма, эй қадрдоним,
Алп юртларнинг сардори – пурдил Ўзбекистоним!
Шодлигинг авжи баланд катта ашулаларда,
Пок туйғулар барқ урар дарёйи шуълаларда,
Дунёларни қучгулик шу заррин толаларда, —
Иқболи намоёним, истиқболи аёним,
Истиқбол офтобидан ёруғ Ўзбекистоним!
Сен, зафар қасидаси, бунчалар мароқлисан,
Дориломон кунларга ярашиқ – яроқлисан,
Энг мўътабар минбардан сўз айтмоққа ҳақлисан,
Хушхон, булбулигўё, шоиру сухандоним,
Завол билмас чаманим, бор бўл, Ўзбекистоним!
* * *
Парвоз кўламини билмаклик учун
Қушлар оёғига халқа соларлар.
Оламга узатиб бир хайрли кун
Уларга қўлларин силкиб қоларлар.
Олимлар қушларни таниб оёқдан,
Олдга юрар илми ва тадқиқоти.
О, ахир, англасин буни қаёқдан
Илмдан хабарсиз парранда зоти.
Қушларнинг манзили: бош оққан томон,
Парвози: қаноти етган тарафга.
Эҳтимол, илм аҳли етмоғи аён
Шу қушлар туфайли катта шарафга.
Бу ахир, шеърга ҳам ўринли ибрат,
Яхши сўздир бизлар учирган қушлар.
Шеърнинг ҳам парвоздан умри иборат,
Сен, шеърим, қушим бўл менинг енгил пар.
